Klein worden gehouden

Lifestyle
#1

Dag dames,

Ik zit eigenlijk met een probleem.

Ik heb ontzettend lieve, leuke en geweldig ouders. En natuurlijk zijn ze soms bezorgd, maar ik heb het idee dat die bezorgdheid om aan het slaan is naar ‘het klein houden’ van mijn ontwikkeling. Ik voel dat ook aan en ik ben telkens aardig pissed als ik bijvoorbeeld iets niet mag of wat dan ook.

Zoals bijvoorbeeld het volgende: ik heb vorig jaar november mijn rijbewijs gehaald (JEUJ!), maar ik krijg nauwelijks de kans om te rijden. Mijn moeder en ik delen een auto, maar als ik bijvoorbeeld vraag om alleen de weg op te gaan (gewoon in de stad, niet op de snelweg) dan mag ik dat niet want ‘ze vertrouwen me niet op de weg’. Dan ga ik er natuurlijk vol tegen in onder het mom van ‘maar hoe leer ik dan om alleen auto te rijden, of gaan jullie tot mijn 67ste naast me blijven zitten?’. En dan raden jullie het al, dan is het weer bal. Ze vinden mij niet goed rijden. Maar als mijn vader er naast zit, heb ik het idee dat ik zijn rijstijl moet aanleren, niet dat van m’n eigen. Als ik dat zeg; dan is het ‘Je moet wel naar me luisteren!’. Natuurlijk snap ik dat mijn vader me inzicht leert krijgen met auto rijden, maar dit gaat toch wel te ver.

Ook ben ik van plan een buitenlandse stage te lopen in Afrika, voor 7 weken. Natuurlijk snap ik dat dit een hele shock is voor mijn ouders, maar ik wil gewoon ontzettend graag en ik heb al navraag gedaan voor het één en het ander, zodat ik voldoende informatie had in de hoop ze te overtuigen. Maar ik kreeg niet echt de indruk dat ze mij serieus namen. Mijn vaders argument: ‘Wat moet je toch in dat apenland waar je iedere keer verkracht kunt worden en de AIDS/HIV in de lucht hangt’, waar ik dan vol tegen in ga van: ‘Juist, daarom stuurt onze school ons daar naar toe, om verkracht te worden en dergelijke.’ Dan heb ik zoiets van; ik ben bijna 20, ik heb niet eens toestemming nodig en zou me zo eigenlijk kunnen opgeven om te gaan naar het buitenland… Maar dan ga je ook niet lekker weg. Maar goed; ik ben wel in deze staat.

Ik snap gewoon niet waarom ze mij dit soort dingen niet gunnen… Ze vertrouwen me wel, ik ben altijd wel eerlijk. Maar het komt zo wantrouwend over. Ik ben echt telkens over de zeik; terwijl ik gewoon mijn eigen ding wil doen. Zou dit misschien gewoon tekenen zijn dat ze mij eigenlijk moeten loslaten, maar dat ze het niet willen? Ik heb gewoon de indruk dat ik klein wordt gehouden. Ik heb trouwens nog een broer, maar die is al het huis uit (in de zin van op zichzelf wonen :slightly_smiling_face: ). Maar die doet wel gewoon zijn eigen ding. Waarom mag ik dat niet? Vraag ik iedere keer. Ik krijg als antwoord ‘Daarom niet’. Ik baal daar echt heel erg van.

Zucht, wat te doen :frowning_face:

Update

Papa heb ik zover, hoewel hij zoiets heeft van ‘Je moet het niet doen, dat is wat ik vind. Ik ontneem je geen kans. Je weet mijn standpunt’

Maar ik heb met mijn standpunten/argumenten dik over hem heen gewalst.

Nu één ander probleem; mama nog. En die is wat lastiger gezien zij heel snel NEE zegt; als een kip zonder kop. Hoe vertel je het dus tegen een nogal snel in paniek rakende moeder die het mediabeeld voor zich heeft?

#2

Ten eerste, dit ligt echt niet aan jou. Mijn ouders willen mij ook klein houden alleen doen ze dat op een andere manier, ik raak er ook aardig gefrustreerd van.

Wanneer ben je van plan om uit huis te gaan? Mijn ouders gaan niet veranderen en ik betwijfel of jouw ouders wel zullen veranderen.

