Ik moet even mijn ei kwijt. Ik zit namelijk op het moment behoorlijk in een dip. Ik heb het gevoel dat hoe hard ik ook werk aan alles en iedereen, hoe goed ik ook m´n best doe, ik krijg er gewoon niks voor terug. Het lijkt alsof sommige mensen het geluk gewoon aan komt waaien en mij het niet gegund is. Moet nu echt even mijn ei kwijt en het kan een best lang verhaal worden, chapeau als je het helemaal gaat lezen.
Ik zal me even voorstellen… Ik ben een dood normaal meisje van 19… Tenminste, meestal voel ik me zo maar soms ook niet.
Iedereen heeft een verhaal, een verleden. Ik ook, ik zal die niet helemaal met jullie delen maar de belangrijkste dingen zal ik wel vertellen. Als kleuter en peuter was ik een heel gelukkig, blij, vrolijk kindje. In groep 5 van de basisschool veranderde dat. Ik had namelijk een juffrouw, die de hele klas altijd tegen mij opstookte. Daardoor werd ik altijd door iedereen buitengesloten en de juffrouw vond altijd dat het mijn schuld was. Ik werd vanaf die tijd ook veel gepest. Ik kwam altijd huilend thuis van school en pas na een lange tijd heb ik aan mijn moeder verteld dat ik zo gepest werd. Mijn moeder wilde meteen dat er wat mee gedaan ging worden, maar omdat de juffrouw vertelde dat ik gewoon ´anders´ was, kwam er een psycholoog in de klas om mij te observeren.
In die tijd was ik al zó onzeker geworden, dat de psycholoog dacht dat ik autistisch was. Ook omdat er op school veel gebeurde, maar ik thuis weinig vertelde kropte ik veel op. Daardoor had ik vaak last van woede aanvallen, omdat mijn ouders me ook gewoon niet begrepen.
De rest van de basisschool ben ik helaas gepest gebleven. Daarna ging ik naar de middelbare school. Gelukkig ging dat stukken beter en ik hoorde er helemaal bij. In 2010 behaalde ik mijn VMBO diploma.
Hier was ik niet trots op. Ik wist namelijk dat ik veel beter kon, maar omdat ik toen nog zo´n onzeker meisje was dachten ze dat ik zou verzuipen tussen havo leerlingen etc. Hier zou ik meer begeleiding krijgen. Ook deed ik niet veel voor school. Ik had vriendinnen die best wel populair waren, en die deden ook niks waardoor ik ook niks deed. Ook intereseerden me ouders totaal niet als ik mn huiswerk niet af had of niet had geleerd, of als ik bijvoorbeeld om 1uur s´nachts naar bed zou gaan. Ze vroegen nooit hoe het ging op school, oid.
In 2010 ben ik gaan werken bij de Albert Heijn. Ondertussen deed ik een MBO 3 opleiding waar ik totaal niet naar mn zin had en in 2011 ging ik Detailhandel 3 doen. Tijdens de periode dat ik bij de Albert Heijn werkte heb ik een ontzettend leuke jongen leren kennen. Het was voor mij geen liefde op het eerste gezicht, pas toen ik een half jaar werkte leerde ik hem kennen en kregen we verkering.
Doordat ik nu samen met mijn vriend werkte, werkte ik ook niet meer zo serieus. Ook was ik een meisje van 16 dat zich er ook niet echt iets kon interesseren. Toen ik er een jaar werkte is m´n contract hierdoor gestopt.
Omdat ik detailhandel ging doen, ging ik BBL doen en werken bij de Hema. 1 dag in de week naar school en de rest werken. Ik vond het prima, ik verdiende goed etc. Na een jaar is mijn contract helaas weer afgelopen, omdat ze vonden dat ik was terughoudener was en als BBLer willen ze wel een wat gemotiveerde medewerker. Hier baalde ik heel erg van.
Ik heb toen maanden gezocht naar een nieuwe baan en tientallen sollicitaties gehad, maar hoe goed ik ook m´n best deed ik werd gewoon nergens aangenomen. Omdat ik na 4 maanden in hoge geldnood zat, ben ik bij de mcdonalds gaan werken. Ik wist dat ik hier absoluut niet zou blijven maar ik moest gewoon geld op mn rekenen gestort zien krijgen. Omdat ik ook zo vreselijk oneerlijk ben behandeld daar, heb ik wel eens een grove bek gegeven aan de manager waardoor ik in mijn proeftijd ontslagen werd. Dit vond ik niet erg en zag het ook aankomen, had er zelf naar gemaakt.
2 maanden nadat ik bij de mc donalds weg ging, slaagde ik ook voor mijn mbo 3 diploma detailhandel. Hier was ik ook niet heel trots op omdat ik op een hele slechte school zat en voor mijn gevoel niks geleerd en gedaan had. Voor mijn gevoel kreeg ik mn diploma zomaar. In februari wilde ik aan een andere opleiding beginnen in een andere school maar daar waren niet genoeg aanmeldingen voor dus begon ik aan een gezamenlijke instroomklas niveau 4.
