Ik weet echt niet meer wat ik moet doen…
Mijn moeder is zn beetje depressief aan het raken, en mijn vader heeft ons in de steek gelaten.
Die man, ik wil hem niet eens meer mn vader noemen, verkast zaterdag met zn nieuwe liefde naar italië, waar hij geboren is. Ik heb sinds de aardbeving in italië niks meer van hem vernomen. Tot vandaag.
Ik heb hem al, vanaf november uitlegd toen ik en mijn zus 17 werden dat wij volgend jaar, dus a.s. november, zijn allimentatie harder nodig hebben dan ooit. Ik heb hem, want een ouder hoort te weten, vertelt dat de kinderbijslag vervalt, wij bijna geen stufi krijgen en onze verzekeringen zelf moeten gaan betalen. Mijn zus doet een redelijk dure mbo opleiding en is blijven zitten, dus mijn moeder kan een jaar extra betalen. Ik ga dit jaar ook naar het mbo en ze kan tot aan januari onze ov’s betalen.
We hoeven niet zo ver te reizen, alleen een stad verder. Maar mijn zus had geloof ik een trein abbonement van 86euro per maand. En dat keer 2…
Maar mijn vader zei, terwijl hij er voor getekent heeft tot onze 21ste te betalen, dat hij weigert te betalen.
Ik ga morgen met mijn broertje er heen, spullen ophalen en praten. Maar ik kreeg dus ook net te horen dat hij alleen contact met ons wilt houden als het niet over financiele dingen gaat. Geen idee wat die met zn huis doet. En zn baan heeft hij opgezegt en ik heb een uur lang geprobeert zijn italiaanse adres los te peuteren en zn telefoon nummer. Maar die geeft hij niet zodat we hem niks meer kunnen maken.
Hij heeft gezegt als we iets van hem willen moeten we juridische stappen ondernemen, maar dat is erg makkelijk voor hem, aangezien hij zijn baan heeft opgezegt…
Ik heb echt geen flauw idee hoe we het moeten redden als ik en mijn zus 18 zijn. Mijn moeder gaat zo erg financieel achteruit dat we ons zelf arm kunnen noemen.
Gelukkig hebben we een spaarrekening, maar dat moeten we gaan gebruiken tot ik eindelijk een baan heb. Mijn zus is deze week gelukkig aangenomen, weer een zorg minder voor mijn moeder.
Ik voel me gewoon schuldig dat ik naar school wil, het liefst ga ik fulltime werken en mijn moeder bijstaan fincancieel. Maar zij staat er natuurlijk op dat ik naar school ga. Het is gelukkig maar 2 jaar en als ik mijn opleiding af heb hoop ik echt dat we het weer wat breder krijgen.
Leuk zeg, op het moeilijkste moment in je leven word je gewoon in de steek gelaten door de man die je je vader moet noemen.
Ik weet echt niet meer wat ik moet doen