leraar op school

Lifestyle
#1

hee,
ik moet echt m’n verhaal kwijt want ik heb t gevoel alsof niemand me begrijpt.
ik had veel problemen op school, en toen had ik een vertrouwenspersoon waar ik vaak naartoe ging.
maar hij had andere bedoelingen dan dat ik had.
ik kende hem al 2 jaar en ik vertelde hem steeds meer en we konden het heel goed met elkaar vinden.
maar toen vroeg hij opeens m’n nummer en ik stond verstijfd ik wist niet wat ik moest doen dus ik heb hem mijn nummer maar gegeven.
ik kwam elke dag laat van school omdat ik met hem praatte en mn ouders hadden ook al door dat er iets klopte.
toen ik op een dag weer naar hem toe ging zei hij opeens dat ik zo mooi was, mooie ogen had en dat ik mooie borsten had. ik schrok me dood, ik stond echt versteld van wat hij allemaal zei. en hij staarde de hele tijd naar mn borsten. ik vond het allemaal wel een beetje vreemd, maar alsnog dacht ik dat hij het goed bedoelde. ik was zo onzeker, durfde tegen niemand nee te zeggen en had altijd hulp nodig. op een gegeven moment begon hij me ook te smsen. ik was heel onzeker over mezelf en vond mezelf echt te dik. en toen wreef hij opeens metzn hand zo over mn buik heen en hij ging naar boven en raakte net de beugel van mn bh. ik schrok heel erg en wist niet wat ik moest doen. toen ik weg wou gaan gaf hij me nog een kus op mn buik. de dag erna smste hij en het was een ranzig smsje. ik vertelde het aan mijn vriendinnen en die zeiden dat ik het tegen mn teamleider moest zeggen maar ik durfde het echt niet dus liet ik het nog een weekendje rusten.

de week erna besloot ik toch om het te zeggen en mn teamleider was ook heel erg geschrokken, maar hij begreep me niet. hij vond het heel erg blablabla ja dat vond iedereen, maar wat doe je eraan?
en ik wilde dat niemand t weette dus ik sprak met hem alleen. die zelfde dag moest ik nog naar de directeur om alles uit te leggen. ik was helemaal van slag en iedereen had door dat er wat was. ik was kapot, emotioneel kapot. de dag erna kreeg ik 2 lege smsjes maar die moest ik negeren. de leraar had al door wat er was dus daarom stuurde die dat maar ik moest het negeren. ik zag hem die dag lopen in school en hij staarde de hele tijd naar me. maar ik moest het negeren. nog die zelfde dag moest ik alles op papier zetten bij de directeur. alles ging bij me voorbij… ik besefte helemaal niet wat er was gebeurt allemaal. ik praatte nog vak met de teamleider maar hij begreep t echt niet.
ik had het nog niet aan mijn ouders verteld. maar tijdens het avondeten hield ik het niet meer dus had ik alles er maar uitgegooid. ze waren heel erg geschrokken, maar ook zij, begrepen me niet.
ik had het gevoel alsof ik geen steun van mn ouders had en dat is heel erg.

elke dag ging ik met een brok in me keel naar school. elke dag weer huilen en huilen en de teamleider maar zeggen dat ik alleen mocht huilen op momenten dat dat kon.
maar je kan niet bepalen wanneer je wel of niet moet huilen dus dat was heel moeilijk.

de leraar was op staande voet ontslagen. ik vond het verschrikkelijk, ik zou hem nooit meer zien en hij had zoveel voor me gedaan, het was echt verschrikkelijk.
iedereen op school dacht al waar is die ene leraar?
en een week later kregen de leerlingen een brief waarin stond dat hij ontslagen werd.
het kwam ook in de krant en op het nieuws, iedereen had het erover, maar ze wisten niet dat ik het was. het was zo verschrikkelijk iedereen had die krant bij zich en ze vroegen zih allemaal af wie dat was.
ik heb aangifte gedaan, maar ze konden er niks aan doen. dat was zoo klote zo ongelooflijk kut.
maar dat had ik toen nog allemaal niet door

het is nu allemaal inmiddels een jaar geleden, en nogsteeds denk ik er elk uur aan, elke minuut maar het doet niet meer zo’n pijn. maar elke maand heb ik wel een terugvaller dat ik weer zit te huilen, en mn ouders hebben het er ook nooit over, nooit. ik kan dat met hun ook niet over hebben, dat ligt gewoon zo ontzettend moeilijk.
nu besef ik pas echt goed wat er allemaal was gebeurt.
maar het idee dat je hem nooit meer ziet, nooit meer is heel raar.
het is een lang verhaal, maar ik wilde m echt kwijt.
en bij elke man denk ik; wat kijk je naar me, ben j e pedo ofzo?
ik kijk heel anders naar mannen en dat is echt oneerlijk, maar ik kan daar ook niet zoveel aan doen.

