Heey meiden,
Ik heb even een vraagje maar zal eerst even de situatie kort uitleggen:
Ik ben sinds 3 jaar voor onderzoeken ontzettend vaak in het ziekenhuis en mis dus erg vaak op school. Wat er aan de hand is weten ze nog steeds niet precies. In ieder geval is er iets met me nieren, maar wat precies dat moet nog blijken. Ik mis ontzettend veel op school, en haal dat thuis zoveel mogelijk in. Echter heeft dit mij best in een stress situatie gebracht en ben ontzettend onzeker geworden. Ik heb de laatste tijd vaak last van huilbuien. Ik ben nu bij de psycholoog om te praten.
Hierbij zegt ze ook steeds dat ik eerst aan mezelf moet denken op dit punt. Ik deed altijd alles voor andere mensen en stond altijd voor ze klaar. Dit kan ik op dit moment dus niet opbrengen omdat ik zelf eerst uit mijn dip moet komen.
Alleen nu heb ik wat problemen met mijn 'vrienden" : ik wil natuurlijk niet iedereen vertellen dat ik bij de psycholoog loop en elke keer alle onderzoeken uit het ziekenhuis te hoeven vertellen. Echter dramt iedereen door: iedereen wil weten wat er is en wil ik het niet vertrellen dan zeggen ze dat ik me maar aanstel. Ik voel me hier heel rot over. En misschien zullen jullie wel zeggen dat het geen echte vrienden zijn, maartoch.
Hoe zouden jullie hiermee om gaan??
