Gister had ik een vergadering van mijn bijbaantje. Ik had nog tegen mn vriend gezegd; niet bellen ik kan niet opnemen.
Zit ik midden in die vergadering gaat mn mobiel af. Ik een rode kop natuurlijk. Was het mn vriend dus. Ik snel weggeklikt na geërgerde blikken van anderen. Maar hij bleef maar bellen. En ik heel de tijd weer wegdrukken. Zit je daar met je mobiel in je hand, heel je aandacht weg omdat hij om de seconde weer belt. Hij snapte de hint ook niet eens dat, als ik hem wegdruk, blijkbaar niet kan opnemen.
Ik na de vergadering hem terugbellen, nam hij niet op. Later in de avond nog een keer nog een keer proberen te bellen, nam hij wel op, ik rustig uitgelegd dat het ik het dus bijzonder irritant vond dat hij maar bleef bellen terwijl hij wist dat ik in een vergadering zat.
Blijkbaar snapt hij het gewoon niet want hij bood zijn excuus niet eens aan en walsde er gewoon overheen.
Ik ben hier verder niet boos over; wel geiriteerd… Het gaat bij zoveel dingen zo. Ik heb nu anderhalfjaar met hem. En dat gooi je niet zomaar weg lijkt me. Maar hij wil ook dingen zoals seks enzo, terwijl dat tegen mijn geloof is (hij is zelf ook christelijk opgevoed, toch wil hij het)
Ik heb toen hij een keer verder wou gaan het gezegd, dan is het wel van ‘okee’ enzo, maar telkens als hij ook maar de kans grijpt gaat hij gewoon door. Ik ben bang dat ik een keer geen nee meer kan zeggen.
Al bij al denk ik dus, stel ik me aan bij dat voorbeeldje van die vergadering? Ben ik de enige meid die hier zich gruwelijk aan irriteert of zouden jullie dat ook zijn?