hey!
Ik ging/ga al bijna een halfjaar met een jongen, maar tot een echte relatie is het nooit echt gekomen. Hij wilde wel heel graag en was superverliefd op me, maar ik zat in een kutsituatie thuis/ op school dus van mijn kant was er niet zoveel enthousiasme.
Ik was best vaak kortaf tegen hem en had ook heel vaak geen zin om af te spreken omdat mijn hoofd naar andere dingen stond. Maar ik ben zeker wel verliefd op hem.
Maar, je raadt het al, nu zijn de rollen omgedraaid. Hij heeft er genoeg van, heeft de moed opgegeven. En nu wil ik juist graag verder met hem, een relatie.
Hij zegt dat hij twijfelt, maar dat hij me toch op het moment liever ziet als een gewone vriendin, omdat het verliefde gevoel weg is. Vanavond komt hij hier thuis om er nog over te praten…
Wat denken jullie? Kappen of proberen te redden? Of is de strijd al gestreden?
Kan mezelf wel vervloeken om mijn gedrag tov hem