Life After You // Paul~Audrey [Twilight Fanfic]

Schrijfsels
#1

Zelfgemaakte cover

Cover gemaakt door xsusie93

http://static.afbeeldinguploaden.nl/1305/36008/Akdxs.png

http://static.afbeeldinguploaden.nl/1306/38514/qbjC.png

Een nieuw verhaal van mij, met Paul Moreno en Audrey Masen in de hoofdrollen.

Korte inhoud
Paul Moreno probeert te overleven na een tragisch ongeluk waarin zijn verloofde het leven verloor. Audrey Masen is een rijzende Hollywoodster die met haar moeder naar Forks komt om te ontsnappen aan de paparazzi na de zelfmoord van haar vader. Ze worden verliefd op elkaar, maar hun werelden staan mijlenver van elkaar af.

[url=https://www.youtube.com/watch?v=aXDNXvFpvYc]Zelfgemaakte teasertrailer [/url] (Phoebe Tonkin als Audrey, Steven Strait als Paul)

Tumblr: http://paulandaudrey.tumblr.com/
Bijkomende informatie over de personages, titelmuziek en foto’s van de outfits en locaties. Je kan de tumblr ook opendoen terwijl je het verhaal leest. De eerste blogberichten komen overeen met de eerste hoofdstukken.

Tijd: 4 jaar na Breaking Dawn (eigenlijk verhaal) / 2 jaar na BD (proloog)

Hoofdpersonages van dienst: Paul Raphaël Moreno & Audrey Zoey Masen

Belangrijk om vooraf te weten:

  • Dit verhaal heb ik vier jaar geleden ook al gepost op een ander forum (dat helaas pindakaas is opgedoekt), maar ik heb enkele dingetjes aangepast en de meeste fouten er uit gehaald.
  • Ik weet dat de achternaam van Paul Lahote is, maar dit verhaal is geschreven voor dat de Twilight Gids uitkwam.
  • Ik schrijf afwisselend in Paul POV en Audrey POV (POV = point of view / gezichtspunt)
  • 16+ vanwege de beschrijvingen van vrijscènes en het geweld dat er in voorkomt
  • De kans is erg reeël dat het verhaal wordt herschreven op Wattpad (mijn account kan je hier vinden)

De twee personages (Audrey Masen en Paul Moreno) samen

“Er is altijd wel iets over om lief te hebben”

Gabriel García Márquez
uit: Honderd Jaar Eenzaamheid

Proloog

‘Vergeet vooral niet om naar Rebecca te bellen, schat.’ Rachel grabbelde de autosleutels uit de schaal. ‘En zeg dat ze zo snel mogelijk vliegtuigtickets bestelt. Hoe eerder ze hier is, hoe beter.’ Ze hees haar bomvolle tas wat hoger op haar schouder.

‘Zal ik doen,’ antwoordde ik glimlachend. Ze was zo’n ongeduldig, lief knap meisje. Helemaal perfect. Lang zwart haar, grote bruine ogen en een lieve lach. Niet te geloven dat ze binnen een maand de mijne zou worden.

‘Tot straks, schat. Hou van je.’ Een lichte kus op mijn lippen en ze was weg.

‘Ik ook van jou. Rij voorzichtig!’ riep ik haar achterna voordat de deur achter haar in het slot viel.

Ik nam een kop koffie, en zocht het nummer op van Rebecca, Rachels zus.

De trouw was binnen een maand en Rachel amuseerde zich te pletter met bloemen kiezen, de gastenlijst opstellen en nog meer van die dingen. Gisteren waren we voor de ringen gaan kijken. Vroeger zou ik hebben gegruwd bij het idee om urenlang dezelfde ringen te vergelijken met elkaar, maar Rachel had het leuk gevonden. En ik was gelukkig als zij gelukkig was.

Nadat Rebecca me had verzekerd dat de vliegtuigtickets besteld waren, begon ik de vaatwasser te vullen en een beetje de keuken op te ruimen zodat Rachel het niet hoefde te doen als ze thuiskwam van werk. Daarna had ik nog alle tijd van de wereld om naar het baseball te kijken.

De bel ging toen de Red Sox met vier punten voor stonden. Een snelle blik op de klok vertelde me dat het kwart over elf was. Waarschijnlijk had Rachel een of ander papier vergeten. Ik zette de TV stiller en opende de deur.

Charlie stond in de deuropening, de sheriff. Verbaasd vroeg ik me af wat hij hier deed. Hij was de beste vriend van Billy. Misschien wou Rachel ook dat hij ook op de trouw aanwezig zou zijn. Vrouwen hadden soms van die rare ideeën. Maar toen zag ik zijn gezichtsuitdrukking. Hij nam zijn pet af en ik begon te beseffen dat hij hier was vanwege zijn werk.

‘Paul, ik heb heel erg slecht nieuws. Mag ik misschien even binnenkomen?’ Zonder een woord te zeggen zette ik een stap achteruit.

Ik voelde me leeg. Ik voelde niets meer. Niet de warmte van de kop koffie die Charlie me in mijn handen had geduwd, niet de wind die waaide door het open raam. Alsof het bestaan waarom ik leefde, weg was. Wat ook zo was.

