http://forum.girlscene.nl/forum.php/list_messages/116117
kort samengevat: mijn vader lijd aan Beenmergkanker, het gaat heel goed & de dokters hebben vertrouwen. Alleen ik vind 't nog steeds heel moeilijk om erover te praten met mensen.
Mijn verhaal; recent hier ook op girlscene geplaatst. Nog heel erg bedankt voor al jullie lieve steun & dramatische verhalen!
Nu ondertussen is er iets afschuwelijks gebeurt met mn hem. Hij was anderhalve week geleden op 't AMC voor stamceloogsting (voorbereiding op transplantatie). Daarvoor moesten ze in zijn lies prikken. Daarbij is er een slagader geraakt. Helaas, was 't een bloeding geworden in zn buik, waardoor 't erg laat pas werd opgemerkt. Mn moeder was er constant bij; ze is zelf dokter en had door dat 't mis was. Maar elke dokter zei dat 't er allemaal bij hoorde. Totdat er een dokter kwam die zág dat 't tijd was voor ingrijpen. Mn moeder zorgde ervoor dat ik werd opgebeld; ik was nietswetend aan 't fietsen “of ik zo snel mogelijk naar 't AMC kon komen, want het was goed mis.” Terwijl ik mij haastte richting 't AMC, werd mn vader aan infusen gelegd, bloed in hem gepompt en in een heftige kritieke toestand naar de operatie-kamer gebracht, om de slagader (zoals de chirurg 't liefkozend noemde:) “effies dichtenaaien”. Ik kwam aan, ik zag m’n moeder, en familie. En er werd me uitgelegd snel wat er was gebeurd, en we moesten wachten op de uitslag… Die 45 minuten duurde eeuwig. De chirurg kwam binnen: “Nah, dat is dus ook weer geklaard!” Het was gelukt, een enorme opluchting! Al die ideeën van Pap dood, en dan NIET door de Kanker. Al die kuren voor niets. Kutdokters. Vanalles gaat er door je heen. We gingen allemaal naar huis; en laat in de avond ging ik met mn moeder terug, om te kijken hoe Pap uit de operatie was gekomen. Dat moment vergeet ik nooit meer. Ik liep de zaal in, waar allemaal mensen lagen. Ik keek rond, zag een vrouw, een heeele dikke man en toen een grote hoop met slangetjes. Ik dacht; nee dat is m niet. Dat was m dus wel. Nooit meer kan ik vergeten hoe hij daar lag. Nog zwaar onder narcose; stuk of 30 infusen, 4 beeldschermen. We kregen nog de aan stukken gescheurde kleren, er was bij de operatie geen tijd meer geweest om ze fatsoenlijk uit te trekken. De hele vorige week was een ramp. Het ging steeds beter, dat wel. En nu is ie onderhand ook weer thuis… Maar alle pijn, in zn gezicht. Alle dokters, elke x dat ik weer naar 't AMC ging. Het achtervolgende beeld van mn vader daar liggende.
Ik heb 't vriendinnen verteld, al vertel ik 't 10000x. Ik kan maar vaag beseffen, hoe erg dit op 't randje was. Huilen lukt niet, hoe hard ik 't ook probeer, erover praten voelt niet prettig, bovendien… Wat moet ik zeggen? Ik heb tenslotte ze al verteld wat er gebeurd is, en ik ga er nu niet echt vanuit dat ze helemaal begrijpen hoe deze shit voelt. Ik kan wel vrolijk zijn, en dat ben ik ook wel. Maar altijd achtervolgt me dat beeld van m’n vader daar liggend, ik hou veel van hem, en wil ook heus wel aan 'm denken. Maar niet als hij onder Narcose bewusteloos lijkbleek daar ligt…
Liefs,
Mijn excuses voor dit lange verhaal…
