Ik wil wel hulp, maar mag het niet.

Beauty, Health & Hair
#1

Hey lieve meiden.

Sommigen zullen mij misschien wel herkennen van het AM-topic, waar ik een hele tijd geleden best actief was. Zo niet, om jullie even gauw op de hoogte te stellen:
Ik heb al 2 jaar problemen met zelfverwonding. Soms gaat het dagen goed, soms zelf een aantal weken dat het goed gaat. Maar altijd gebeurt er na een tijd weer iets, waardoor ik weer helemaal in paniek raak en ik mijzelf weer verwond. Dit probleem begon toen in een week tijd mijn buurvrouw, de vader van mijn beste vriendin en een oud klasgenootje overleden. Ik raakte de weg helemaal kwijt, gaf mezelf de schuld en kon niet met alle gevoelens om gaan. Sindsdien is dit eigenlijk altijd de oorzaak. Er gebeuren meerdere dingen tegelijk, ik kan er niet mee omgaan en ik ga de fout weer in. Vervolgens word ik boos op mezelf, geef mezelf overal de schuld van, en gaat het weer fout. Het is een cirkel waar ik na 2 jaar nog steeds niet uit ben gekomen.

Nu het probleem waar ik jullie hulp bij nodig heb. Ik heb al lang geaccepteerd dat ik hier in mijn eentje niet uit zal gaan komen. Ik heb al van alles geprobeerd, bijvoorbeeld het Butterfly Project, maar ik kan dit gewoon echt niet alleen.

Mijn ouders weten er iets van. Zij weten dat ik mij 2 jaar geleden een keer verwond heb, verder niet. We hebben destijds een gesprekje gehad, ik heb ze moeten beloven het nooit weer te doen, en dat was het. Als ze ook maar 1x gevraagd hadden om mijn polsen te laten zien, hadden ze kunnen weten dat dit niet maar ‘‘onschuldig’’ bij 1x was gebleven. Wij hebben het hierna ook nooit meer gehad, ze hebben het in de doofpot gestopt. Zij zullen mij ook nooit begrijpen, hulp hoef ik dus niet te verwachten.

Vorig jaar heb ik op mijn middelbare school gevraagd of ik alsjeblieft een gesprek met de schoolpsycholoog mocht, omdat ik problemen had. Mijn mentor deed erg begripvol, en stuurde mij onmiddellijk door, ondanks dat hijzelf het probleem niet wist. Ik ben 1x bij de schoolpsycholoog geweest. Toen vertelde zij mij dat ik alleen mocht blijven komen als ik toestemming van mijn ouders had. Dit wou ik niet, want dan zou ik mijn ouders ook de reden moeten vertellen.

Ik zit nu inmiddels in het 1e jaar van een hbo opleiding. Afgelopen week ging het thuis helemaal fout. We hadden heel erg ruzie, en het liep eigenlijk volkomen uit de hand. Ik heb toen gehuild dat ik naar een psycholoog wou. Ik vertelde dat ik mij al tijden dood ongelukkig voel, en ik echt heel graag hulp wil.

Helaas kreeg ik hier niet de steun in die ik verwachtte. Mijn ouders schuiven het af op de puberteit, ongesteldheid, etc. Zij weten niks van de zelfverwonding af, en dit kan ik ook gewoon echt niet vertellen. Toen ze het 2 jaar terug te horen kregen, kreeg ik de reactie ‘‘Als jij dit jezelf al aan kunt doen, wat kun je anderen dan wel niet aandoen?! Jij bent een gevaar voor de maatschappij.’’ Dit heeft mij ontzettend gekwetst, en hierdoor weet ik ook dat zij mij nooit zullen begrijpen en steunen hierin.

Ik wil dus echt heel graag naar een psycholoog. Ik kan dit niet alleen, en heb echt hulp nodig. De laatste tijd heb ik steeds vaker gedachtes waar ik zelf niet blij van word, en die mij doodsbang maken. Ik kan dit niet alleen. Ik wil gewoon hulp.

Ik weet nu gewoon echt niet wat te doen. Binnenkort ga ik op mijn nieuwe school kijken of daar misschien een vertrouwenspersoon is, waar ik naartoe kan zonder toestemming. Maar als dit niet zo blijkt te zijn, ben ik echt radeloos. Ik weet gewoon echt niet meer wie mij hieruit kan halen, wij mij wil helpen dit te overwinnen. Ik ben nu eindelijk zo ver dat ik echt de wil heb om beter te worden, om de rest van mijn leven clean te blijven. Maar ik kan dit echt niet alleen.