Charlie legde een hand op mijn schouder, maar het deed me niets. Ik kon niets denken, niets zeggen, niets.

‘Het spijt me Paul,’ fluisterde hij, zijn stem dik.

Ik kon alleen maar staren, niet nadenken. Alles was zwart in mijn hoofd, zoals de koffie die ik voor me zag. Ik had niets meer. En er was niemand meer die dat kon veranderen.

Ik was negentien, en mijn leven was voorbij .

Please reageer!

#2

Oh zo zielig…

Maar toch ga ik het volgen want ik vind je schrijfstijl geweldig!

#3

Chapter 1 “Until you find it there and lead it back home”[/b]
Title song: Bring Me to Life - Evanescence

Audrey POV

Groen. Dat ene woord was al genoeg om deze godverlaten plaats te beschrijven.

Maar hiermee zei ik niks over de regen, die hier altijd aanwezig was, of die drukkende wolken waardoor je de zon nooit zag.

Groen was al erg genoeg. Alles was hier groen. De bomen waren groen, hun stam ook, de bodem was groen, het lelijke bord langs de weg dat aangaf dat we in Forks waren was ook groen. Zelfs de asfaltweg had een zweem van groen.

Ik durfde te wedden dat de dichtstbijzijnde fatsoenlijke stad meer dan 100 kilometer verder lag. Dit was echt de laatste plek op aarde waar mijn moeder naartoe zou gaan.

Mijn moeder was jong, knap, blond, gebruind en slank. Ze ging elke week naar het beautysalon, investeerde ik-weet-niet-hoeveel-geld in beautyproducten en kleren en liep standaard op hakken van tien centimeter. Wat zocht een vrouw zoals mijn moeder in dit deel van het land?

Twee dagen geleden had ze me verteld dat ze een oudere broer had. En dus had ik een tot voor kort onbekende oom. Oom Charlie. De reden om dit tegen me te verzwijgen? Blijkbaar was mijn moeder - de eeuwige rebel - op haar zeventiende weggelopen naar Los Angeles, waar ze mijn vader had ontmoet, een succesvolle filmregisseur en sindsdien de California dream had geleefd.

Maar nu, op haar 35ste, keerde mijn moeder terug naar het slaperige stadje dat ze 18 jaar geleden de rug had toegekeerd. Ik had niet geprotesteerd tegen de verhuis - nou ja, verhuis? Het huis in Beverly Hills was nog steeds van ons, met onze meubels erin. Een vakantie van onbeperkte duur paste beter - omdat ik begreep waarom ze dit deed.

Mam stopte voor een kleine souvenirwinkeltje - de enige winkel in deze stad waarschijnlijk.

‘Eerst even vragen waar Charlie Swan woont,’ mompelde ze. ‘Alles is hier zo veranderd.’ Tuurlijk. Twee huizen extra zeker. En bestrating. En vergeet niet de aanlegging van elektriciteit. ‘Kom je mee, of blijf je zitten?’ vroeg ze aan mij. Ik knikte. ‘Ik ga mee. Mijn benen kunnen wel wat beweging gebruiken.’

Het oude mannetje die het winkeltje runde, keek mijn moeder stomverbaasd aan toen ze vroeg waar sheriff Charlie Swan woonde. Terwijl hij uitlegde waar Charlie woonde, bestudeerde ik op mijn gemak de souvenirtjes - die vooral bestonden uit hout gesneden totempaaltjes en wolven - en een kaart van het Olympic Peninsula die waarschijnlijk groter was dan het gebied zelf.

‘Dank u wel,’ glimlachte mijn moeder zodra het mannetje klaar was met zijn uitleg. ‘Kom, Audrey.’

Wat vinden jullie ervan? Verder gaan?

#4

Zeker verder gaan!

#5

Chapter 1 “Until you find it there and lead it back home”[/b]

Audrey POV

Charlie woonde in een piepklein huisje. En als ik piepklein zeg, bedoel ik ook piepklein. Het paste wel zes keer in ons huis - dat bescheiden was naar Beverly Hills maatstaven gemeten.

Een man van ongeveer 45 jaar kwam naar buiten en bleef op de veranda staan. Hij leek absoluut niet op mam. De man - Charlie - was groot, met bruin krullend haar dat niet meer was dan een hoedje op zijn hoofd en bruine ogen.

Mam haalde diep adem, en stapte uit de auto. ‘Hallo Charlie.’

Charlie keek haar eerst verbaasd aan, knipperde toen met zijn ogen en er kwam een blik van herkenning in zijn ogen.

‘Judith? Judy, ben jij dat?’ Mam knikte, en haar lip begon te trillen. Ik stapte gauw uit de auto en ging naast haar staan.

‘Shh, mam. Rustig maar.’ Ik kneep zachtjes in haar hand. Ze ademde diep in en uit, en glimlachte toen.

‘Wie zou het anders zijn? Dit is mijn dochter Audrey. Je ziet er goed uit, Char,’ zei ze tegen Charlie.

Die grinnikte. ‘Je kan nog even goed liegen, Judy. Wat brengt jou naar huis?’