En dat argument ’ daarom niet’ sorry hoor hoe oud zijn ze 5? :expressionless:

#3

Het ziet er idd naar uit dat ze je niet zo goed durven los te laten, en dat terwijl je al 20 bent. Pff, heel vervelend en vooral vermoeiend voor jezelf lijkt me. Want inderdaad hoe kun je ooit goed leren autorijden als je nooit mag. Die rijlessen zijn om alles aan te leren, maar je leert heb pas echt als je eenmaal je rijbewijs hebt. Oefenen oefenen oefenen.

Misschien moet je hen dit stukje eens laten lezen? Ik weet niet of je ze het ooit hebt verteld dat je je zo voelt, maar dit stukje maakt het allemaal wel heel duidelijk. Succes ermee meid!

#4

Oh en hoe denk je trouwens zelf over op jezelf wonen? Je bent al 20, je broer doet het ook dus ze kunnen je het niet verbieden neem ik aan. Of wil/kan (vanwege geld bijv.) je dat nog niet? Dan kom je wel wat losser te staan van je ouders, kan een enorme opluchting zijn!

#5

Ja precies, weten ze wel dat jij er zo over denkt? Misschien gaan ze daarna wel inzien dat ze je wat meer ‘klein houden’
Succes! :slightly_smiling_face:

#6

Inderdaad, het argument ‘daarom niet’ is echt kul. Durf dan eerlijk te zeggen dat je als ouder gewoon wat bezorgder om je dochter bent dan om je zoon. Dat is altijd zo! En ze zullen het misschien wel lastig vinden om je los te laten, maar ze kunnen niet ééuwig je handje blijven vasthouden, vooral als jij die behoefte niet hebt…

(Zelf weet ik niet zo goed wat je verder kan doen, mijn ouders hebben me altijd redelijk vrij gelaten.)

#7

Nou, het feit dat ze niet weten dat ik op een forum zit, heeft te maken met vroeger. Er is één ding waar ze mij op kunnen wantrouwen, en dat is het internetgebruik. Vroeger was het ziekelijk veel. Ik werd gepest enzo en trok me terug naar een forum waar ik heftige dingen op zette. Maar nu heb ik niet eens er tijd meer voor (school, stage enzo) maar dat is allemaal al kei lang geleden.

Wanneer ik van plan ben om uit huis te gaan? Wanneer ik een vast contract heb bij een apotheek, want dat is mijn studie momenteel. Nog één jaartje te gaan! Dus ik moet minimaal nog… 3-4 jaar thuis wonen en gezien de situatie met de economische crisis, langer.

#8

Geld is geen probleem. Met mijn bijbaantje bij de drogist/apotheek verdien ik voldoende en studiefinancering krijg ik ook. Maar ik geef het al vaker aan. Ik kreeg bijvoorbeeld nog tot voorheen zakgeld. Maar ik zei tegen mijn moeder; dat hoef toch niet meer? Ik ben geen klein kind meer, ik verdien al best wel veel voor mijn leeftijd (:

#9

^je hoeft het niet perse van dit forum te laten lezen uiteraard, je kunt het ook in word zetten, een beetje aanpassen en er niet bij zeggen dat het voor een forum is geschreven (;

En ja, dat van het nog niet uit huis gaan snap ik ja, het is zo duur tegenwoordig…

#10

Sorry hoor maar waarom doe je al die dingen niet gewoon? Je bent 19.

Studeer je of werk je al trouwens? Je zou natuurlijk gewoon uit huis kunnen gaan.

Waarom wil je wachten tot je een vast contract hebt? Je kunt toch ook ‘op kamers’?

#11

Ik studeer nog, en heb 2 werkgevers. Een vakantiebaan en een weekendbaan.

Uit huis gaan is niet echt een optie, gezien de financiële crisis van nu. Huren is duurder dan kopen. Want gezien ik ook nog is een erfenis heb waar mijn naam op staat… Zeggen ze bij de bank/adviseur van ‘jij hebt geld, dus je kunt makkelijk zat meer betalen’

#12

Omdat mijn school eigenlijk niet zo ver van mijn woonplaats vandaan is. Dus dat is ook een beetje dubbel om dubbele kosten te draaien terwijl dat niet nodig is (:

#13

Maar kun je geen studentenwoning krijgen dan?