Heeft iemand advies voor mij? Wat kan ik nu nog doen, waar kan ik nu nog heen? Ik ben een tijdje geleden al uit het AM-topic gestapt, omdat dit mij toch te veel triggerde om zelf de mist in te gaan.

Steeds vaker denk ik er aan dat ik iets radicaals moet doen om eindelijk gehoord te worden. Loopt het slecht af, prima. Loopt het goed af, hopelijk krijg ik dan hulp. Maar zoals ik al zei, deze gedachten maken me bang. Zover wil ik het niet laten komen. Help me alsjeblieft.

Veel liefs

#2

Wow wat lastig dat niemand je eigenlijk hulp wil geven… Ik vind het heel rot voor je, je wil er vanaf komen dus dat is al een goed begin. Ik denk dat je inderdaad even moet kijken of er vertrouwenspersoon is daar en anders steun zoeken bij meiden hier? of vriendinnen? of het toch aan je ouders vertellen?

Dat laatste had ik trouwens ook nooit gedaan hoor, dus wat mij betreft hoef je dat niet perse te doen. Ik ben trouwens zelf al een hele tijd gestopt dus het kan echt wel, veel sterkte en succes, het lukt je vast wel om te stoppen!! Zoek veel afleiding op zwakke momenten.

#3
#4

+ Misschien kn een huisarts je ouders wel overtuigen? Ik vind het al zo dapper dat je dit voor jezelf onderkent en geholpen wil worden. Ik vind het in ieder geval heel naar om te lezen dat je niet serieus genomen word… Als je je verhaal kwijt wil, mag je me gerust befrienden en noten :slightly_smiling_face:

Succes meid!

#5

Misschien kun je naar de huisarts? De huisarts heeft een zwijgplicht en volgens mij kan hij je ook niet dwingen om het aan je ouders te vertellen. Als je hem jouw problemen vertelt kan ik me niet anders voorstellen dan dat hij je doorstuurt.

Misschien als je dan een tijdje bij de psycholoog loopt en je merkt dat het werkt, kun je je ouders langzaamaan vertellen dat je al een poosje bij een psycholoog langsgaat, en dat je echt merkt dat het verschil maakt, dan hoeven ze de specifieke reden nog niet te weten, maar weten ze wel dat je echt in de knoop met jezelf zit.

Heel veel sterkte en succes!

#6

Ik zat ongeveer in dezelfde situatie, na jaren automutileren wilde ik eindelijk zelf hulp zoeken maar ik wilde niet dat mijn moeder er iets van af wist.
Ik ben toen naar de huisarts geweest en gezegd dat ik hulp wilde, maar niet naar een psycholoog wilde (vanwege de kosten). Bij mijn huisartsenpraktijk werkte een verpleegkundige die gespecialiseerd was in GGZ, en hier kon ik toen elke week terecht voor een gesprek. Hier zaten verder geen kosten aan verbonden en het gesprek vond plaats op de huisartsenpraktijk. Misschien heeft jouw huisartsenpraktijk ook zoiets?
Zij heeft mij toen in ieder geval ontzettend geholpen, eigenlijk was het alsof ik bij een psycholoog zat. Bij mij was het probleem ook dat ik niet met mijn gevoelens kon omgaan, ze niet kon plaatsen en ze niet kon uiten. De beste tip die zij mij heeft gegeven is om een ‘dagboek’ bij te houden. Ik vond het in het begin echt ongemakkelijk en een raar idee, maar het helpt wel om je gevoelens op een rijtje te kunnen zetten en erachter te komen door welke gevoelens je getriggerd wordt.

En ik weet niet hoe oud je bent, maar als je ouder bent dan 18 hoef je geen toestemming van je ouders te hebben voor een doorverwijzing naar een psycholoog.

Sorry voor het lange verhaal, maar ik hoop dat je er iets aan hebt. En succes met alles, ik vind het sowieso al hartstikke goed dat je hulp wil gaan zoeken.

#7

ik heb ook van die leuke ouders :sob::muscle:

idd naar je huisarts gaan, die heeft zwijgplicht.

Bij de ggz ben ik daar trouwens niet zeker van, bij mij bellen ze gewoon mijn ouders en spreken ze er mee terwijl duidelijk nee zeg. Het motto bij de ggz is dan ook dat ze altijd het gezin er bij willen betrekken.

Heb je er trouwens wel eens aan gedacht dat er misschien nog andere oorzaken zijn en dat die sterfgevallen meer de laatste druppel was ofzo? Het lijken me nou niet echt mensen waar je heel dicht bij stond ofzo of waar je een hele goede band mee had. Je zegt dat je jezelf overal de schuld van geeft, misschien komt dat gevoel van je ouders af, dat zij nooit naar je luisteren/nooit goed genoeg vinden?