Mijn moeders lip begon weer te trillen en ze duwde de autosleutel in mijn hand. Ik begreep de hint, stapte in de auto en reed richting het piepkleine indianenreservaat La Push, dat ik me herinnerde van de kaart die ophing in het souvenirwinkeltje. Volgens die kaart zou er een geweldig mooi kiezelstrand moeten zijn.

Het was niet moeilijk te vinden, en ik parkeerde de zwarte Mercedes netjes aan de kant van de weg, ook al was dat niet echt nodig. Hoeveel auto’s zouden hier maximum op een dag voorbij komen? Een? Twee? Drie misschien in het hoogseizoen.

Ik slenterde naar een aangespoeld wrakhout en was blij dat ik toch al maar die dikke, veel te grote wollen trui had aangedaan. De wind sneed door de scheuren van mijn jeans, die ik probeerde te negeren. Ik haalde mijn gsm tevoorschijnen terwijl ik smeekte dat ik hier verbinding zou hebben.
9 gemiste oproepen, stond er op de display. Zeker alle 9 van Jane. Ik had geen zin om haar nu te bellen. Ze zou toch alleen maar kunnen praten over Caleb en wat er gisterenavond allemaal was gebeurd in de clubs. Niets nieuws, met andere woorden.

Zuchtend stond ik op en stapte terug naar de auto. Het kiezelstrand was mooi, maar ik kon het met niemand delen. Er was niemand die ik hier kende.

Voordat ik instapte, keek ik nog een laatste keer om, en zag dat nu een grote, gespierde jongen met zwarte haren mijn plaats had ingenomen op het wrakhout. Nieuwsgierig liep ik terug.

En wie zou dat toch maar kunnen zijn? :wink: Verder?

#6

Hier ga ik nu ook volgen ! En ik heb zo’n flauw vermoeden Paul? :grinning:

#7

Chapter 1 “Until you find it there and lead it back home”[/b]


Paul POV

Achter me hoorde ik iemand naar me toe lopen. Ik negeerde het. De enige reden waarom ik naar hier kwam was om alleen te zijn. Om de pijn te vergeten. De golven leken de leegte die Rachel had achter gelaten - nu al bijna twee jaar geleden - een beetje weg te spoelen. Voor eventjes dan.

De voetstappen stopten naast me en de geur van rozen waaide in mijn neus. Ik keek niet op, hopend dat het meisje wel vanzelf zou weggaan. Vanuit mijn ooghoeken zat ik hoe ze haar schouders ophaalde en naast me ging zitten.

Ze was heel knap. Lang roodbruin haar dat rossig scheen, lichtgroene ogen, een perfect snoetje en een lichaam waar de meeste mannen van droomden. Zwijgend keek ze naar de zee en de golven, net zoals ik. Ze trok haar trui wat strakker om zich heen en schuifelde instinctief wat dichter naar me toe, naar de warmte.

Vroeger zou ik haar zonder twijfel mijn telefoonnummer hebben gegeven. Haar zonder te verpinken ter plekke versieren en die avond de mijne maken. Wat was ik toch een arrogante, irritante kerel vroeger geweest. Rachel had zoveel veranderd aan me. Ik rilde, en het was niet van de kou - hoewel ik hier zat in een T-shirt met korte mouwen. Ik wist dat ik nu zo cliché klonk, maar door Rachel was ik een beter mens geweest. De ringen voelde zwaar aan het kettinkje dat ik rond mijn hals droeg.

‘Wat is je lievelingskleur?’ vroeg ze me onverwachts, terwijl ze voor zich uit bleef kijken, de bewegingen van de golven bleef bestuderen.

‘Groen,’ antwoordde ik automatisch. Zodra ik dat had gezegd, kon ik mezelf wel voor de kop slaan.

Het meisje glimlachte breed. ‘Vanzelfsprekend.’

‘Hoezo?’ hoorde ik mezelf vragen.

‘Blijkbaar is het de enige kleur die in dit deel van de wereld voorkomt. Heb je hier ooit een ander kleur gezien?’

Zonder weg te kijken van de golven bukte ik me om een handvol stenen te nemen en legde ze in haar kleine hand.

‘Kijk eens goed. Welke kleuren zie je?’

Het meisje bekeek de stenen aandachtig één voor één.

‘Terracotta. Amberkleurig. Parelblauwgrijs. Witgoudzilver. Zonsondergangrood.’

‘Geen groen,’ glimlachte ik. Ze had een aparte manier om kleuren te benoemen.

‘En zeewiergroen,’ voegde ze er droog aan toe.

‘Wat is er mis met de kleur groen?’ vroeg ik haar.

Ze dacht even na. ‘Nou, in feite niets. Alleen maar dat hier zoveel groen is. Geen andere kleuren, of toch maar heel weinig.’

Ik keek haar voor de eerste keer echt aan. Lichtgroene ogen - zonder een zweem van bruin of blauw - keken me recht aan. Wat deed een meisje zoals zij in La Push?

‘Vanwaar kom je?’ vroeg ik.

‘Los Angeles.’ Geen wonder waarom ze hier zo uit haar plaats leek, en waarom ze het hier saai vond. Haar leven bestond waarschijnlijk uit dagen op het strand liggen, roddelen met vriendinnen, urenlang winkelen en 's avonds gaan stappen in clubs.