Anders zou ik gewoon een keer serieus in gesprek gaan met je ouders. Zeg dat je het echt heel lief vind dat ze zo bezorgd zijn maar dat het niet nodig is… dat als je niet kon rijden dat je dan nooit je rijbewijs had gehaald en dat als het echt zo gevaarlijk is in Afrika dat de school je er nooit heen zou laten gaan.

Dat je meer vrijheid en vertrouwen nodig hebt. (Je kunt een beetje zielig gaan doen… zeggen dat je het gevoel hebt dat ze denken dat je niks alleen kunt, etc.)

#14

Ik ben al met ze in gesprek gegaan. Ik heb duidelijk uitgelegd wat mijn stage in Afrika zou inhouden, welke periode, de mogelijkheden om naar huis te gaan indien nodig, de voorzorgsmaatregelen, alles.

En ook met het autorijden zeg ik vaak zat; ‘Straks kan ik niet alleen rijden omdat jullie er iedere keer bij zaten.’

Maar; grmbl. Ik krijg er niet echt vat op. Het frustreert mij zo. En dat weten ze. Maar ze hebben niet echt het idee dat het mij wat doet, denk ik. Tot dat ik echt een keer zo giga pissed wordt.

Iedereen zegt tegen mij; je moet die kans van je stage gewoon pakken. Een unieke ervaring! Mijn huidige stage wilt mij zelfs sponsoren, vriendinnen willen me naar het vliegveld brengen. Ze duimen voor me, omdat ze weten dat ik dit wil.

#15

Pff, frustrerend ja. Naar welk land in Afrika wil je gaan? Miss kun je voorbeelden geven van blogs van mensen die daar ook al zitten. Het enige wat ouders vaak opzoeken zijn de aanbevelingen van het ministerie van buitenlandse zaken, maar bij afrikaanse landen wordt je daar altijd bang, terwijl het in werkelijkheid heel erg meevalt zolang je maar gewoon verstandig blijft en niet naïef (en zo kom je wel over naar mijn mening, dus dat moet goedkomen)
En kun je niet gewoon alles boeken, of heb je daarbij hun hulp nodig? Ik bedoel, je bent 20, meerderjarig, je mag het dus zelf bepalen zij hebben vrij weinig meer over je te zeggen (al woon je natuurlijk nog wel bij ze, dus vaak hebben ze dan nog wel wat meer over je te zeggen…) Of gaat dat echt te ver?
Tja ik weet niet, ik zou denk ik echt je beginpost laten lezen en zeggen dat ze je een keer serieus moeten nemen.

#16

Maar hebben ze echt gezegd dat het niet mag of dat ze het liever niet hebben?

Ik zou sowieso gaan hoor, je wil het zo graag. Misschien is het ook een manier om je ouders te laten zien dat ze je vrijer moeten laten.

#17

Mijn vader heeft letterlijk gezegd ‘Nee, daar hoef ik niet eens over na te denken.’

@ xVlinder, naar Kenia (:

Ik heb mijn vader de links van de blogs gegeven van de mensen die daar al zijn. En ook duidelijk gezegd dat als de verkiezingen daar gaan beginnen, de school ons absoluut niet laat gaan.

Grmbl. Frustrerend!!

#18

Misschien kun je zeggen dat als ze je niet vertrouwen ze eigenlijk twijfelen aan hun eigen opvoeding.

#19

^ Ik ben 19. Eigenlijk zou ik me gewoon moeten opgeven, hè?

Ik heb even ook advies aan een vriendin van me gevraagd. Die zei tegen me dat ik het dit weekend even moet laten rusten en proberen volgende week er over te beginnen. En natuurlijk mail ik de projectleider ook even voor tips om mijn ouders te overtuigen.

#20

Lastige situatie zeg. Maar het ligt idd niet aan jou. Wel jammer dat ze je niet los durven te laten. Heb je al eens een goed gesprek hierover gehad, en gezegd hoe het jouw belemmert in je ontwikkeling, maar vooral je vertrouwen?
Dat hun krampachtige gedrag tegenover jou je juist weg kan drijven van ze. Ik bedoel, je kan al lezen uit een aantal reacties dat genoeg meiden rebels waren geworden en het gewoon deden. Kwestie van tijd voor jij het zat bent.

Ik ken ook een meisje dat actief is in Afrika voor een paar weken, vrijwilligerswerk. Ze is ook enorm actief op Facebook en post constant dingen die ze meemaakt. En van wat zij toont, is het allemaal een stuk beschaafder dan we in eerste instantie zouden denken.