Ik weet dat hier al een onderwerp bezig is, maar ik wil ook even mijn verhaal kwijt…
Ik heb nu 13 maanden met mijn vriendje.
Wij hebben sinds dat we een half jaar/ 8 maanden hebben,
steeds kleine ruzietjes en die worden door mij dan goed gemaakt met sorry. Bij die ruzies was ik hem vaak aan het afzeiken dat hij niks voor mij overhad enzo.
Nu hebben we sinds vorige week zaterdag een grotere ruzie gehad. Hij mocht niet komen van zijn moeder, omdat hij die avond daarvoor te laat thuis was van het uitgaan. Toen ben ik boos geworden op hem, omdat hij later die middag wel naar zijn vrienden mocht terwijl die er min of meer voor hebben gezorgd dat hij te laat thuis was.
Zaterdag avond hadden wij 'n gesprek op msn, een ruzieend gesprek. Ik heb toen ook gezegd dat ik mij niet thuis voelde bij hem en dat ik het gevoel had alsof zijn moeder de pik op mij had. Na een uur gemsnt te hebben was het weer goed zoals op de oude manier. Die maandag sprak ik hem weer op msn. Hij zei dat hij had gezegd tegen zijn moeder dat ik me niet thuis voelde bij hun thuis. Ik was daar boos om geworden, omdat ik zei dat hij het allleen mocht zeggen als ze er naar vroegen. Dus hadden we weer ruzie.
Ik was eerst degene die zei dat het zo niet meer ging,d at het maar beter uit kon gaan enzo. Ik zei dat uit paniek, ik zeg wel meer van die dingen uit paniek, boosheid en verdrietigheid. Toen ik wat rustiger was geworden, begon hij erover. Ik heb sinds maandag avond iedere avond achter de computer lopen huilen. Ik was (en ben) zo bang hem kwijt te raken.
Ik wou woensdag middag met hem afspreken, om even te praten enzo. Hij kon niet, want hij meost werken. Ik vond dat hij zijn werk ervoor kon afzeggen, maar hij vond van niet.
Daarna wou ik donderdag afspreken, maar toen moest hij ook werken, dus kon hij weer neit.
Vrijdag kon hij wel eindelijk. Een half uur voordat we hadden afgesproken belde hij me om te zeggen dat hij niet kon komen omdat hij van zijn scooter was afgevallen, ik begreep het maar vond het wel jammer.
Zaterdag ochtend gingen we dan eindelijk praten.
We hebben eerst de hele tijd gezwegen, we wisten allebei niet waar we moesten beginnen. Ik was aan het huilen…
In het gesprek vertelde hij dat hij eraan twijfelde of dit zo wel verder kon. Door die ruzie’s ging er bij hem steeds een stukje liefde van af. Ik wist dit niet, hij heeft het me nooit verteld.
Ik wilde iets aan de ruzie’s doen, en nu ook echt iets doen, ik hou zo ziels veel van hem!
Hij vond dat het toch niet werkte om er iets aan te doen, hij wil het dus opgeven terwijl er nog hoop is.
Ik ga hier helemaal kapot aan. Ik bedenk zo veel manieren om het weer te laten worden zoals het was, maar hij geeft me geen kans om die manieren echt tot werkelijkheid te laten komen.
Ik wil hem gewoon echt niet kwijt, hij is gewoon echt de ware voor mij. Ik heb het niet vaak aan hem laten zien, maar ik hou zo verschrikkelijk veel van hem. Ik snap echt niet dat al die leuke, mooie momenten opeens zo over kunnen zijn voor hem.
Hij heeft het me ook nooit laten weten dat hij er steeds minder in geloofde…
Heeft iemand tips voor mij? want ik wil hem zo graag terug!
. Die irritatietjes komen vaak, omdat 1 of beiden niet helemaal lekker in hun vel zirt. Als jullie erover kunnen praten, kun je mss allebei weer wat meer hebben 