‘En waarom ben je dan in Forks?’ vroeg ik haar.

‘Familiebezoek. Voor onbepaalde duur.’ De toon van haar stem vertelde dat ze en niet verder op in wou gaan.

‘Paul! Sam zoekt je! Je moet…’ Seth rende naar me toe en kwam slippend tot stilstand toen hij het meisje zag. Zijn ogen puilden bijna uit zijn hoofd.

‘Ja, Seth?’ Wat moet ik?’ Naast me voelde ik hoe het meisje schudde van ingehouden lachen.

Maar Seth luisterde al niet meer naar me.

‘Gegroet, schoonheid. Mijn naam is Seth Clearwater en ik ben de beste pizzamaker van La Push. U hebt prachtige ogen.’ En die Casanova pakte ook nog haar hand en drukte er een kus op.

Het meisje speelde het speeltje mee.

‘Gegroet, Seth Clearwater, groot en machtig Opperhoofd. Ik kan u het adres geven van de beste oogarts die ik ken, want u moet er dringend naar toe.’ Er klonk een lach door in haar stem.

Seth knipperde even met zijn ogen en grijnsde toen zo breed dat zijn gezicht bijna in tweeën spleet.

‘Deal. Als jij natuurlijk meegaat om te zien dat mijn ogen in perfecte staat zijn.’

Het meisje grinnikte ook. ‘Dan heb je gewoon een slechte smaak. Daar kan je niets aan veranderen.’ Seth grinnikte niet meer.

‘1-0 voor de nieuwkomer,’ mompelde ik , de donkere blik van Seth negerend.

Haar gsm ging af. Ze haalde hem tevoorschijn - zo’n duur touchscreen ding, wat anders? - en nam op. ‘Hallo? Ja, mam, wat is er?’ Ze luisterde even. ‘Oké, ben al op weg. Ja, zal ik doen. Bye mam.’ Ze legde af en grabbelde haar autosleutels uit haar jeanszak. De stenen die ik haar had gegeven had ze nog steeds in haar hand.

‘Seth, Paul, het was echt leuk om jullie te leren kennen,’ zei ze terwijl ze overeind kwam. De autosleutels waarmee ze aan het spelen was rinkelden onheilspellend.

‘Rij voorzichtig.’ Het was eruit voordat ik er over kon hebben nagedacht.

Ze keek me aan. Uit haar smaragdgroene ogen kon ik niets aflezen.

‘Doe ik.’

Zozozo, en de eenzame wolf kreeg al snel gezelschap. Wat vinden jullie ervan??? Please reageer!

#8

Haha Seth ! Verder :slightly_smiling_face:

#9

Verder!

#10
#11

Chapter 1 “Until you find it there and lead it back home”

Audrey POV

Ik parkeerde achter de politieauto van Charlie. Naast me lagen twee vegetarische diepvriespizza’s, net vers gehaald uit de piepkleine supermarkt die aan de hoofdweg lag. Het leek wel alles hier piepklein was.

Het was gebleken dat Charlie alleen nog maar spek met eieren in huis had. Spek met eieren was wel het laatste dat mam en ik zouden eten. Mam was vegetariër sinds ze ergens had gelezen dat vlees kon zorgen voor vervroegde huidveroudering en ik was vegetariër omdat ik niets door mijn keel kreeg wat ooit had rondgelopen en had geleefd.

Charlie zat naar het basketbal te kijken toen ik binnen kwam. Hij keek nauwelijks op toen de deur achter me in het slot viel. Mam kwam naar me toe, haar ogen bloeddoorlopend. Ik probeerde niet te denken aan de reden waarom mam had gehuild.

‘Ik heb twee pizza’s gevonden. Is hier een microgolfoven?’ Mam knikte, en nam de pizza’s van me over. ‘Neem jij even de koffers uit de auto? Kun je het wel dragen?’ vroeg ze me bezorgd.

‘Uhm…’

‘Charlie! Help jij Audrey even met de koffers?’ gilde mam over haar schouder naar hem toe.

‘Uhm, Judy, over dat…’ Charlie keek mam schuldbewust aan. ‘Ik heb maar één logeerkamer. Met één eenpersoonsbed.’

Mam keek hem verschrikt aan. ‘Waar moet Audrey dan slapen?’ Haar stem klonk nu twee octaven hoger.

‘Ik slaap wel op de bank. Is niet erg.’

Met vlammende ogen draaide ze zich om naar mij. ‘Jij slaapt niet op de bank, Audrey Zoey Masen. Iedereen slaapt in een bed. Hier wordt niet op de bank geslapen!’

‘Ik kan Billy bellen. Hij heeft nog wel bed, denk ik,’ kwam Charlie snel tussenbeide, voordat mam vuur zou spuwen.

‘Billy? Billy Black? Leeft die nog altijd? Hoe gaat het met hem?’ Meteen was mijn moeder afgeleid.

Charlie knikte enthousiast. ‘Onverwoestbaar, zoals die altijd al is geweest. Hij zit nu in een rolstoel. Zijn zoon Jacob is een jaar jonger dan Bella.’

