Leven met een ziekte [waargebeurd verhaal]

Schrijfsels
#1

Zoals je al zag is t waargebeurd en ik vond 't wel fijn om het van me af te kunnen schrijven. Sommige dingen zijn er wel bij verzonnen en de namen zijn veranderd. Ik hoop dat jullie het mooi vinden!

Neuriënd opende ik het tuinhekje, wat maakte het zonnetje me toch altijd vrolijk! Overal liepen mensen in zomerkleding, het leven leek altijd anders met dit weer. Alsof de slechte dingen even niet aanwezig waren. Ik zette mijn fiets tegen de muur en opende de achterdeur. ‘Hoi!’ riep ik naar binnen. Geen reactie. Ik deed de keukendeur open en keek de kamer rond. Mijn vader zat achter de computer, hij was aan het skypen met zijn vriendin. Ze hadden beide tranen in hun ogen, een naar gevoel bekroop me. Ongeveer een jaar geleden zijn mijn ouders uit elkaar gegaan, zo’n vier maanden later had mijn vader een nieuwe vriendin. Hij kende haar via een datingsite, elk weekend gingen ze om en om naar elkaar toe. Soms ging ik wel eens mee, maar niet zo vaak. Ik had nooit zo’n zin om vier uur in de auto te zitten. Ja, vier uur. Zij woonde in Drenthe en wij in Zeeland. In het begin mocht ik haar niet zo, ik wilde geen tweede moeder. Maar later begon ik toch wel in te zien dat zij mijn vader gelukkig maakte en daar was ik haar dankbaar voor. Vlug hing ik mijn jas op aan de kapstok in de hal en terwijl ik mijn haar probeerde vast te doen, hoorde ik mijn vader zeggen: ‘Eline, ik wil even met je praten!’ Ik antwoordde dat ik eraan kwam. Wat zou dat nare voorgevoel toch te betekenen hebben?

#2

Fijne schrijfstijl, voor zover ik kan zien.
Ga maar door. (:

#3

Je schrijft fijn, normale interpunctie, niet te lange zinnen. Ik wil weten wat het voorgevoel was. (=

#4

Leuk, ben benieuwt! :

#5

Ik ook! Ga verderrr.

#6

Met knikkende knieën liep ik de woonkamer binnen en ging op de bank zitten, mijn vader zat daar inmiddels ook. Ik keek hem vragend aan en vroeg aarzelend: ‘Er is toch niks ergs hè papa?’ Ik zag een traan langzaam over zijn wang rollen. Wel dus. Mijn vader begon te vertellen. Dat Martine, zijn vriendin, al maanden zo veel buikpijn heeft en bijna niets kan eten, dat ze als ze koffie drinkt het gelijk weer uitspuugt en dat ze zo gauw moe is. Ja, dat wist ik allemaal al, dacht ik bij mezelf. ‘Ze is naar de dokter geweest en hij heeft haar gelijk doorgestuurd naar het ziekenhuis’, zijn zin werd even onderbroken door een luide snik, ‘Het is niet goed, Eline.’ Niet wetend wat ik moest zeggen gaf ik mijn vader een knuffel en kroop diep in zijn nek weg. Ik voedel dat er bij mij nu ook tranen begonnen te stromen. ‘Wat is er aan de hand dan, papa?’ vroeg ik fluisterend, na een paar minuten zo te hebben gezeten. Mijn vader keek me aan, met een wanhopige blik. ‘Kanker’. Het volgende moment wist ik niet meer wat ik moest doen en ik zakte luid snikkend op de vloer.

#7

Ik volg.
Ga doooor!

#8

Ik volg ook!

#9

Bedankt voor jullie reacties. :grinning: Ik zal rond 7 uur weer een stukje plaatsen!

#10

Ben bijna klaar met een stukje, moet alleen kijken wanneer ik m post haha. :angel:

#11

ik volg ook xd

#12

:bowing_man: thankyouuuu haha :grinning:

#13

Je vertelt het ook zeer mooi. Niks op aan te merken. Super!

#14

‘Eline, ELINE!’ Ik schrok op uit mijn gedachten en staar mijn leraar aan. ‘Huh, wat?’ ‘Ben je nog van plan om op te letten of hoe zit het?’ ‘Ja… ja’ stamelde ik. Pff, dat was nou al de vierde keer vandaag dat ik met mijn hoofd heel ergens anders zat.
Nou ja, zo gek was dat nou ook weer niet. Vandaag was het precies één week geleden dat mijn vader mij het slechte nieuws vertelde. Ik had het nog steeds aan niemand verteld, dus ik snapte de reactie van mijn leraar wel. Ik wou het wel graag aan iemand kwijt, maar ik wist niet hoe ik erover moest beginnen. Vandaar dat ik het maar uit bleef stellen.
Gelukkig besteedde meneer Cauwels niet zoveel aandacht meer aan mij en hij ging weer verder met de les. Nog vijftien minuten zag ik op de klok. Ik besloot het laatste deel van de les nog maar even goed mee te doen.
Wanneer de bel eindelijk ging, stopte ik snel mijn spullen in mijn tas en liep achter de rest van mijn klas het lokaal uit, maar ik werd tegengehouden. ‘Jou wil ik nog even spreken, Eline.’ hoorde ik mijn leraar op een strenge toon zeggen. Ik draaide me om en zag dat hij wel erg serieus keek, hier kon ik niet onderuit komen.
Ik bedacht me dat ik beter niet kon tegen stribbelen en ging aan de voorste tafel zitten. Ik durfde hem niet zo goed aan te kijken dus ik keek maar wat naar beneden. ‘Wat is er toch aan de hand met jou? De hele week lijkt het al alsof er niets tot je doordringt. Ik heb het er al met je andere docenten over gehad en zij vonden ook dat ik beter eens met je kon gaan praten.’
Ik liet de zinnen even tot me door dringen. Ik wist niet goed wat ik nou moest zeggen, zou ik zeggen dat ik gewoon niet zo lekker in mijn vel zit, of zou ik toch maar de waarheid vertellen? Nog steeds twijfelend of het wel de goede keuze was, besloot ik toch maar om erover te zwijgen.
Misschien was Martine over een paar weken wel weer beter en zat ik nu voor niks zo’n drama te maken. ‘Ik ben steeds zo moe meneer, ik ga al een tijdje steeds te laat slapen.’ Hij keek me even aan, alsof hij me niet geloofde.
Ik zag gewoon dat hij bij zichzelf dacht: hier klopt iets niet. Maar toch antwoordde hij: ‘Hmm, doe er iets aan Eline, je staat er niet zo best voor en je MOET dit jaar over! Als je dit jaar wéér blijft zitten moet je van school, dat weet je.’
Ja, ik weet het. Afgelopen jaar was ik ook al blijven zitten, ik deed nu voor de tweede keer havo3. ‘Ik zal mijn best doen, meneer.’ ‘Goed, ga dan maar.’ Opgelucht dat hij niet verder vroeg, liep ik snel weg, voor hij zich kon bedenken.

#15

Verderrr!

#16

Heel misschien vanavond nog een stukje, iemand nog tips/kritiek?

#17

Ik vind het echt goed. Echt goed, en dat vind ik niet vaak van een verhaal, zéker niet bij de eerste paar stukjes.
Echt, ga zo door!

#18

Aaah dat stimuleert me echt weer om verder te schrijven! HEEL ERG BEDANKT :grinning:

#19

Ge-wel-dig
zoo goed!

#20

Ik volg… verder ! :wink: