Hee, zoals ik eerder heb gepost in een topic, gaan mijn ouders naar Bangladesh verhuizen over 4 weken. Ik moet helaas mee. Ik zit in 5 gymnasium, doe het echt heel goed, en zit pas 1,5 jaar van mijn eindexamen af. Ik ben best wel lange tijd tijdens mijn schooltijd niet gelukkig geweest, en nu realiseer ik voor het eerst dat ik dat ook echt weer ben. Ik ga uit, heb meer lol op school, heb lol in het weekend, leuke vrienden etc etc. Dit is gewoon HET jaar waar ik de laatste 4 jaar op heb gewacht. En het doet gewoon zó een pijn dat ik na het wachten op het jaar waar ik gewoon zo naar uitkeek, op dat moment weg moet. En ik heb alle voordelen en nadelen op een rijtje gezet, en het komt hier op neer:
Voordelen:
Heel bijzondere ervaring
Mijn Engels wordt fantastisch
Groot huis met kok/schoonmaker
Supergave school met zwembad/sportschool/activiteiten
Huisfeesten bij mariniers/Nederlandse of amerikaanse ambasades.
Nadelen:
Mijn vrienden niet meer
Mijn broer niet meer (die blijft hier, hij is 20)
Niet meer uitgaan (dat is leuk hier)
Mijn gymnasiumdiploma waar ik 4,5 jaar superhard heb gewerkt in rook zien opgaan
Mijn supermooie huis niet meer
In Bangladesh heb je geen bioscoop, winkelstraten, uitgaansmogelijkheden, bibliotheken, restaurants etc etc. Eigenlijk geen enkele vorm van vermaak.
Muggen (ik ben allergisch en mijn bulten worden dan echt huge)
Mallaria (daar moet je pillen voor slikken waar je supererge bijwerkingen van krijgt)
Geen kleding dragen die ik wil (het is moslim, dus je moet bedekt blijven)
Rotklimaat (klef en warm en helft van het jaar is regenseizoen)
Straatarme bevolking
Stinkende riolen
20 miljoen mensen op een oppervlakte 2x zo groot als den haag.
Niet veilig ivm met aanslagen tegen regering
Ik wil hier blijven, en ik wil het zo graag. En mijn moeder wilt dat ik meega. Ze heeft daar een baan aangeboden gekregen, en ik begrijp dat ze die moet aangrijpen omdat wat ze hier doet gewoon doodloopt. Ik geef haar hier ook de schuld niet van. Maar ik wil gewoon niet mee. Ik ben zo gelukkig, eindelijk na al die jaren. Ik KAN gewoon niet weg nadat ik zo lang op dit jaar heb gewacht. Elke keer als ik er aan denk kan ik wel janken, janken en meer janken. Al die moeite voor dat gymnasium gewoon voor niks. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen