Is er iets mis met mij?

Lifestyle
#1

Hoi meiden,

Ik heb een nieuw account voor dit topic gemaakt, omdat ik graag anoniem wil blijven. Ik ben vrij actief hier op GS en ik wil niet dat mensen mij hierdoor anders gaan bekijken. Mocht je toch denken te weten wie ik ben, wil ik je vragen om me in elk geval niet hier bij naam te noemen. Bedankt … :’)

Goed. Waar zal ik eens beginnen? Het gaat de laatste tijd niet zo goed met me. Ik weet ook niet zo goed waar ik moet beginnen.
Ik heb geen vrienden. Op de middelbare school wel, maar van het ene op het andere moment deden ze alsof ik niet meer bestond en hoorde ik er niet meer bij. Op school deden ze vaak nog wel aardig, maar daarbuiten bestond ik niet meer voor ze. Dit heeft me echt een ontzettende deuk in mijn zelfvertrouwen opgeleverd. Ik mis gewoon zo erg echte vrienden, om leuke dingen mee te doen, om alles aan kwijt te kunnen. Het lijkt wel alsof de juiste persoon waar het mee klikt gewoon niet bestaat voor mij. Ik ben gewoon te raar ofzo…
Een vriendje? Ook niet. Nooit gehad ook. Ik begin ook steeds meer te geloven dat ik forever alone ben. Ik wil het zo graag, maar niemand vindt mij leuk.
Onzeker ben ik altijd al geweest, maar het wordt de laatste weken steeds erger. Ik ben inmiddels 7,5 kilo afgevallen maar ik haat mijn lichaam nog steeds. En mijn gezicht ook. Ik vind mezelf zo ontzettend lelijk. Steeds vaker begin ik te geloven dat het gewoon aan mij ligt, dat ik daarom niemand heb. Dat ik te lelijk ben, of te dik. Dat als ik nog meer afval ik misschien wel vrienden krijg. Ik weet dat dit verkeerd is, maar ik kan het gewoon niet helpen.
En om dan niet over de stemmingswisselingen te beginnen. De ene periode verdrink ik in zelfmedelijden en ben ik ontzettend depressief (zoals nu), maar over een week kan ik weer totaal euforisch zijn en de hele wereld aankunnen. Ik word gewoon gek van mezelf, ik kan mezelf niet eens meer peilen.
Bij de studentenpsycholoog ben ik vorig jaar november geweest. Daar had ik niks aan. Ik citeer: ‘Je moet gewoon je best doen in je nieuwe klas, dan komen de vriendschappen vanzelf.’ Yeah right. Niet dus. Dat stomme mens begreep er geen snars van. Daarna ging het ook heel lang goed met me, en ben ik dus ook niet meer geweest, alleen de laatste weken begin ik dus weer in een dal te raken.

Is er iets mis met mij? Ik kwam een tijdje terug de symptomen van bipolaire stoornis tegen en daar herkende ik mezelf zó erg in, dat ik ervan schrok… Ik weet het gewoon niet meer. Ik weet niet wat ik moet doen om weer uit deze ‘periode’ te komen. En mijn verhaal moest ik gewoon even kwijt. Er is nog zoveel meer, maar ik probeerde het nog zo kort mogelijk te houden.

#2

Kan je niet met iemand anders gaan praten? Je kan je ook laten doorverwijzen naar een psycholoog via de dokter, misschien dat dat wat is.

En je staat wel open voor andere mensen?

#3

Ik zou niet zelf een diagnose stellen dat ten eerste…als ik op internet zou gaan zoeken zou ik ADHD, borderline en meerdere soorten kanker hebben. Je moet daarvoor gewoon even naar de pyschiater gaan…

En ik heb hetzelfde als jou gehad, maar het komt allemaal uiteindelijk wel goed…absoluut niet denken dat het aan jezelf ligt, maar zoek iemand om emee te praten

#4

Precies, de dokter kan je doorverwijzen naar een psycholoog. Ik zit zelf ook in een soortgelijke situatie met (hele) heftige stemmingswisselingen. Ik ging eerst naar een psycholoog maar door gebeurtenissen ga ik nu naar een psychiater. Ik denk dat het voor jou verstandig is om er met iemand over te praten. ( je ouders?) en dan misschien naar de huisarts.

#5

Verschil tussen psycholoog en psychiater btw…met een psycholoog praat je over problemen etc.
Een psychiater is er voor mensen met stoornissen die medicatie en dergelijke nodig hebben (adhd, schizofrenie, eetstoornissen ook) en zij mogen ook medicatie uitschrijven. Een psycholoog niet

#6

Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt. Vrienden deden niet meer aardig tegen mij, ik dacht dat het aan mij lag en daarom ging ik afvallen, ik heb ook nog nooit een vriend gehad. Mijn zelfvertrouwen was helemaal 0. Maar ik ging naar een andere klas waar een meisje ook de enige allene was en ik werd vriendinnen met haar. Je moet eigenlijk gewoon geluk hebben. Dat is echt een kut advies, maar het is echt zo. Het ligt sowieso niet aan jou. Zoek een hobby die jou kan afleiden, want ik ging me in die tijd meer op muziek storten en dat heeft me echt geholpen! Succes!

