Beetje lang verhaal, maar ik moet het even kwijt en wil graag meningen horen…
Ik heb nu bijna 2 jaar lang een héle lieve vriend. We zijn naast een stelletje ook beste vrienden, delen dezelfde interesses, etc. Ik bewonder hem echt, ik ben gek op hem. Het is een hele integere, lieve jongen (jongen/man/jongeman; haha, hoe noem je iemand van in de 20?). Nu is er één probleem wat mij en hem een beetje opbreekt. Ik heb een hoog libido en hij een laag libido. Ik zit het liefst elke dag aan hem, maar hij kan mij soms dagenlang niet (op een seksuele manier)aanraken, terwijl ik dat voor mijn gevoel wel nodig heb. Het speelde al heel lang en het maakte mij héél erg onzeker. Ik begon ontzettend te twijfelen aan mezelf. Ben ik dan niet sexy genoeg? Mooi genoeg? Leuk genoeg? En dat terwijl ik, absoluut niet om op te scheppen, genoeg aandacht krijg van andere jongens en mannen. Ik sport veel waardoor ik een mooi figuur heb, probeer er altijd verzorgd uit te zien en kleding aan te trekken die HIJ leuk vind… Maar het maakte allemaal niet uit. Ik werd wekelijks boos op hem, waarom ie nou verdomme niet een keer aan me kon zitten, waarom hij nog een relatie met iemand had waar hij geen lustgevoelens voor heeft, etc. Hij werd nooit boos op mij maar zei simpelweg zoiets: Ik ben moe, ik ga slapen.
Een paar weken terug kon ik er echt niet meer tegen en besloot met hem te gaan praten. Op een rustige volwassen manier. Helaas word ik wel snel verdrietig dus tranen kwamen wel aan bod. Ik vroeg hem waarom hij zo weinig lust gevoelens voor me heeft en of het aan mij ligt. Toen werd hij een beetje verdrietig en zei ‘‘Ik weet het niet… Ik denk dat ik meer problemen heb dan jij…’’ Hij moest zelfs een beetje huilen en dat doet ie bijna nooit. Dus ik kwam dicht bij hem zitten en vroeg verder. Het komt erop neer dat hij zelf niet weet waarom hij zo weinig lustgevoelens heeft en dat het totaal niet aan mij ligt, dat ie me zo ontzettend mooi vind en dat hij eigenlijk zo’n mooi meisje niet verdiend. Hij is heel bang dat er een reden is (homo? o.i.d.) waardoor hij het niet heeft en daar zit hij heel erg mee. Toen begon ik zelf ook te huilen want ik dacht ‘fuck het zal toch niet echt zo zijn?’
We hebben goed gepraat en zijn niet op een oplossing gekomen, alleen dat we elkaar absoluut niet kwijt willen en dat ik graag wil dat hij meer over zijn problemen praat tegen mij. Dat is wel zo eerlijk voor mij.
Ik vraag me af wat jullie hier van vinden. Wat moet ik nu doen? Ik wil hem absoluut niet kwijt, maar ik vind het oneerlijk voor mezelf om met iemand te zijn die me wel mooi vind en waar ik het wel super gezellig mee heb, maar die weinig seksuele gevoelens voor me heeft; wat voor mij erg belangrijk is? Pff ik zit zo in de knoop hiermee.
+
Ik weet misschien wel, samen met zijn broer, het meeste van m’n vriend dan iemand anders in z’n leven… Hij heeft naast onzekerheden over bepaalde dingen een prima jeugd gehad. We hebben elkaar al heel veel verteld over het verleden bijvoorbeeld. Daarnaast gebruikt hij het ‘ik ben moe’ denk ik eerder om van mijn boosheid af te zijn… Het enige wat ik in de beginpost vergeten ben te vertellen is dat hij een jaartje terug (samen met mij) truffels heeft gebruikt en toen helemaal in de war is geraakt en dacht dat zijn ‘space’ hem iets wilde vertellen over zijn geaardheid. Hij vertelde me constant ‘Yas ik val volgens mij op mannen’ Hij is toen een paar weken er kapot van geweest en walgde ervan omdat hij geen homo is, maar dacht dat dat die dag naar boven kwam. Hij heeft zelf dingen op internet gezocht over of truffels je tot een openbaring kunnen leiden… Vandaar dat ik gelijk dacht, oh god zal het echt?’’