Lange relatie - compleet in de knoop met gevoelens

Liefde & Boys
#1

Lieve mede-Girlsceners,

Dit wordt een lang en dramatisch verhaal, dus pak er maar vast een bak popcorn en XXL cola bij :cold_sweat:

OK, waar moet ik beginnen, pff. Ik heb nu bijna 7 jaar een relatie met mijn huidige vriend. Ik was 17 toen ik hem leerde kennen, hij was 22. Nu zijn we 24 en 29, en wonen inmiddels 2,5 jaar samen. Al sinds ik een paar maanden een relatie met hem had vond ik het erg moeilijk dat hij zo koelbloedig was. Op intiem gebied was het niet echt spectaculair tussen ons. Hij nam nooit initiatief voor lichamelijke intimiteit, van een simpele knuffel of kus t/m echte seks, maar ook mentaal stond hij niet echt voor me klaar. Tenminste, zo ervaarde ik dat. Hier heb ik heel vaak met hem over proberen te praten. Hij werd dan boos of kroop compleet in zijn schulp. De jaren die daarop volgde heb ik heel vaak geprobeerd om de intimiteit tussen ons te verbeteren. Omdat we elkaar steeds beter leerde kennen werd de mentale band wel sterker, maar knuffels, zoenen, seksā€¦ dat bleef op een zeer laag pitje. Als we 2 maal per maand seks hadden was het veel. En dan was het altijd ik die daar initiatief voor moest nemen. Wat ik niet erg vond, maar 9 van de 10 keer werd ik ook nog afgewezen. Ik ben hier echt heel erg onzeker van geworden.

Nu zullen jullie denken; dafuq, meid, waarom bleef je bij hem? Ik heb een psychische stoornis (paniekaanvallen - vervelende jeugd gehad) en hij was de enige die altijd voor me klaarstond. Die altijd geduldig was, zelfs in tijden dat het echt ontzettend slecht met me ging en ik maanden mijn huis niet uit kwam. Daarnaast was ik in het begin toen ik hem leerde kennen echt hopeloos verliefd op hem. Ik wilde het liefst zo vaak mogelijk bij hem zijn, hem aanraken, met hem praten. Dat de intimiteit steeds slechter werd accepteerde ik, want hij stond immers altijd voor me klaar. Dit gebruikte hij ook heel vaak als ā€œexcuusā€ als ik zei dat ik intimiteit miste. En stom genoeg heb ik dat excuus altijd geaccepteerd.

Nu we bijna 7 jaar samen zijn merkte ik een paar weken geleden opeens dat ik gevoelens heb gekregen voor een klasgenoot van me. Dit is niets geworden, ik heb het contact met hem verbroken om de situatie niet nog ingewikkelder te maken dan het al is, maar ik schrok hier enorm van. Toen mijn klasgenoot me aanraakte, al was het maar het pakken van mijn hand, voelde ik opeens zoā€™n enorm gemis. Toen hij zei dat ik er mooi uitzag, iets wat mijn huidige vriend nooit gezegd heeft, heb ik uren buiten staan janken. Ik stortte compleet in. Want wat had ik het nodig om zoiets simpels te horen. Maar niet van de juiste jongenā€¦

Slechts een paar dagen later, noem het toeval of het lot, ben ik erachter gekomen dat mijn vriend al 7 jaar enorm veel porno keek. Ik heb niets tegen porno, maar ik heb hem al een paar keer betrapt sinds we samenwonen, en vond het heel erg vervelend dat hij nooit moeite deed voor seks met mij, maar vervolgens wƩl porno keek en zich daarop aftrok. Hij beweerde echter dat hij dat maar een paar keer per maand deed. Maar toen ik op zijn computer zat ontdekte ik dat hij - minstens de laatste 4 jaar - elke dag deze websites bezoekt. Ik voelde me echt gruwelijk stom en belazerd. Toen ik hem hierover aansprak gaf hij het eerlijk toe. Ik heb hem toen zelfs voor het eerst zien huilen! Hij zei toen dat hij echt heel veel problemen heeft met intiem zijn, en dat porno een makkelijke uitlaatklep is omdat hij zo niet hoeft te presteren. Dit klinkt misschien als wƩƩr een makkelijk smoesje, maar ik ken hem inmiddels goed genoeg om te weten dat dit serieus een probleem voor hem is.

Zo, een heel levensverhaal verder. Ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen nu. Hij wil graag aan zijn gedrag/intimiteit werken, maar ik merk de laatste tijd dat mijn gevoelens voor hem bekoeld zijn. Hij zegt nu wĆ©l dat hij van me houdt en dat ik mooi ben, maar soms krijg ik het idee dat het onbewust voor mij na 7 jaar nu te laat is. Ik voel me echt een slecht mens nu, want hij heeft zo lang wel voor mij klaargestaan, met mijn problemen. Ik zit echt compleet in de knoop met mijn gevoelens. Ik weet niet wat ik voel, waarom ik het voel, voor wie ik het voel. Van de ene kant zou ik zo graag die ā€œperfecteā€ intieme relatie met hem hebben, maar ik geloof steeds minder dat zoā€™n relatie met hem mogelijk is.

Sorry for the drama! Ik begrijp dat jullie natuurlijk niet in mijn (of zijn) hoofd kunnen kijken, maar ik moest dit echt even kwijt. Dus ten eerst alvast bedankt voor het lezen. Heeft iemand van jullie misschien in een soortgelijke situatie gezeten? Wat zouden jullie mij adviseren? Ik heb het gevoel dat ik aan het einde van mā€™n Latijn ben, ik weet het gewoon echt niet meerā€¦ :frowning_face:

#2

Ik heb niet in een soortgelijke situatie gezeten oid, maar je mag me noten als je wil ! :slightly_smiling_face:

#3

Misschien even een pauze inlassen?

#4

Dat hebben we al vaker gedaan, en dat heeft niets geholpenā€¦

#5

Weet je de reden dat hij het zo moeilijk heeft met intimiteit?

7 jaar is niet niks. Ik zou overwegen naar een therapeut te gaan, de relatie dat jullie nu hebben is niet oke, maar misschien is het mogelijk jullie problemen met professionele hulp nog op te lossen. Als hij hier niet voor openstaat, moet je niet bij hem blijven want op deze manier samen gelukkig worden zit er niet in vrees ik.

#6

Ik begrijp enigszins hoe je je voelt, ondanks dat ik niet hetzelfde heb meegemaakt. Maar ik herken je gevoel. Wat ik wil zeggen is, ik denk dat het belangrijk is dat je hem wel een kans geeft om hem te laten werken aan zijn intimiteit, ondanks de gedachtes die je hebt over het te laat zijn etc. Misschien is het voor jou ook een kwestie van wennen/geloven/opnieuw vertrouwen krijgen. Ik persoonlijk zou het even een kans geven en aankijken. Als je over een tijdje geen verschil gaat merken aan hoe jij je over alles voelt, zou ik erg goed gaan nadenken over eventuele andere mogelijkheden waaronder misschien uit elkaar gaan.

  • Even wat ingekort in verband met herkenbaar stukje -
#7

Meis, je moet jouw eigen geluk niet laten afhangen van hem. Zonder zijn hulp en steun, kom je er ook wel en anders vind je het wel bij iemand anders.
Het is heel lief dat hij je hielp en alles, maar daar kan je niet je relatie op baseren.

Ik zou als ik jou was voorstellen aan je vriend om iets van therapie te doen. Vraag of hij er ook voor wil gaan, want het klinkt heel erg alsof hij maar wat doet.

#8

7 jaar is niet niks en er kunnen tijden bij zitten dat je minder seks hebt, maar ik vind dit wel een beetje de omgekeerde wereld. Als hij aan zijn gedrag wil werken en jij wel met hem verder wilt, is het een idee om samen in therapie te gaan zoals hierboven ook al werd gezegd. Als dat dan niet werkt, dan zou je voor je eigen geluk kunnen gaan.

#9

Dank je wel voor jullie serieuze reacties!

