Alvast bedankt voor het lezen meiden…
Een jaar geleden kwam ik weer in contact met mijn ex op een school reunie, meteen een klik die niet meer weg ging. Hij had problemen met zijn huidige vriendin en gaf al snel aan dat dat niet meer goed zou komen, dat ik hem liet in zien dat ik beter bij hem pas en hij graag bij me was. Nog geen maand later was het officieel dikke mik.
In de tijd dat we samen waren hebben we enorm veel aan elkaar gehad, hij was er als ik hem nodig had, deed moeite me te begrijpen en hielden ook echt van elkaar. Maar ook hadden we geregeld bonje met elkaar omdat we soms niet konden in zien waar een mening of reactie vandaan kwam, twee hele verschillende persoonlijkheden. We vulden elkaar aan maar konden ook erg botsen. We hebben het altijd dezelfde dag nog besproken en uitgepraat maar op een gegeven moment is het op vakantie mis gegaan. We hebben wat kwetsende dingen gezegd en het is van zijn kant ook niet bij woorden gebleven. Ondanks dat het duidelijk was dat het zo niet meer verder kon, hielden we nog van elkaar en was los laten, zeker op vakantie, erg moeilijk. Eenmaal thuis gekomen hebben we 2 maanden veel contact gehad, en ook regelmatig nog seks. We konden niet met en niet zonder elkaar.
De verliefdheid was wel weg van zijn kant, en dit is toch echt nodig om een relatie weer nieuw leven in te kunnen blazen. Ik heb veel moeite gedaan dit weer terug te laten komen (ik had geen kriebels meer maar miste hem enorm) bij hem. Door elkaar elke weet te zien hoopten we dat het weer terug zou komen. Maar omdat hij steeds een andere reden had waarom het nog niet ging (geen verliefdheid, geen zin in relatie, bang dat het weer fout gaat etc.), bleef ik maar moeite doen voor hem. Hij zei er echt moeite voor te doen om dit terug te krijgen en daarvoor ook af wilde spreken. Na meerdere hevige discussies over wat hoe en waarom en steeds met onduidelijkheid blijven zitten hebben we ongeveer 2 weken geleden een pauze ingelast dat we elkaar beter even niet spreken.
Omdat wij om de zoveel maanden af spraken met andere oude klasgenoten, en ik een afspraak met hun had heb ik hem ook gevraagd of hij wilde komen. Hij kon niet maar na een hoop geflirt, zeggen dat hij zich heel anders voelde dan voorheen etc, is hij die avond later gekomen en blijven slapen onder het nom van we zien wel wat er bij komt kijken. Ik heb daarna nog wat appjes gestuurd over nonchalante dingen maar hij reageerde erg laat en nooit echt uit zichzelf. Toen een bericht gestuurd dat het zo ook niet ging en hoe ik me voelde. Dat ik denk dat er een blokkade is en we daarom onszelf ook niet de kans geven verliefd te kunnen worden. Hij reageerde een paar dagen niet en toen ik net een bericht stuurde van niet reageren en ook geen voorstel doen om face to face het erover te hebben (hij wilde geen discussies meer via whatsappm, begrijp ik, maar hij vraagt nooit of ik tijd heb om hem te zien, ook geen tegenworp als ik vraag of hij savonds kan) is niet zo netjes en een ‘nevermind’. I bare my heart out en hij reageert gewoon niet. Hij zegt nu pas rust te hebben om te reageren maar ik ken hem lang genoeg om te weten dat hij het wil vermijden.
Ik kan er niet tegen dat hij wel de leuke dingen wil zoals flirten en de seks (which guy doesn’t…), maar niet over echte gevoelens praten. Wat het met mij doet dat hij niet reageert of dat ik wil weten wat er in hem om gaat op dit vlak. Hij heeft nu los gelaten dat hij bang is dat het nooit meer terug komt (het gevoel dat nodig is voor een relatie), dat hij dit soort gesprekken niet wil tussen al zijn andere dagelijkse bezigheden door. Ik praat niet makkelijk over mijn gevoelens en hij zei ook altijd geirriteerd van ‘Praat nou, *naam*!’, en nu ik dit doe wil hij er niets van weten, wil met rust gelaten worden en kan het niet handelen. Ik ben een aantal jaren geleden mijn beste vriend aan een ongeluk kwijt geraakt, kan moeilijk aan mensen hechten omdat ik bang ben om ze te verliezen, en heb hem op dit vlak binnen gelaten. Ik vertelde hem dat dat het over is tussen ons allemaal oke is en ik dat geaccepteerd heb (volgens hem is dit niet zo al vind ik niet dat hij daar duidelijk in is geweest) maar dat ik er echt om kan janken dat ik hem ook als vriend kwijt ben. Als ik hem zeg dat het voelt als het weer kwijtraken van een vriend, zegt hij dat ik niet zo moet doordraven, dat ik moet kappen. Dat ik dit soort gesprekken met mijn moeder moet hebben en niet bij hem moet zijn. Face to face was prima maar dan volgende week ergens. Toen zei ik dat ik ook leukere dingen heb gepland deze week waar ik dan een hogere priotiteit aan stel. Hij lachte me uit en op dat ik vroeg of hij dacht van niet zei hij dat het hem verbaasde dat ik dat zei. Ik heb uitgelegd dat als ik ruzie heb met een vriendin en ik de vriendschap nog enigszins wil redden ik daar ook even een uurtje of 2 tijd voor maak, niet omdat het leuk is, maar omdat het wel belangrijk is.
Mijn gevoel wordt steeds minder want ik herken hem bijna niet meer terug als de persoon die ik destijds leerde kennen, en het hele jaar door heb gekend. Die persoon is voor mij weg en ook dit doet veel pijn. Ondanks dat ik hem zo echt niet terug zou willen kan ik hem ook niet los laten omdat ik nog wel veel hou van die persoon die ergens diep van binnen toch moet zitten.
Ik wilde tegen hem zeggen dat ik ken beter ken dan dit en zich gedraagt als een ass h*le. Dit lokt toch alleen maar ruzie uit en ik wil hem ook niet kwetsen met woorden. Ergens vind ik het allemaal heel oneerlijk, en heb ik het idee dat hij mij niet juist behandelt… maar ik wil ook niet in de slachtoffer rol kruipen. Vinden jullie dat ik mij compleet aanstel? Of is het terecht dat ik zo gefrustreerd ben geraakt?
Bedankt voor het lezen alvast… het zal een lang verhaal zijn… 
\
Ik sta er ook achter dat als die persoon er niet meer is er ook geen reden meer is om te blijven hangen. Ik weet alleen niet of we moeten praten om eventueel onze vriendschap te herstellen. Al neem ik zo wel makkelijker afstand.