‘Bella?’

‘Mijn dochter,’ antwoordde Charlie glunderend van trots. ‘Is nu tweeëntwintig. Ze woont iets buiten Forks met haar man en haar dochtertje.’

Ik nam de pizza’s uit de handen van mam en begon er eentje op te warmen. Terwijl de pizza rondjes draaide, dacht ik na over die jongen. Paul.

Hij was echt knap. Het type jongen dat volgens Jane onder de categorie eye candy viel. Van dichtbij was hij echt gespierd. Ik herinnerde me duidelijk hoe elke spier van hem was afgetekend onder dat dunne T-shirt.

‘Zo, dat is geregeld.’ Mam kwam de keuken ingelopen. ‘Jij mag bij Billy gaan logeren.’

‘Bij Billy?’ vroeg ik verbaasd. Wie was Billy?

‘Het stamhoofd van de Quileute indianen in La Push. Hij heeft nog op mij gebabysit toen ik een jaar of elf was. Wat kan die goed legendes en verhalen vertellen over de stam.’ Helemaal verzonken in herinneringen van vroeger nam ze de pizza uit microgolfoven en stopte de andere erin. Ik stond op en zocht de kastjes af naar borden en bestek.

‘Hoe kom je aan die stenen?’ vroeg mam plotseling. Ik draaide me om. ‘Oh, van Paul gekregen als bewijs dat er nog andere kleuren zijn dan groen.’

‘Paul?’ Nieuwsgierig keek mam me aan. ‘Wie is Paul en waar heb je die ontmoet?’

‘Op het kiezelstrand in La Push. Hij was naar de zee aan het kijken.’

‘En?’

Ik zuchtte. ‘Gewoon. Twee ogen, een neus, een mond…’

Mam keek me streng aan. ‘Oké oké, maar hij is echt gewoon hoor: zwart haar, bruine ogen en gespierd.’

Charlie kwam de keuken ingelopen, ging aan de tafel zitten en redde me zo van de mams ondervraging.

‘Hoe vindt je Forks tot nu toe, Audrey?’

‘Groen,’ antwoordde ik. ‘Maar het heeft wel een prachtig kiezelstrand met echt indianen.’

Charlie grinnikte. ‘Blijkbaar heb je al kennisgemaakt met de Quileute jongens. Die hangen daar vaak rond.’

‘Is die Paul dan een indiaan?’ Dat was mam. Charlie fronste zijn wenkbrauwen toen hij me doordringend aankeek.

‘Blijkbaar.’ Ik ging aan tafel zitten met de pizza en keek toe hoe Charlie eieren met spek maakte, wat echt supergrappig was. Charlie kon voor geen meter koken.

‘Hmm… Hier ruikt het lekker.’ Een jongen met zwarte haren en roestkleurige huid kwam binnen door de keukendeur. Ik was er zeker van dat hij de pizzageur bedoelde, want die ander geur rook niet echt gezond.

‘Hoi Jake. Alles goed?’ Charlie nam twee borden uit de kast en vulde ze met spek en eieren.

‘Prima. Oh ja, voordat ik het vergeet, Bells vroeg me of ik aan je wilde vragen of je nog oude familiefoto’s had. Van die hele oude. Nessie wilt meer weten over vroeger en zo.’

‘Ik denk het wel. Moet ik even zoeken…’

‘Ik doe het wel even. Die dozen staan waarschijnlijk nog steeds op zolder, op dezelfde plaats als 18 jaar geleden,’ onderbrak mam hem, die al opstond. Charlie lachte schaapachtig.

‘Wie is dat?’ vroeg Jake zodra mam naar boven was gelopen en buiten gehoorsafstand was.

‘Mijn jonger zusje Judith uit LA,’ antwoordde Charlie.

‘Ook al? Er zijn er wel veel die vandaag de dag van LA naar hier komen. Seth zit al de hele tijd te fantaseren over één of ander meisje uit LA die hij op het strand heeft ontmoet. Iedereen wordt gek van hem.’

Ik schraapte mijn keel. Jake draaide zich verschrikt om. Charlie grinnikte.

‘Jake, dit is Audrey, mijn nichtje uit LA. Audrey, dit is Jacob, de twintigjarige zoon van Billy Black.’

‘De zoon van het stamhoofd?’

Einde van dit hoofdstuk! Wat vinden jullie ervan?

#12

Haha, Jacob zo nietsvermoedend binnenkomen :d

#13

Echt super leuk snel verder

#14

Oh zo leuk dat dat zo samenkomt met de wereld van Forks. Echt heel leuk om te lezen!

#15

Chapter 2 “The moment comes get lost and go far”[/b]
Title Song: The Everglow - Mae

Paul POV

Waarom heb je haar nummer niet gevraagd? klaagde Seth. Ik negeerde hem terwijl we de grenzen controleerden.

Vroeger was je de eerste om haar in je bed te krijgen en nu bekijk je haar nog niet eens.