@ Lilyflower; de reden dat hij zoveel moeite heeft met intimiteit is omdat zijn ouders hem ook 0 intimiteit en liefde gaven in zijn jeugd. Zijn vader is een enorme, botte hork, die je zodra je enige gevoelens toont keihard uitlacht in plaats van je steunt. Hij heeft zo geleerd om al zijn gevoelens compleet te verbergen. Dit wist ik al lang, en daarom heb ik het al die jaren geaccepteerd. Ik heb er nu alleen moeite mee dat hij jaren keihard heeft gelogen over het porno kijken. Liegen in combinatie met zelf geen moeite doen voor onze relatie heeft ervoor gezorgd dat ik het na jaren proberen en proberen nu steeds minder zie zitten om met hem verder te gaan. Hoewel ik nog steeds van hem houd, heb ik als het ware geen ā€œenergieā€ meer voor hem. Klinkt dat raar?

@ SimpleGirl; bedankt voor je verhaal! Ik herken me er toch wel een beetje in. Hoe gaat het nu tussen jou en je vriend?

@ londencalling & kraplapje (en anderen die therapie voorstelden); hier heb ik het ook al vaak met hem over gehad. Hij wilde dit nooit, tot ik een paar weken geleden zei dat ik echt twijfelde om het uit te maken. Omdat ik gewoon niet meer verder kan zo. Toen wilde hij het opeens wel, maar hij is er wel erg passief in. Telkens als ik voorstel om een intake afspraak te maken bij een relatietherapeut heeft hij geen tijd of geen zin. Als ik Ć©cht doorhamer doet hij het wel, maar ook dit gedrag van hem draagt bij aan mij twijfels.

@ Lot; dank je wel, heel erg lief van je <3 !

#10

Ik moet eerlijk zeggen dat ik hier niet mee zou kunnen levenā€¦ Ja, hij heeft jou geholpen, maar jij bent van in het begin eerlijk geweest over je problemen en hebt hiertegen gevochten/oplossingen gezocht. Hij, die wist dat je van zijn passieve houding afzag, heeft nooit een oplossing gezocht voor zijn probleem en zelfs keihard tegen je gelogen. 7 jaar is inderdaad een lange relatie, maar langs de andere kant is dat ook wel een heeel lange tijd om tegen je vriendin te liegen.

Ik vind het echt erg voor jou, maar ik vind niet dat je ongelukkig moet blijven bij iemand die blijkbaar ook niet veel moeite doet. Zoals bij die therapie bijvoorbeeld. Als hij weet dat hij fout zit en hoe erg hij jou gekwetst heeft, dan doe je toch wat meer moeite in plaats van altijd te zeggen ā€˜Ik heb geen tijd/zinā€™? Zeker als je weet dat je vriendin twijfelt over het beĆ«indigen van de relatie.

#11

Ik ben het hier mee eens.

#12

Dank je wel, Daenerys! Je verwoordt eigenlijk precies waarom ik het niet meer zo zie zittenā€¦
Hij zegt de laatste paar weken wel dat hij van me houdt, heeft zelfs rozen voor me gekocht, lieve brieven geschreven etcā€¦ Maar er knaagt iets aan me. Een stemmetje vraagt zich af: voor hoe lang doet hij dit? Tot hij je weer ā€œin the pocketā€ heeft? En natuurlijk weet niemand wat de toekomst brengt. Maar ik ben gewoon zo moe van dit gevecht :frowning_face:

#13

^Ik snap dat je het zat bent. Maar om het nog een laatste kans te geven kan je toch gewoon een afspraak maken en hem meenemen?
Al doe je het dan wel tegen zijn zin in en dan lijkt het alsof je aan een lijk zit te trekken.

Heel lastig, zeven jaar is niet niks, toch zou ik voor je eigen geluk kiezenā€¦

#14

Ja, ik vind het echt heel erg moeilijk. De ene dag ben ik het allemaal spuugzat en denk ik ā€˜ik maak het uit en zoek jij het zelf ook verder maar lekker uitā€™ maar de andere dag mis ik hem weer enorm en wil ik het liefst bij hem zijn (ik woon momenteel een paar weken bij mā€™n moeder om tot rust te komen). Ik ben enorm bang dat, als ik hem nog een kans geef, ik wĆ©Ć©r teleurgesteld word. En nou niet om heel wanhopig over te komen, maar ik ben echt superdepressief de laatste tijd. Ik kan amper eten en slapen. Het gaat elke dag wel een stukje beter, gelukkig, ik voel me vandaag ook alweer een stuk beter dan gisteren, maar ik ben echt bang dat als ik hiermee doorga ik de laatste restjes kracht die ik in me heb vervolgens ook nog kapot maak. Normaal ben ik echt totaal niet het type om te twijfelen, maar hierover kan ik gewoon geen keuze maken. En niemand anders kan die keuze voor mij maken, dus ik leef de afgelopen weken in een soort Niemandsland. Wel/niet/wel/niet/wel/niet, pff!