Ik speculeer maar wat, maar misschien speelt er wel meer en dan is het wel belangrijk om daar achter te komen.

#8

mag ik vragen hou oud je bent?
Want als je 18 bent of ouder kan je wel naar een ggz psycholoog zonder dat je ouder hier van af hoeven te weten. Vaak als je 18 bent heb je ook een eigen verzekering en als het goed is wordt de ggz altijd verzekerd door je verzekering (dit werd tenminste tegen mij gezegd, ik ga namelijk daarheen zonder dat mijn ouders het weten en zonder kosten die ik zou moeten betalen).

heel veel sterkte en succes!

#9

Super bedankt voor alle lieve reacties!
Ik ben helaas nog 17, dus kan niet snel zonder ouderlijke toestemming ergens terecht.
De huisarts heb ik ook al aan gedacht. Het is bij ons in het dorp een regel dat je een afspraak moet maken tussen 08.00 - 10.00 uur. Ik zou dus eigenlijk niet weten of ik daar gewoon terecht kan. Maar ik kan het altijd proberen!

#10

je kan in ieder geval altijd een afspraak maken bij de huisarts toch? :slightly_smiling_face: dat zou geen probleem mogen zijn volgensmij

#11

Wat een vervelende situatie voor je :sob::muscle: Je mag me altijd noten als je wat kwijt wilt, je gevoelens komen me bekend voor.

Ik zou inderdaad een afspraak maken met je huisarts. Hij/zij kan je ermee helpen en eventueel doorverwijzen. Hij weet ook hoe het zit mbt behandeling als je minderjarig bent en je ouders.

Sowieso kan je op het HBO naar een mentor of vertrouwenspersoon stappen, op het HBO vragen ze als het goed is geen toestemming meer van je ouders

#12

Jemig, dat is heftig ja.

Als ik even zo bot mag zijn: Je wilt hulp, maar je ouders mogen niets weten. Ok, dat je ouders je niet begrijpen is 1 ding, maar ze kunnen jou toch niet weerhouden van het zoeken van hulp? Maar om jou te kunnen helpen, moeten ze op de hoogte zijn. Je bent 17 jaar, je weet nu beter dan 2 jaar geleden, maar je zit vast. Je zegt dat als je ouders hadden gekeken naar je polsen, hadden ze geweten hoe serieus het is. Maar JIJ weet hoe serieus het is, waarom vertel JIJ ze dat niet, ipv kijken hoe ze letterlijk in paniek raken en domme dingen zeggen. Als je geen kant met ze opkan, dan zeg je: ok, ik begrijp dat jullie me niet kunnen helpen of dat dit moelijk is te begrijpen, maar ik heb hulp nodig en zonder jullie toestemming krijg ik deze hulp niet. Simpel en duidelijk.
Ik denk dat ze weten hoe serieus het is, maar sta even in hun schoenen? Hun dochter snijdt zichzelf en ze weten niet hoe zij ermee moeten omgaan. Zie je hier een patroon? Jij kan ook niet met bepaalde sitauaties en gevoelens omgaan? Je doet wat je leert en wat je ziet.
Als jij echt hulp wilt, dan zal je hard moeten roepen dat je hulp wilt. Je zul je ouders moeten neerzetten en uitleggen hoe serieus deze situatie is en niet net of doen dat het meevalt, want het valt niet mee.

Als je serieus denkt dat ‘drastische maatregelen’ je gaan helpen, heb ik slecht nieuws voor je. Je zult in een wit jasje terecht komen. Want dan BEN je een gevaar voor jezelf, maar ook voor ons. Je wilt nu iets gaan doen, waarmee jij iemand (want iemand moet jou vinden) drastisch mee gaat schaden voor de rest van hun leven.
Als jij wilt stoppen met snijden, zal je een portie wilskracht moeten krijgen. Zodra je de drang kwijt, opstaan en iets doen. Al is het keihard muziek draaien en als een idioot gaan springen. (trust me, it works :wink:)
Wij zijn gewoonte mensen, we hebben een bepaalde gedachtegang en daar gaan wij mee verder. De kunst is ( en dat is echt een kunst hoor, kost hoop jaren!) om je ‘slechte’ gedachtegang aan te passen. Dus als jouw ‘instinct’ zegt dat je links moet gaan, (voorbeeld: snijden) dat je bewust rechts gaat (voorbeeld: Gillen). Dat is heel moeilijk. Zo had ik de gewoonte om mijzelf naar beneden te halen, maar ik heb geleerd dat mensen dat wel voor mij doen (hihi), dus probeer ik mezelf positief te laten denken. Lukt niet altijd, maar het blijft een kunst :wink:.
Je kan dit, echt waar. Je wilt en als je wilt, dan kan je. Het klinkt heel simpel, maar lieve meid, HET IS ZO SIMPEL! Jij wilt iets niet? Je doet dat niet! The will of the mind is very strong. Het zou je verbazen wat je kan doen, if you put your mind to it!