Vurig wenste ik dat er een manier bestond om zijn gedachten uit te schakelen. Want als Seth zo bleef doorzeuren…

Maar nee. Het enige dat jij zegt is “Rij voorzichtig”. Ben je nog wel goed bij je hoofd? Wie zeg nou zoiets tegen een meisje dat je pas een halfuur geleden hebt ontmoet en waarvan je de naam nog niet eens weet? Alleen debielen doen dat hoor, Paul. En nou denkt ze aan mij als een vriend van die debiele Paul…

Dat was de druppel.

HOU NOU TOCH EENS DIE GROTE BEK VAN JE, SETH! schreeuwde ik woedend naar hem toe in mijn hoofd. Ik draaide me om en begon zo snel mogelijk weg te rennen. Het kon me niets schelen welke kant ik uit ging. Het kon me niets schelen dat Sam me later een gigantische uitbrander zou geven omdat ik Seth alleen de grens had laten controleren. Niets kon me op dit moment schelen.

Ik stopte even om weer in een mens te veranderen. Trillend van woede trok ik mijn afgescheurde jeansshort aan en beende nijdig verder.

Waarom had ik ooit tegen haar gesproken? Waarom was ik gewoon niet weggegaan om een ander plekje te gaan zoeken? Waarom had ik haar gewoon niet genegeerd?

Omdat ik gewoon een domme debiele klojo was. Omdat ik het leuk vond om masochistische trekjes te hebben.

Het was nu al bijna twee jaar geleden sinds die afschuwelijke dag dat ik de deur had opengedaan voor Charlie Swan. Er ging geen dag voorbij zonder dat ik wenste dat ik het was die in dat ongeluk was omgekomen in de plaats van Rachel. De pijn die ze had achtergelaten - het gat dat ze had achtergelaten - was veel te groot om te genezen.

Ik haalde diep adem, een poging om te kalmeren. Zelfmoord was geen optie, had ik al snel ondervonden. Mijn lichaam genas gewoon veel te snel van verwondingen. Ik was kliffen afgesprongen, een overdosis slaappillen genomen en had mijn polsen overgesneden. Ik had zelfs een maand later, op de dag dat we zouden trouwen, een pistool tegen mijn slaap gezet en de trekker overgetrokken.

Het was Sam die me had gevonden en zo snel mogelijk naar Carlisle, de vampierdokter, had gebracht.

[i]“Dit doe je nooit meer.” Ik lag stil op de bank bij Emily en probeerde zijn stem buiten te sluiten. Het verband rond mijn hoofd zat strak. Had me toch gewoon laten liggen, dacht ik. Dat was voor iedereen beter geweest.

Sam zag blijkbaar wat er in me omging. “Denk je dat Rachel dit had gewild? Dat jij jezelf kapotmaakt? Dit had ze nooit gewild. Ze zou willen dat je verder ging met je leven.”

Dit was onder de gordel. Woedend sprong ik van de bank af. “Jij hebt makkelijk praten! Jij hebt Emily nog! Hoe zou jij je voelen?! Zou jij niet liever hebben dat je leven over is als de reden waarom je bestaat weg is?!”

Sam ging voor me staan. “Als Emily morgen omkomt, tuurlijk, ik zou er ook kapot van zijn. Maar ik zou tenminste proberen verder te gaan met mijn leven, omdat ik weet dat Emily dat zou willen. Zou je dat ook misschien niet doen?”[/i]

Ik zuchtte. Sam had gelijk. Rachel zou willen dat ik verder ging, net zoals ik zou willen dat zij dat zou gedaan hebben.

Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik probeerde. Ik werkte in de week bij David, die schrijnwerker was en een goede vriend was geweest van mijn vader. Het betaalde goed, maar ik deed het niet om het geld. Ik deed het omdat ik er best goed in was en ik het leuk vond om te doen. Als ik bezig was met mijn handen, kon ik tenminste niet aan Rachel denken.

Maar 's avonds kon ik niet slapen. Zodra ik mijn ogen sloot, zweefde Rachels gezicht mijn geest binnen. Hoorde ik haar lach weer.

Een gejank dat opsteeg uit het bos doorbrak mijn zelfmedelijdende gedachten. Ik trok mijn broek uit en rolde hem geroutineerd op voordat ik hem aan mijn enkel bond. Daarna richtte ik me op. Geconcentreerd voelde ik hoe de hitte zich langs mijn rug begon te verspreiden door mijn hele lichaam. Ik gromde even en sprong toen voorwaarts als een donkergrijze wolf.

Heb jij Seth alleen gelaten? Sam klonk dreigend. Ik zei niets terwijl ik zo snel mogelijk terugrende naar La Push.

Oh, Paul! Wat moeten we met je doen? Of beter, wat ga jij doen?

Uh? Ik begreep even niet waar hij naar hij naar toe wilde.

Wanneer probeer je weer eens verder te leven?

Dat doe ik! Ik werk en ik heb een eigen huis! Wat wil je dat ik nog meer doe?!

Sam gaf niet meteen antwoord. Hij dacht aan vanmiddag, via Seths herinneringen. Ik voelde hoe de haren op mijn rug recht overeind gingen staan van woede.

Denk je nou echt dat het zo gemakkelijk gaat?! Ik hield van Rachel! Oprecht!