Ik heb hier ontzettend hard m´n best gedaan en laten zien dat ik niveau 4 aan kan. Ik haalde hoge cijfers en deed goed mee, ik was altijd aanwezig. Als ik dit half jaar goed zou doorkomen, zou ik het jaar erop in de 2e jaar van een economische opleiding (wat ik dus wil doen) kunnen beginnen. Hier deed ik het voor. Ik had ambities om naar het HBO te gaan. Ik ben al 19, en HBO duurt 4 jaar. Het scheelt daarom erg als ik MBO snel kan afronden.
Alleeen, ondertussen had ik nog steeds geen bijbaantje. In maart mocht ik solliciteren bij een lunchzaak. Begin april ben ik hier ook begonnen. Ik was erg trots op m’n baantje. Ik vond het super leuk werk, leuke collega’s en het werk zelf was ook heel leuk. Ik ging er altijd met heel veel plezier naar toe. Maar omdat ik zo onzeker was, was ik alleen super bang dat ik het niet goed deed en dat ik weer ontslagen zou worden en dat wilde ik écht niet. Ik had het hier vaak over met mijn collega’s, en die vonden juist dat ik het heel goed deed en niet ontslagen zou worden, want daar is geen reden voor. Wat zij niet wisten is dat juist en alleen als de manager in de buurt is, er van alles fout gaat. Je kent het wel, als je verliefd bent en ‘hij’ is in de buurt, doe je domme dingen. Dat gebeurde bij mij dus ook.
Sinds 22 april loop ik ook stage die tot 20 juni gaat duren. Ik had het in die tijd zo druk…
Door de weeks 32 uur stage lopen en op vrijdag, zaterdag en zondag de hele dag werken.
Vandaag, 10 juni had ik mijn intake voor mijn vervolgopleiding, waarvan ik hoopte dat ik in het tweede leerjaar mocht instromen vanwege mijn prestaties. Ze hebben besloten dat dat niet mocht doorgaan, omdat ik te veel zou missen. Niemand zou in het tweede jaar in mogen stromen.
Dat betekend dus dat ik dit hele half jaar voor niks zo hard gewerkt hebt, en nu nog tot 20 juni elke dag van 9 tot 5 stage loop. Allemaal voor niks.
En het allerergste… 5 minuten voor het intakegesprek werd ik gebeld door mijn werk, dat mijn proeftijd er op zit en het nu ook einde arbeid voor mij is… ik snap er niks van, het ging zo goed voor mijn gevoel. Volgens hen vonden ze mij niet geschikt voor de horeca. Ik had het er zo naar mijn zin!
En het erge vind ik nog dat een ander meisje die gelijk me tmij begon wss mag blijven. Terwijl zij altijd treuzelt en sloom is, erg tegen de manager in gaat en totaal nooit zin heeft om te werken. Ze zei dat ze het niet erg zou vinden als ze ontslagen zou worden. En ik ging altijd met plezier naar mn werk…
Wat ik probeer te zeggen is, ik doe altijd zo mn best en werk hard maar ik krijg nergens iets voor terug, het is me gewoon niet gegund. Het enige waar ik echt trots op was, is mijn bijna 2,5 jarige relatie met m’n vriend. Maar, ik ben helaas verliefd op een andere jongen geworden en ik voel me nu zó schuldig tegen over mn vriend. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Hij weet dit nog niet.
Bij sommige mensen lijkt het allemaal zo vanzelfsprekend te gaan. Zoals mijn vriend, hij heeft geweldige ouders die interesse in hem tonen, hem respecteren, leuke dingen met het gezin doen zoals uit eten en dagjes uit, regels hebben thuis… Mijn vriend heeft al 5 jaar hetzelfde baantje, zit op een HBO studie, is geweldig goed in dansen hij zit op het hoogste niveau van de dansschool, etc, etc…
En ik? Ik kan niks, heb het afgelopen half jaar voor niks uit me naad gewerkt, hoe hard ik ook werk ik word overal ontslagen, mijn ouders interesseren zich nergens in, niet in mij, niet in regels, niet in een net huis,etc. Ik leef echt totaal mijn eigen leven en mn ouders weten totaal niet waar ik mee bezig ben, dat boeit ze ook helemaal niet. Ze vragen nooit hoe het op school ging oid. We gaan ook nooit dagjes uit of uit eten. Ook mijn oom woont helaas sinds 1.5 bij mij waar ik totaal ongelukkig mee ben. Vooral in het begin zat hij aan mn billen en probeerde aan mn borsten te zitten en mn ouders zeiden er niks van… ook gluurde hij op me kamer als ik er zat.
Mijn vriend vertelde vanmiddag dat hij supertrots is op mij. Hij ziet ook in dat mij niks gegund is, maar hij ziet gelukkig ook in dat ik overal mn best voor doe. Mijn vriend zelf is best lui en doet bijna nergens wat voor, hij krijg alles voorgeschoteld. Hij vertelde dat hij het ontzettend knap vind dat ik zo hard werk en nooit klaag, over dat ik de hele week stage loop en het hele weekend werk. Hij zou dat niet aankunnen, dat is ook zo.
Zo, nu heb ik even geklaagd. Mensen die zich herkennen?
Kheb nog nooit de goeie ontmoet.
Jij doet de moeite om te schrijven, dan zal ik de moeite doen om het te lezen 