#13

Jeetje meis wat een rot situatie!
Ben je achttien? Dan hoor je dit soort dingen als het goed is te mogen besluiten zonder je ouders. Je kunt ook naar de huisarts gaan, die kan je doorverwijzen naar een psycholoog.
Sowieso heeft een huisarts zwijgplicht, tot zekere hoogte. Als je echt een gevaar bent voor jezelf moeten ze het wel vertellen aan je ouders.
Maar goed, als de huisarts je probeert te helpen en dat werkt, is dat helemaal niet nodig natuurlijk.

Misschien helpt het om alles uit te leggen in een brief aan je ouders? Een beetje wat je ons hier ook vertelt?
Ik durfde eerst ook niets te vertellen over mijn eetstoornis en AM. Dit heb ik ook via een brief gedaan en ben heel blij dat ik het gedaan heb.
Ben er niet vanaf maar het gaat een stuk beter.

Ik hoop echt dat je hulp kunt krijgen!
Je mag me altijd noten als je iets wil weten over hulp etc.!
Heb inmiddels bij zoveel dingen gezeten dat ik er aardig wat vanaf weet, hihi.

Liefs,
xxx :kissing:

#14

Oh sorry ik heb er overheen gelezen dat je zeventien bent. Maar ook dan heeft een huisarts zwijgplicht als het goed is!

#15

Meiden, echt, jullie reacties helpen mij enorm! Super lief dat jullie mij proberen te helpen!

Demellie: Je bent niet bot, integendeel, jouw reactie heeft me zeker aan het denken gezet. Het zet me weer even met beide beentjes op de grond :slightly_smiling_face:

Ik ga het nog 1x proberen uit te leggen aan mijn ouders. Dat ik gewoon echt hulp wil en moet, en dat het echt serieus is. Of ik ze ga vertellen over het AM, daar twijfel ik nog enorm over. Ik vind het doodeng, en heb dan toch weer de gedachte ‘‘Ik red me wel’’.

Mocht dit niet helpen, dan ga ik langs de huisarts. Kijken wat hij voor mij wil doen, en hoe hij over de situatie denkt.

In ieder geval heel erg bedankt voor al jullie reacties, ze hebben me zeker aan het denken gezet en me oplossingen geboden waar ik zelf nog niet over na had gedacht.

:hugs:

#16

Ik lees dat je op het HBO zit? Loopt er daar niet iemand rond die je kan helpen? Zo hebben wij bij ons op school ook een (school)psycholoog waarbij je heel simpel een afspraak kan maken. Ik weet dat ze enkele schoolgenoten geholpen heeft met depressiviteit, overspannenheid, etc. Heeft niet elke HBO school iets dat lijkt op een psycholoog/vertrouwenspersoon? Die van ons is dan wel niet zo makkelijk te vinden. Het werd mij pas in het derde jaar duidelijk dat wij uberhaupt een schoolpsycholoog hebben, en hoe ze te bereiken was!

#17

Succes!
Laat je weten hoe het ging?

Liefs,

#18

Ik wil je echt zo’n dikke knuffel geven nu! :sob::muscle:
Wat zit je in een ontzettend lastige situatie!
Kan je niet via de huisarts iets regelen inderdaad?
Zo heb ik het ook gedaan. Mijn ouders, zijn namelijk ook geen ouders. Is heel lastig, ik heb alles ook altijd alleen moeten doen. Ik weet ook en ik begrijp ook hoe het is als je ouders je niet steunen. Zelf zou ik dit ook niet meer proberen te verwachten van ze. Dat moet je echt proberen los te laten… doet je alleen maar meer verdriet als ze je opnieuw laten inzien dat ze je niet willen helpen! Ik zou een afspraak maken met je huisarts en je laten doorsturen. Uitleggen hoe de situatie in elkaar zit en dat je ouders het niet mogen weten. Hoe oud ben je? Als je meerderjarig bent, mag de arts hier niets over zeggen. Indien je minder jarig bent, kan je alsnog vragen of hij het stil wil houden!

Laat je inderdaad weten hoe het ging? En als er iets is mag je me altijd noten! :slightly_smiling_face:
Zet m op, je kan het wel! Positief blijven, er is licht aan het einde van de tunnel <3<3!

#19