[Kort verhaal] Verlamde liefde

Schrijfsels
#1

Hay hay,
oke, ik ben meerdere verhalen begonnen hier op gs, en sorry ik heb ze nooit echt afgemaakt. Voor de verandering post ik hier een kort verhaal die wel af is :’) Het kwam zomaar in me op, en een groot verhaal kon ik waarschijnlijk niet van maken. Het zijn een stuk of tien kleine stukjes en het stelt niet gigantisch veel voor, maar ik vond het in ieder geval even lekker om iets te schrijven. Dus bij deze:

Verlamde liefde

“Wees voorzichtig,” zei Megan tegen Lucas die op het punt stond achter het stuur te stappen.
“Altijd,” antwoordde hij en drukte een kus op haar lippen. “Wij gaan er een gezellige dag van maken, niet?” Hij keek de auto in naar het twaalfjarige broertje van Megan, Danny, die hevig knikte.
Megan liep om de auto heen naar het openstaande raam van Danny. “Veel plezier he,” zei ze glimlachend en zette vervolgens een stap achteruit.
Lucas startte de auto en toeterend reed hij weg. Megan bleef nog even buiten staan en zwaaide net zo lang tot de auto uit het zicht was. Vandaag zouden haar vriend en haar broertje gezellig een dagje weg gaan naar een autoshow. Lucas was als een grote broer voor Danny en al twee jaar betrokken bij het gezin.
“Mam?” Megan liep het huis weer in en pakte de auto sleutel. “Ik ben bij Ivy,” zei ze.
“Is goed schat, ik zie je vanavond wel weer,” riep haar moeder vanuit de keuken.

Feedback en kritiek is altijd welkom!

#2

“Ik kan niet geloven dat hij het uitgemaakt heeft,” snotterde Ivy. Samen zaten Ivy en Megan op de bank met een doos tissues en een doos chocolade. Het was de zoveelste keer dat Ivy gedumpt werd, maar dit keer had Ivy het echt niet zien aankomen.
Ze pakte haar mobiel van tafel toen hij afging en stond plots op. “Ongelofelijk!” riep ze, “de eikel! Hij heeft gewoon een ander.” Ze veegde woest de tranen onder haar ogen vandaan. “Dat ik hier sta janken om zo iets zieligs, bah.” Ze keek Megan verontschuldigend aan en plofte weer naast haar neer. “Maar hoe gaat het tussen jou en Lucas?” vroeg Ivy.
Megan glimlachte. “Hij is nu met Danny een dagje weg, beetje de broertjes uithangen. Ik vind het zo plezierig dat ze zo goed met elkaar zijn.” Op dat moment ging haar mobiel. “Als we het over de duivel hebben,” grinnikte ze en nam op. “Hey Lucas,” riep ze vrolijk door de telefoon, maar aan de andere kant was het stil. “Hallo?” vroeg ze.
Dit keer kwam er geluid, een soort snikkend geluid. “Het spijt me zo Megan,” klonk plots schor door de telefoon gevolgd door de tonen die aangaven dat hij opgehangen had. Megan keek verstijft naar Ivy.
Ivy’s broer, Tyler, kwam naar beneden gestormd en rukte zijn politie jack van de haak af. Tyler was een jongen van drieëntwintig, vier jaar ouder dan Ivy en Megan.
“Tyler,” stamelde Megan, “waar ga je heen?”
Hij keek haar vragend aan. “Naar de Paleisweg, er is een ongeluk gebeurd en ik ben opgeroepen, hoezo?” vroeg hij.
Megan schudde haar hoofd. “Sorry Ivy, ik moet gaan,” zei ze en probeerde tranen van angst te onderdrukken. Alsjeblieft, laat het hen niet wezen, schoot er door haar hoofd.

#3

Wat een sterk begin! Ik volg :slightly_smiling_face:
Je schrijft heel fijn en goed dat je aangeeft dat het een kort verhaal is.

#4

Dank je :relieved:
Ja, ik wist niet zeker of dat het voor mensen juist makkelijk maakt of niet, maar het is geen heel boekwerk haha

#5

meer
ik volg

#6

Megan draaide de straat in waar het ongeluk gebeurd zou zijn, ze reed langzaam achter Tyler aan. Daar zag ze zwaailichten flikkeren en een traumahelikopter steeg net op. Ze zette haar auto in de berm en stapte snel uit. Met een klap gooide ze de deur achter haar dicht. “Lucas?” riep ze, “Danny!”
“Mevrouw, u kunt hier niet komen.” Een agent liep op haar af en hield haar tegen.
“Maar ik moet weten of het mijn broertje was!” schreeuwde Megan en stribbelde woest tegen. Ze ving een glimp op van de auto, die in de berm om een boom gevouwen stond. Haar wereld zakte ineen, net als zij deed. Huilend, schreeuwend liet ze zich op haar knieën vallen en sloeg ze een hand voor haar mond. “Danny!” schreeuwde ze huilend.
“Mevrouw, mevrouw.” De agent kreeg haar niet gekalmeerd. Megan kon alleen nog maar huilen en schreeuwen.

#7

Het was stil in de wachtruimte. Lucas zat in een hoekje naast het raam, met zijn handen in het haar. De ouders van Megan en Danny zaten roerloos aan de tafel, met Megan tegenover ze. Verdoofd, verlamd, ze kon niets meer dan alleen nog maar hopen. Hopen dat haar broertje erboven op zou komen.
“Hoe hard reed je?” vroeg ze na een kleine stilte. “Lucas?” Lucas richtte zijn gezicht op en keek schuldbewust naar Megan. Hij schudde zijn hoofd en keek weer naar buiten. “Hoe hard reed je!” herhaalde Megan haar vraag kwaad.
“Megan,” probeerde haar moeder, voorzichtig, “het was niet zijn fout, het had iedereen kunnen overkomen.”
“Oh ja? Hij reed toch veel te hard? Hij ontkent het niet eens!” riep Megan door de ruimte en stond boos op, waardoor haar stoel naar achteren viel.
“Megan!” riep haar vader, “ga zitten en schreeuw niet zo!”
“Jij schreeuwt hier toch ook!” smeet Megan terug, “jullie nemen het letterlijk voor hem op terwijl jullie zoon voor zijn leven vecht!” Haar vader trok zijn mond in een spleet en keek haar boos aan, gevolgd door pijn. “Als Danny hier niet goed uit komt, of helemaal niet meer, is het jouw schuld!” schreeuwde ze naar Lucas, die met tranen in zijn ogen naar zijn handen op zijn schoot keek. Megan schoof het bekertje koffie van tafel en verliet de kamer.

#8

Er zit spanning in, maar ik vind het niet heel lekker weglezen, het pakt mij niet echt, alsof het soms wat stroefjes gaat.

#9

Ik vind het spannend en juist wel leuk lezen,

Ik volg :slightly_smiling_face:

#10

Daar lag hij, haar kleine broertje. Allerlei slangetjes hingen rond hem en staken in zijn huid. Tranen liepen stilletjes over haar wangen terwijl Megan door het raampje keek.
“Het spijt me,” hoorde ze een stem achter haar zeggen. Megan bleef stil staan en sloot haar ogen. Zachtjes begon ze te snikken. Lucas wilde zijn armen om haar heen slaan, maar Megan vocht hier tegen. “Laat me los!” riep ze, maar Lucas hield zijn armen om haar heen. Megan sloeg met haar vuisten tegen zijn borst, maar Lucas liet niet los. Er zat niets anders op dan overgeven. Vermoeid liet ze haar hoofd tegen zijn borst rusten en liet Lucas zachtjes over haar armen wrijven.
“Klootzak,” mompelde ze huilend, maar de veiligheid overstemde het haat gevoel, dus ze bleef zo staan, stilletjes huilend in zijn armen, waar een warm, maar angstig gevoel haar overspoelde.

