Hey!
Dit verhaal gaat over Rosa en David. Ik vraag me af hoe mensen het vinden 
Ik ga niet alles in 1 keer posten, dan wordt het zo’n grote lap tekst haha.
Het heet trouwens keep in touch omdat Rosa moet verhuizen naar Hawaii voor haar vaders werk, maar ze wel contact wil houden met haar vrienden.
Hier het begin stukje:
‘Wist jij al dat ik van je houd?’, zei David. ‘Nu wel!’,giechelde Rosa. David drukte een kus op zijn vriendinnetjes neus. Ze lachte en zoende hem op haar beurt op zijn mond. Gretig zoende hij terug. ‘Ik houd echt zo ontzettend veel van je!’, zei hij, blij Rosa zo vrolijk te zien. ‘Als je lacht, ben je echt zo super mooi. En je lange haar, je ogen en je neus…Ik bof echt met jou, Roos.’ Rosa giechelde verlegen en werd een beetje rood. Ze wist nooit hoe ze zich moest gedragen als hij dat zij, dus lachte ze maar lief naar hem. Ze vond eigenlijk dat zij bofte met hem. Nog nooit had een jongen haar écht leuk gevonden, en nu… David was de leukste jongen die ze kende en ze wist dat hij ook met veel meisjes omging, dus hij had ook voor één van hun kunnen kiezen, maar dat deed hij niet! Hij koos voor haar! Ze zag zijn halflange, zwarte haar schudden en zijn mooie, felblauwe ogen sprankelen toen hij lachte. Dat deed hij altijd als ze bloosde na één van zijn opmerkingen over hoe mooi ze wel niet was. David pakte haar hand en gaf er een kusje op. Toen knipoogde hij naar haar en stond op. ‘Wil je ook wat drinken?’, vroeg hij Rosa. ‘Eh… Ja, lekker.’ ‘Wat wil je?’ ‘Doe maar wat joh, als er maar geen prik in zit.’, zei Rosa. ‘Oké’, zei hij, knipoogde nogmaals en liep de kamer uit. Rosa zat op de grond in kleermakerszit en staarde naar haar handen die op haar voeten lagen. Ze hoorde het gerammel van glazen en hoe er eentje viel, toen het gevloek van David en daarna het gestommel op de trap toen hij naar boven kwam. ‘Eh…, het duurt ietsje langer. Zet de tv maar aan ofzo. De afstandsbediening ligt op mijn bed.’, zei hij en rende de trap weer af naar beneden. Rosa pakte de afstandsbediening, plofte op het bed en zette de tv aan die altijd op stand-by stond. Ze had eigenlijk helemaal geen zin om tv te kijken. Ze zapte doelloos van kanaal naar kanaal. Eindelijk kwam David terug. Hij was maar een paar minuutjes weg geweest, maar elke seconde zonder hem voelde voor Rosa als een eeuwigheid. Hij gaf haar een glas sap en nam zelf een slok van de cola die hij nog vast had. ‘Aaaah…’, zei hij toen hij de rest van zijn cola in één slok had opgedronken. Rosa nam ook een slok van haar sap en zette het toen weer weg. David kwam naast haar zitten op het bed. Hij keek in het paar donkerbruine ogen van Rosa en verdwaalde er bijna in. Toen legde hij zijn beide handen om haar hoofd en kuste haar.
‘Weet je zeker dat je alles hebt?’, riep Davids moeder de trap af. ‘Jaa-haa, ik heb alles.’, riep hij terug. ‘Ik moet nu echt gaan! Doei!!!’, riep hij en liep snel naar de achterdeur. ‘Tot vanmiddag dan, lieverd. Doei doei!’, riep zijn moeder hem na, maar David was al weg. Hij liep snel door de tuin waar zijn fiets stond zijn fiets en sprong er op. Hij moest snel zijn, hij was al laat. Hij sjeesde door de straat richting school. Hij wist dat als hij nog een te laatmelding kreeg, hij een blokrooster zou krijgen; dan moest hij elke dag van acht tot vier op die muffe school zitten… een hele week lang. Snel fietste hij door. Nee he, dat had hij weer. Het stoplicht sprong net op rood, en op deze drukke weg kon je dan maar beter stoppen. Hij stopte en keek naar de auto’s die voorbij reden. ‘Kom op, kom op! Rijd is even door!’, mompelde hij. Zodra het stoplicht op groen sprong, racete hij door. Hij ging steeds sneller tot hij het schoolgebouw zag. Hij remde hard toen hij het plein op reed. Hij hoorde de bel al gaan en smeet zijn fiets dus maar ergens in het rek, zette hem op slot en rende naar de ingang. ‘David! Wat ben je vroeg, is er soms iets?’, zei de vrouw achter de balie sarcastisch. David knikte naar haar en mompelde iets, maar rende toen even hard weer door. Eindelijk was hij bij zijn kluisje. Hij morrelde aan het slotje en smeet al zijn boeken er in die hij niet nodig had, en gooide de gene die hij wel nodig had in zijn tas. Daarna rende hij zo hard hij kon richting het klaslokaal. Toen hij de deur opentrok, keek de hele klas hem verbaasd aan. ‘David, goed dat je er bent. Ga zitten en neem je boeken voor je.’, zei de leraar nors. David liep naar zijn plaats naast Martijn en hoorde hoe de bel ging. Hij rukte zijn boeken weer uit zijn tas en knikte naar Martijn. Die knikte terug met een enorme grijns op zijn gezicht. ‘AAAAAAAAUU!!!’, riep Martijn hard. ‘Au, au, au!!!’. De leraar draaide zich naar het gillende kind toe en rende op hem af. ‘Wat is er?’, vroeg hij angstig. David maakte van de situatie gebruik, glipte van zijn stoel af en liep naar Rosa. ‘Hé lieffie!’, fluisterde hij in haar oor. Rosa draaide zich om en lachte naar hem. ‘Jouw werk?’, vroeg ze. David antwoordde niet. Hij had alleen maar een grote grijns op zijn gezicht. Rosa lachte en gaf hem een kusje. Ze hoorde hoe Martijn werd terechtgewezen door de leraar en hoe die weer terug slofte naar zijn bureau. David liep snel terug naar zijn plek en sloeg Martijn vriendschappelijk op de rug, terwijl ze beide lachten. Martijn keek van Rosa naar David en van David naar Rosa, maakte kus geluidjes en kreeg een stoot op zijn schouder van een lachende David.