Sorry, Paul. Ik weet dat ik niet had mogen denken. Je probeert inderdaad heel hard. Daar heb je gelijk in. Laat gewoon de volgende keer Seth niet meer in de steek, oké? De knul is pas zeventien…

Het spijt me, baas. Ik had wel al verwacht dat Sam daarom alleen al nijdig zou zijn.

Inderdaad. Ga nou maar huis en probeer wat te slapen.

Ik ben niet moe, dacht ik protesterend.

Nou, dan kan je Billy gaan helpen. Hij krijgt over een halfuurtje een logé, en dus moet de logeerkamer in orde worden gemaakt.

Ben al op weg.

What do you guys think? Verder? Please reageer! Reacties = love :hugs: :hugs:

#16

Echt super leuk

#17

Chapter 2 “The moment comes get lost and go far”[/b]

Audrey POV

Jake was de oudere broer die ik altijd al had gewild. Hij vertelde honderduit tijdens de rit naar La Push. Nog voordat we in La Push waren, had hij me al beloofd om te leren motorrijden.

‘En dit is ons nederige stulpje,’ grapte hij toen ik was uitgestapt.

Het was nog kleiner dan Charlies huis, ook al had ik niet gedacht dat zoiets mogelijk zou zijn. Maar het zag er wel gezelliger uit. Het was gelijkvloers - geen verdieping - en was felrood geschilderd met een grote ruime veranda, in vergelijking met het huisje dan.

Een man in een rolstoel kwam naar buiten. Dit moest dan Billy zijn. Het opperstamhoofd van de Quileute.

Billy had lang zwart haar en een gezicht vol honderd lachrimpeltjes.

‘Hallo Audrey. Ik ben Billy Black. Alles goed met je? Hoe gaat het met je moeder?’ Billy had een melodieuze stem. Meteen begreep ik waarom mam zei dat hij goed verhalen kon vertellen.

‘Met mam gaat alles goed. Ze mist je verhalen,’ antwoordde ik grinnikend. Billy lachte.

‘Je lijkt op haar.’ Het was als een compliment bedoeld, maar ik begreep nooit waarom iedereen dat zei. Bedoelde hij nou dat mijn moeder er nog jong uitzag, of dat ik er oud uitzag?

Jake was al bezig om de koffers uit te laden. ‘Moreno, kom eens helpen! Ik kan geen tien koffers tegelijkertijd nemen!’ riep hij naar het huis.

‘Kom maar naar binnen terwijl mijn slaafjes voor de koffers zorgen. Dan maak ik je wat koffie. En geloof mij, ik kan koffie maken als een echte Spanjaard.’ Billy draaide zich om en ik volgde hem.

Er kwam een jongen naar buiten gelopen toen ik de trappen van de veranda opliep. Een heel bekende jongen.

Paul.

Hij keek me fronsend en verbaasd aan, maar zei niets. In plaats daarvan liep hij me straal voorbij.

Oké, doen dan maar lekker asociaal. Lekker boeien. Kan het mij wat schelen?

Ik liep naar binnen. Het huisje was echt gezellig. Het rook er heerlijk naar koffie, en aan de muren hingen kleurrijke wandtapijten met stamsymbolen. Een muur was volledig bedekt met boekkasten, en ik liep er meteen naar toe om de titels te inspecteren.

‘Wie leest hier “Anna Karenina” van Tolstoy?’ vroeg ik met een lach in mijn stem.

‘Oeps. Betrapt.’ Billy kwam de woonkamer ingerold met een blad waar twee enorme grote koppen koffie opstonden.

‘Ik zeg het tegen niemand,’ beloofde ik. Billy gaf me een kop koffie toen ik ging zitten.

‘Zo zo. Is je moeder ook eindelijk teruggekeerd naar huis. Heeft ze je nooit verteld waarom ze in de eerste plaats is weggelopen?’

‘Nee,’ antwoordde ik. Ik nam een slok koffie. Billy had gelijk, hij kon inderdaad goed koffiezetten.

Billy glimlachte. 'Dat dacht ik wel al. Nou, je moeder was zeventien. Ze was het mooiste meisje van Forks, misschien wel van heel Washington State. Lang blond krullend haar, lichtgroene ogen - precies dezelfde als jou - en een lach die de wereld in brand zette. Alle jongens waren gek achter haar.

Je moet weten, Charlie was altijd heel erg beschermend als het om zijn kleine zusje ging. Niemand mocht met haar uit en hij bracht haar altijd naar school. Ergens kon ik zijn moederkloekgedrag wel begrijpen. Na de dood van hun ouders was hij de enige die voor haar kon zorgen.

Maar Judith was de eeuwige rebel. Ze vond het heerlijk om Charlie het bloed onder de nagels te pesten. Ze begon te roken, enkel en alleen omdat ze wist dat hij er een hekel aan had, droeg van die korte rokjes en lage bloesjes en zo. ’ Dit klonk helemaal als mijn moeder. Ik kon wel raden wat er was gebeurd.