Bedankt voor het luisteren (nouja, lezen) en jullie adviezen en steun. Dat doet me in ieder geval ook heel goed :slightly_smiling_face:

#15
  • Dubbelpost -
#16

Weet hij hoe hoog het bij je zit? Ik denk namelijk dat hij het probleem inmiddels wel inziet en er hard zijn best voor doet, maar ik denk dat je best mag zeggen dat je hier al heel lang op gewacht hebt en het moeilijk vindt te vertrouwen dat het nu opeens goedkomt.

Daarnaast wil ik benadrukken dat jij je niet schuldig moet voelen dat je je nu zo voelt terwijl hij er altijd voor jou geweest is. Wat er niet (meer) is, is er niet. Denk daarom dat je die issue even opzij moet zetten. Hij mag er wel voor je geweest zijn, maar dat is geen reden om het nu niet uit te maken als je het niet ziet zitten, dat zou alleen maar lullig zijn tegenover hem.

Ga praten met hem. Zeg hoe je je voelt, dat je hem graag wel een kans wil geven, maar dat je het moeilijk vindt dat het er nu opeens wel is, terwijl je er al zo lang om vraagt en je bang bent dat dit maar voor tijdelijk is en je weer teleurgesteld wordt. Ik zou momenteel ook nog wel een beetje afstand houden inderdaad om alles te laten bezinken.

Sterkte in ieder geval!

#17

Het gaat tussen ons erg goed! Dat was ook de reden dat ik mijn verhaal graag met je wilde delen, om te laten zien dat het ook kan zijn dat zijn nieuwe gedrag wel kan blijven. Mijn vriend moest eerst ook wakker geschud worden, want wij zaten bijna op het punt uit elkaar te gaan en waarschijnlijk is er bij hem toen een knop omgegaan. Hij is nu heel lief voor me als ik angstig ben etc. Dat idee heb ik ook bij jouw vriend, er is een knop omgegaan en hij weet nu heel goed waar hij aan moet werken en dat hij jou echt niet kwijt wilt. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat er toch nog wat aan je knaagt en dat het heel moeilijk is om een keuze te maken. Ik hoop dat je snel toch tot een voor jou goede beslissing kunt komen!

#18

misschien helpt het om je gevoelens op papier te schrijven in een brief en dit aan hem te geven of dat jullie beiden een brief aan elkaar schrijven?

#19

@ NobodyKnows; ja hij weet hoe hoog het bij me zit, want ik heb het hier al ontelbare keren met hem over gehad. Al sinds we nog maar een paar maanden bij elkaar waren, en na een jaar relatie twijfelde ik al om het met hem uit te maken hierover. Dit heb ik hem ook verteld, maar hij wuifde het altijd weg met ā€œniemand is perfectā€. Het is ook niet zo dat ik een perfecte jongen/relatie verwacht, maar ik heb altijd meer het gevoel gehad dat ik en mijn vriend gewoon vrienden waren. Vrienden die dan heel af en toe seks hadden. Is dat raar?

@ SimpleGirl; ik ben echt heel blij dat het tussen jou en je vriend wel heel goed gaat! Dat geeft me ook weer wat hoop dat er nog meer mannen zijn op deze aardbol die met paniekaanvallen om kunnen gaan. Want ik ben vaak bang dat ik nooit meer iemand tegenkomt die mij accepteert zoals ik ben.

@ rainbow; ook dat heb ik al eens gedaan, toch bedankt voor de tip want het was wel een opluchting om het op te schrijven.

#20

@Watermelon dat heb ik ook! Ik ben ook heel bang dat mocht het ooit uitgaan ik misschien iemand vindt die het helemaal niet zal accepteren of gewoon mensen in het algemeen, ik ben bang dat mensen mij niet accepteren om die paniekaanvallen, heel stom.