#11

Elke dag kwam hij langs, na zijn werk en in het weekend. Altijd kwam hij kijken hoe het met Danny was, het jongetje dat vanaf zijn middel naar beneden verlamd was geraakt. Elke dag, nam Lucas Danny mee naar buiten, dan gingen ze rond lopen, gewoon om Danny even uit het huis te halen en af te leiden. Hij stond erop de revalidatie kosten te betalen, niet dat hij dat kon, maar hij vond dat hij dat verschuldigd was. De ouders van Danny hebben hem nooit met een scheef oog aangekeken, maar Megan wilde niets meer met hem te maken hebben.
Elke keer als ze Danny zag zitten in de rolstoel, borrelde de boosheid op. Ze had hem nog zo gezegd dat hij rustig moest rijden, zeker met haar broertje mee in de auto, haar broertje was haar alles.
Ook vanavond liep Lucas met Danny weer naar buiten, en zoals elke avond keek hij even omhoog naar het raam van Megan, omdat hij wist dat ze zou kijken, maar ook zoals elke keer sloot ze na het maken van oogcontact haar gordijnen.

#12

Het had lang geduurd voordat Megan zich eroverheen kon zetten, weken, maanden gingen er voorbij. Voor het eerst gingen Megan en Lucas sámen met Danny op pad. Ze vertrokken lopend richting het strand, waar ze in het paviljoen aan een tafeltje gingen zitten. Lucas nam plaats naast Megan die gelijk een klein stukje verschoof. Een kleine, onhoorbare zucht verliet Lucas mond. Een half jaar lang deed hij alles wat hij maar kon. Hij werkte overuren, had schulden en sliep amper wegens de nachtmerries, maar alles wat hij deed was voor Danny, voor het kleine broertje die hij eerder nooit had, en voor Megan, want hij hoopte nog steeds dat het ooit goed zou komen.
“Je haat me nog steeds, niet?” vroeg hij zacht. Het was de eerste zin die hij weer tegen haar sprak sinds Danny weer thuis was, Megan ontweek hem al een half jaar.
“Nee ik haat je niet,” antwoordde Megan en keek naar Danny die besloten had met zijn rolstoel achter meeuwen aan te gaan. “Maar het is moeilijk,” gaf ze toe en dit gaf Lucas hoop, heel veel hoop. Er was dus een kans dat ze het hem ooit vergeven zou.

#13

Ik ben echt helemaal verliefd op dit verhaal nu, snel meer :hugs: .
Ik heb trouwens nog wel een klein foutje gevonden, ik hoop niet dat je het erg vind, soms heb ik ook foutjes in mijn verhaal en dan kom ik daar een week later pas achter, waarom zeggen sommige mensen dat toch niet?

''De ouders van Megan en Danny zaten roerloos aan de tafel, met Megan tegenover haar. ‘’
Moet die haar aan het eind niet hun zijn?

#14

Mag ik de linkjes van je vorige verhalen (ook de niet afgemaakte/succesvolle)? :flushed:

#15

meeerrr

#16

@Arendje
Nee dank je! Ik lees er altijd overheen dus vind het helemaal top als iemand het wel opmerkt.

@knuf
Mijn andere verhalen heb ik van gs afgehaald, gezien ik vast liep en niet meer de intentie had om verder te schrijven. Ik ben wel bezig met een nieuw verhaal, maar wil eerst een flinke buffer opgebouwd hebben voordat ik die post.