‘En toen Charlie haar betrapte met Evan Marks na schooltijd, barstte de bom.’ Billy lachte zachtjes. ‘Ik zal nooit vergeten hoe boos je moeder toen keek. Ik krijg er nog steeds kippenvel van als ik er aan denk. Zelfs Evan droop het af als een hond met de staart tussen zijn benen. Charlie schreeuwde zo hard tegen haar, dat we het zelfs hier in La Push woord voor woord konden verstaan. Hij brulde dat ze geen greintje waardigheid meer bezat en dat ze het hoog in haar bol had zitten. De volgende morgen was ze weg. Enkel een paar kleren en een oude kleine koffer ontbraken. Sindsdien hebben we nooit meer wat van haar gehoord.’ Billy nam zijn kop koffie

‘Maar blijkbaar heeft ze het dan toch wel waargemaakt. Los Angeles, huh?’

Ik knikte. ‘Jep. Meer bepaald Beverly Hills, Hollywood.’

Billy trok grote ogen op. ‘Beverly Hills? Hoe is je moeder daar terechtgekomen?’

Ik voelde hoe zich er een blok in mijn keel vormde. Even moest ik me weer herinneren hoe ik ook alweer moest slikken.

‘Hey! Waar moeten deze koffers naartoe?’ Jake en Paul stonden in de deuropening met mijn koffers.

Billy’s ogen kregen het formaat van ontbijtbordjes. ‘Hoe lang is je moeder van plan hier te blijven?’

Ik haalde mijn schouders op. ‘Geen idee. Ze wilt gewoon een tijdje met rust worden gelaten.’ Het mediacircus was thuis nog altijd bezig. De kranten konden nergens meer anders over praten.

‘Aha. Oké.’ Billy keek me even aan. ‘Eh, ik weet wel niet of dat allemaal in de logeerkamer past.’

‘Geeft niets.’ Ik stond op en nam de grote tas met panterprint over van Paul. ‘Deze neem ik wel.’ Ik wou niet dat het fotolijstje dat erin zat zou breken of zo.

Jake liep naar de logeerkamer. ‘Ik weet niet of je het iets vind, maar nou ja, er staat een bed in dat is het voornaamste, denk ik.’

Ik lachte. ‘Inderdaad.’ De logeerkamer was klein, maar niet zo klein als ik had gevreesd. Er stond een tweepersoonsbed in, met een kleerkast. Aan een wand hing een schilderij van First Beach, het kiezelstrand van La Push. Meteen begon ik te glimlachen. Iemand had het netjes opgeruimd. Op het nachttafeltje stond een bosje verse veldbloemen.

‘Ik vind het geweldig!’ Thuis had ik mijn eigen gigantische slaapkamer met dressing en eigen badkamer. Maar ik vond dit kamertje gezelliger.

'Mooi zo. Ik zet de koffers op bed. Dan kun je rustig uitpakken. ’ Ik knikte. Zodra de koffers op het bed lagen - een wonder dat het nog niet was doorgekrakt - zocht ik in de tas met panterprintje naar mijn foto.

Ik vond hem en zette hem netjes op het nachtkastje, naast de veldbloemen.

#18

Leuk !! Verder? :grinning:

#19

echt heel mooi!

#20

Chapter 2: “The moment comes get lost and go far”[/b]


Paul POV

‘Blijf je kijken voor de wedstrijd van vanavond? De Dodgers tegen de Red Sox?’ vroeg Billy aan me. Dit was een dilemma. Aan de ene kant wou ik blijven - Billy had een gigantische grote plasma tv gekocht drie maanden geleden - maar met die Audrey die hier logeerde… Ik wist niet of ik nog meer vreselijke opmerkingen van Seth zou kunnen verdragen.

Billy’s ogen kregen een ondeugende glans. ‘Aha. Ik begrijp het al.’

Woedend kwam ik overeind. ‘Dat heeft er niets mee te maken. Ik blijf wel.’ Ha. Ik zal ze eens wat laten zien. Wat kon dat meisje nou met me doen? Juist niets.

Dat was verkeerd gedacht. De wedstrijd was nog geen minuut begonnen, of ze kwam al haastig aangelopen. Met een LA Dodgers petje op.

‘Is het al begonnen?’ vroeg ze aan Billy. Nee hé! Dit kon niet waar zijn! Sinds wanneer kijken meisjes naar baseball?

‘Net begonnen.’

Ze plofte neer op de enige vrije plaats, die tussen mij en Jake. Ik heb ook altijd pech. Haar lange haren verspreiden de geur van rozen.

‘Ik wist niet dat jij van baseball hield.’ Jake keek haar verbaasd op haar neer.

‘Waarom niet? Omdat ik een meisje ben?’ Ze keek hem quasi boos aan.

‘Nou…’ Jake kleurde zo rood als een biet. Ze lachte.

‘Ik ben al fan van de Dodgers sinds ik zes jaar was.’

De Dodgers stonden met 6 punten voor toen Audrey plotseling begon te niezen. En nog een keer. En nog een keer.

Billy keek haar bezorgd aan. ‘Ben je voor iets allergisch, Audrey?’

Audrey knikte. ‘U hebt toch geen hond of zo in huis?’ En ze niesde nog een keer.

Ongelovig keken we haar alledrie aan. Meende ze dit nu?

Please reageer! Wat vinden jullie ervan???