#2

Wat ontzettend naar dat je dit hebt moeten meemaken. Ik zou als ik jou was naar de huisarts gaan en een verwijzing vragen naar een psycholoog. Daar kun je in alle rust je verhaal kwijt bij iemand die je zeker zal begrijpen en die je zal helpen hier beter mee om te gaan en het een plekje te geven.

#3

Heb je hele verhaal gelezen. Ik denk dat niemand kan begrijpen hoe jij je voelt omdat dat gevoel puur voor jou zo is.
Wat ik wel wil zeggen: Ik hoop echt dat je langzaam aan weer het vertrouwen in mannen terug zult krijgen en dat je meer van het leven zult gaan genieten.

Veel sterkte, x

#4

Maak daar maar een vrouwelijke psycholoog van! :slightly_smiling_face:

#5

dankjewel.
ik heb in deze vakantie nog 2 keer over hem gedroomt en dan schrok ik wakker helemaal in het zweet.
maar ik durf ook niet naar een psucholoog te gaan want dan moet ik dat aan mijn ouders vertellen en ik krijg dan zo’n brok ik mn keel dat dat haast niet gaat…

#6

Schrijf anders een brief je naar je ouders? Waarin je uitlegt hoe je je voelt en dat je er nog steeds last van hebt. Jouw ouders houden van jou en zouden er alles aan doen om je gelukkig te zien, en dat is op dit moment niet zo. Dus ze zullen je heus wel begrijpen!

#7
#8

Heel veel sterkte ! Ik heb echt heel veel respect voor je !

#9

Precies dit.
Ze begrijpen het misschien niet, maar als ze zien hoeveel verdriet je hebt doen ze er zeker weten alles aan zodat jij je beter voelt :slightly_smiling_face:

#10

preciesijk dit, dat iedereen zegt dat het goed is dat ie was ontslagen, maar dat je dan zelf voelt alsof jij er voor hebt gezorgd dat ie weg is en dat je down bent omdat hij weg is

#11

ja dat is wel waar ja…

#12

Heel veel sterkte, het lijkt mij idd het best om naar een vrouwelijke psycholoog te gaan.

#13

Ik snap dat die stap even lastig is, maar als je er nu nog zo mee zit dan is het een stap die je beter wel kunt zetten. Op het moment dat je het zelf geen plek kan geven, is het echt geen probleem om daar hulp bij te vragen. Je ouders zullen dat vast ook begrijpen.

#14

Bah!
Als ik er al aan denk wat jij hebt moeten meemaken zeg.
Die enge blik in zijn ogen zeker.
En dat walgelijke gevoel als je hem ziet.
Maar je hebt het goed opgelost !

#15

Ik snap wel dat je je schuldig voelt. Je krijgt op de één of andere manier toch een band met zo’n persoon, wat voor band dat ook is, en als hij dan word ontslagen door jou voel je je toch schuldig. Ook al heb je écht het juiste gedaan, en heb je niets gedaan waarover je schuldig zou moeten voelen, en was hij echt de enige die fout zat in dit verhaal, dat gevoel heb je toch. En het is heel moeilijk om dat aan anderen over te brengen. Dus ik denk dat ik je wel een beetje snap (maar ik kan er ook naast zitten en voel jij je heel anders… Gevoel is heel persoonlijk, dus niemand zal je ooit helemaal begrijpen).
Maar ik kan je wel zeggen dat dat gevoel echt met de tijd minder zal worden, ook al kan het lang duren. Ik zou dus zeker met een (vrouwelijke) psycholoog praten, dat helpt je echt om alles op een rijtje te krijgen! En ik denk echt niet dat je bang hoeft te zijn voor de reactie van je ouders. Als je het ze al een beetje hebt verteld zullen ze het echt wel snappen, en zo niet, jij bepaalt wat je ze wel wilt vertellen en wat je liever voor je houd. Desnoods zeg je tegen ze dat je het nu nog niet kunt vertellen, maar dat je het misschien later wel kan uitleggen.
Heel veel sterkte in ieder geval!

#16

Werken er geen maatschappelijke werkers op jou school of via jou school? Dan kun je daar gelijk na schooltijd een afspraak mee maken en hoef je het je ouders ook niet perse te vertellen als je dat liever niet wilt. Deze kan ook goed met je praten en je tips geven. Sterkte meis!