#7

Bedankt voor jullie reacties meiden :’)

Ik sta zéker open voor andere mensen. Ik ben behoorlijk open en spontaan juist, totaal niet verlegen of ingetogen. En ik zit inmiddels ook op een nieuwe opleiding, maar er zitten maar drie andere meisjes in mijn klas en daar klikt het gewoon totaal niet mee. En de jongens eigenlijk ook niet, die zoeken elkaar heel erg op. Het klinkt stom maar het zijn gewoon niet mijn type mensen, ik kan het niet zo goed uitleggen. Ik begin wel gewoon steeds meer aan mezelf te twijfelen zo.

Ik vind het behoorlijk lastig om de stap te zetten naar een psychiater of psycholoog, omdat je aan de buitenkant van mij juist niks zal merken en ik wil niet dat stempel op me, dan ben ik juist bang dat mensen denken dat ik niet spoor en dat het dus juist aan mij ligt …

#8

Ik herken mezelf hier wel een beetje in, voel me ook soms wel miserabel, heb wel vriendinnen maar geen vriendinnen waar ik echt op kan rekenen, hierdoor voel ik me inderdaad soms wel eenzaam.

#9

Ik herken mezelf ook in je… kan me best wel eenzaam voelen en heb het gevoel dat ik niks aan mijn ‘‘vriendinnen’’ heb.

Advies heb ik niet echt, met een psycholoog praten die je wel aardig vindt, buiten school om. En ik zou het zelf ook moeilijk vinden om met iemand te gaan praten, maar het helpt wel denk ik. En je hoeft het natuurlijk aan niemand te vertellen.

#10

Toen ik op de middelbare school zat raakte ik ook op een gegeven moment mn vriendinnen kwijt. Ik fietste nog wel met ze naar school, en in de pauzes stond ik bij ze,. Maar ik voelde gewoon dat ik ongewenst was (weet nog steeds niet of het alleen mijn gevoel was, of dat het echt zo was). Maar daardoor trok ik me steeds meer terug, sprak buiten school niet meer met ze af, omdat ik er toch maar een beetje bijhing voor mijn gevoel. Uiteindelijk werd ik ook nooit meer meegevraagd. En na de derde klas was al het contact eigenlijk verbroken…
Toen heb ik me in de 4e heel kut en eenzaam gevoeld, in de derde eigenlijk ook al,. Halverwege de 5e ging ik steeds meer om met een grote groep mensen uit mijn jaar, waar je gewoon bij kon gaan staan. Had wel het gevoel dat een groot deel van die groep niet zoveel met me had, maar er waren ook wel wat mensen die me wel accepteerde. Dit contact werd wat hechter gedurende de 6e klas, ik werd ook uitgenodigd op feestjes enzo. En werd zelfs meegevraagd een week te kamperen in de zomer :wink:. Daar werd wel de halve examenklas voor mee gevraagd, maar toch :stuck_out_tongue:. Alsnog zaten er geen echte vrienden tussen, met wie ik echt afsprak buiten school, en als het zo was, was het altijd iets waar ongeveer 20 andere mensen voor werden uitgenodigd. Niemand zag mij echt als een van zijn/haar beste vrienden…
Maar door het kamperen enzo, wat wel redelijk leuk was, voelde ik me wel meer geaccepteerd, en werd ik minder onzeker over mezelf. Daarna was er de uitweek (introductieweek voor alle nieuwe studenten in Utrecht), hier heb ik echt leren genieten van dansen en uitgaan, en ben ik wat losser geworden,. Alhoewel het geen vriendschappen heeft opgeleverd was het wel een leuke week, en de ervaring heeft mij veranderd in positieve zin :slightly_smiling_face:.
Toen kwam er de introductieweek van mijn studie, dit was in groepjes van ongeveer 20man. Dit was ook de groep met wie je de rest van het jaar in de werkgroep zat. En gelukkig zaten er 2hele leuke meiden in, en de rest van de mensen was ook erg leuk,. Maar bij 1 van die 2 bleef ik meteen al logeren die week, en de rest van het jaar heb ik al mijn tussenuren met hun doorgebracht. En we werden steeds hechter, al durfde iik het nog geen echte vrienden te noemen. Maar nu zit ik in het 2e jaar, en sinds dit jaaar spreken we ook veel buiten de studie om. En ik merk dat ik echt wel 1van hun beste vriendinnen ben. Dus durf ook meer te laten merken aan hun dat ze wel belangrijk voor me zijn. Ben opener, deel meer, etc…[b]

Sorry voor het lange verhaal :stuck_out_tongue:. Voor als je het niet helemaal wil lezen: Ik herken me heel erg in je verhaal, maar door een paar ervaringen merkte ik dat mensen me wel waardeerde en werd ik minder onzeker. Ookal had ik toen nog steeds geen echte vrienden… En toen ik ging studeren ontmoete ik toevallig (of niet?) 2 hele leuke meiden. Die mij blijkbaar ook leuk vonden :slightly_smiling_face:. Dus dat je je nu geen echte vrienden hebt, betekend niet dat je nooit vrienden zal krijgen![/b]

En ff een vraagje, als je je zo depressief voelt, is het dan vooral om het feit dat je weinig echte vrienden hebt en niets leuks doet? Of is het ook als je wel leuke dingen doet, dat je je dan alsnog kut voelt omdat je niet meer kan genieten van leuke dingen?