8. "Waarom praat je niet gewoon een keer met Lucas,” zei Danny wijs. Hij gooide de bal in de lucht en ving hem weer op. Vroeger speelde hij altijd voetbal, maar nu kon het niet meer. “Ik vind het moeilijk Danny,” zei Megan tegen haar broertje, “elke keer als ik zie hoe jij in je rolstoel zit… ik weet niet of ik het hem kan vergeven.” Ze sloeg haar ogen neer en vouwde haar handen ineen. “Maar je houdt toch van hem?” vroeg Danny. Megan grinnikte. “Ja ik houd van hem, maar…” Danny kapte haar zin af. “Nou wat is het probleem dan?” vroeg hij met een glimlach, “jij houdt van hem, hij houdt van jou!” Zijn redenatie was eigenlijk vrij logisch en eigenlijk, moest Megan toegeven, hij had een punt. Megan hief haar hoofd en keek Danny aan die nog steeds zijn bal op en neer gooide. “Ik wordt steeds beter in hooghouden, zie je,” zei hij lachend. Megan lachte, ondanks alles had hij zijn humor niet verloren. Hij was nog steeds het jongetje van vroeger, nog steeds haar broertje. Het enige verschil was de rolstoel, maar Danny begon daar ook steeds meer aan te wennen en het niet erg meer te vinden. Waarom zou zij dan Lucas nog steeds ontwijken na iets dat een half jaar terug gebeurd is?
#17

Hierna nog 1 stukje!

9. "Je wilde praten?” Lucas’ stem klonk voorzichtig, alsof zijn woorden zelfs iets zouden kunnen breken bij Megan. Megan knikte en klopte naast haar op het bankje bij het strandpaviljoen. Ze had twee koppen koffie besteld en haalde iets zenuwachtig haar hand door het haar. “Nog steeds,” begon ze, “vind ik het moeilijk. Maar de wrok kan ik niet langer vast houden, Lucas, ik kan niet nog steeds blijven volhouden dat ik boos ben op je na een half jaar.” Lucas’ gezicht klaarde op, hij had niet verwacht dat ze zo’n gesprek voeren zouden. “Danny is gelukkig, ondanks zijn rolstoel, hij heeft je vergeven.” Megan viel even stil. “Ik vergeef het je. Ik kan dit niet meer, Lucas,” stamelde ze, “ik houd nog steeds van je en…” Haar zin werd afgekapt door de lippen van Lucas op die van haar. Het bracht vlinders in haar buik, iets dat ze al meer dan een half jaar niet meer gevoeld had, iets wat ze gemist had. Gewillig legde ze haar handen in de nek van Lucas en kuste hem terug. Tranen gleden over haar wangen, maar nietmeer van boosheid, niet meer van verdriet, maar van geluk.
#18

MEEERR

#19

Meeerrr

#20

Oke laatste stukje alweer :’)

“Megan, Megan!” riep Danny vrolijk en kwam aanrollen in zijn rolstoel. Megan keek om met een grote glimlach op haar gezicht. “Wauw,” bracht Danny uit bij het zien van de jurk.
Megan grinnikte. “Jij mag er ook wezen,” zei ik en knielde neer bij haar broertje. Ze rechtte de vlinderdas om zijn nek en kwam toen voorzichtig omhoog, wat niet al te gemakkelijk ging door de grote van haar jurk.
“Ben je er klaar voor?” vroeg haar moeder, met tranen in haar ogen keek ze hoe haar dochter nu de liefde voor altijd ging bevestigen. “Je bent zo prachtig,” stootte ze uit en barste nu serieus uit in huilen.
“Mam, alsjeblieft,” zei Megan lachend en sloeg haar armen om haar moeders schouders. “Ik houd van je mam,” fluisterde. Haar moeder maakte zich los en knikte, niet in staat om te antwoorden.
“Oh dit is zo spannend!” kirde Ivy achter Megan. Megan draaide zich om naar haar vriendin die gekleed was in een prachtige wit-paarse jurk. “Zal ik je sleep maar vast gaan houden dan?”
Megan knikte en haalde diep adem. Dit was het moment, haar moment. Ze zette voorzichtig stappen richting de grote houten deuren die voor haar geopend werden. Iedereen in de zaal keek naar haar, maar zij had slechts ook voor één iemand, Lucas, de man waarmee ze de rest van haar leven zou delen.