Ik weet het gewoon even niet meer..

Lifestyle
#1

Ik weet niet zo goed wat ik hier mee moet, dus schrijf ik het hier maar even van me af.
Een paar weken geleden ben ik 15 geworden, en mijn 14e jaar was echt een rot jaar. Iemand die dingen over mij verspreidde die helemaal niet waar waren, mensen werden tegen me opgezet, ik werd overal voor uitgescholden, hierdoor heb ik 2 hele goede vriendinnen verloren die ik al meer dan 10 jaar ken. Na heel wat gesprekken op school zijn ze eindelijk gestopt, maar ik ben afgestroomt en zit nu bij ze op school. Het gaat tot nu toe gewoon goed, maar dit is niet echt het probleem. Ik zit bij oude vriendinnen in de klas van vorig jaar die al eerder waren afgestroomt en meestal doen ze wel normaal maar soms kunnen ze ook ineens heel bitchy doen en me negeren. Elk weekend zit ik ook thuis, ik heb nog wel andere vriendengroep maar als iemand een keer zegt van ‘hey, zullen we weer een keer wat doen?’ zeggen ze allemaal van ‘ja leuk! bij wie?’ maar vervolgens komt het er nooit van. Ik voel me best wel eenzaam, ook op school en ik ben niet echt iemand die makkelijk over z’n gevoelens praat. En toevallig kwam mijn moeder vanmiddag even naar me toe en zei of ik het had gehoord van dat een meisje voor de trein was gesprongen hier in de buurt. Ik wist hier wel van, en toen zei ze dat ze soms wel eens bang is dat ik daar ook wel eens aan denkt, en toen hadden we het er over van dat ze het zo jammer vind dat ik zo’n laag zelf beeld heb, en ik heb vorig jaar een eet stoornis gehad en iedereen denkt dat dat nu niet meer van sprake is maar ik krijg er steeds meer last van. En vanavond hadden mijn ouders 10 minuten en toen hadden ze het erover dat ik misschien met iemand op school moet gaan praten. Ik kan en wil het gewoon niet, ik weet zeker dat als ik ga praten met iemand na 1 minuut al zit te janken…

Ik moest dit gewoon even kwijt… Waarschijnlijk is het heel lang geworden en misschien zitten er wat fouten in want ik type dit op mijn mobiel.

#2

Het is niet erg om te huilen, zeker niet bij iemand die er is om je te helpen! Het is inderdaad heel moeilijk om die stap te nemen, het is beschamend, maar zodra je de stap eenmaal hebt genomen ben je er blij om. Ga alsjeblieft met iemand praten! Zeker als je aanvoelt dat het alleen maar erger wordt, wacht niet af totdat dat gebeurt.

Hoe komt het dat de plannen met je vriendengroep nooit doorgaan? Maken jullie echt gericht plannen of lukt het nooit om dingen in te plannen? Toon je zelf ook initiatief in het maken van de plannen?
Misschien is het ook een idee om met hun te praten over hoe je je voelt? Je hoeft niet gelijk alles bloot te geven, maar aangeven dat je je eenzaam voelt bijvoorbeeld kan al veel uitmaken. Het is een enge stap om te nemen, maar ze zijn je vrienden en ze kunnen je helpen. Het is zo zonde om je voor iedereen te blijven afsluiten uit angst! Je hoeft je niet groot te houden.

#3

Laatst zei een vrienden ook al van dat ze het jammer vond dat we zo weinig deden en dat ze het een leuk idee vond om met z’n allen een keertje te gaan zwemmen. De meesten hebben hierop gereageerd van dat ze het ook jammer vinden en dat ze wel wilden zwemmen, maar vervolgens word er niks meer gezegt. Dus ik besloot de volgende dag te zeggen van wanneer gaan we dan, 1 iemand had maar gereageerd van ‘wanneer iedereen kan’. En dat werd zo’n maand geleden gezegd.

#4

Het klinkt inderdaad alsof ze er niet heel veel moeite voor doen en dat is rottig. Je kunt misschien nog wat pogingen doen om te groep aan te sporen, als jij gewoon specifieke data noemt en vraagt of iedereen dan kan en zien wat daaruit rolt. Als ze dan nog steeds zo passief reageren, dan kun je er inderdaad weinig meer aan doen want je kunt moeilijk aan ze blijven trekken.

#5

Ik kan me voorstellen dat met een groep gaan zwemmen dat dat inderdaad niet zo snel van de grond komt. Je moet een dag en tijdstip vinden dat iedereen (of de meesten) kunnen, eventueel vervoer geregeld worden, het kost geld etc.

Dan kun je denk ik beter gewoon inderdaad op een middag of avond met z’n allen bij iemand thuis gaan zitten. Lekker kletsen, misschien iets lekkers erbij…heel simpel maar vaak werken dit soort plannen toch het beste omdat het een stuk minder geregel is.

Zoals net al gezegd: je voelt je rot, maar je voelt je ook rot omdat je er misschien over moet gaan praten. Toch denk ik dat je dat moet doen. Die persoon (vertrouwenspersoon van de school denk ik?) is een buitenstaander in jouw leven. Iemand die er geen belang bij heeft om alles mooier te laten lijken dan het is, iemand die objectief kan reageren op wat jij vertelt.

Dat je moeder deze gebeurtenis aangreep om haar zorgen te uiten is in mijn ogen iets zeldzaams, ik denk niet dat veel moeders dat zouden durven zeggen. Ik kan me in ieder geval voorstellen dat het heel moeilijk is om tegen iemand van wie je houdt te zeggen dat je bang bent dat er zoiets gebeurt. Ik weet niet hoe de band met je ouders is, maar sluit ze alsjeblieft niet buiten. Je hoeft niet altijd alles te vertellen als je dat niet wil. Het is al heel wat als ze ervan op de hoogte zijn dat je je zo rot voelt. Dan hoef jij je ook niet vrolijker voor te doen en geef je je ouders geen vals signaal dat alles goed gaat.

En bedenk dit: je bent niet de enige die dit ooit voelt. Ik denk dat je ervan versteld zou staan hoeveel mensen op enig punt in hun leven zich zo down en alleen hebben gevoeld. Bedenk dat, hoe dit ook verder mag lopen, je er uiteindelijk sterker van wordt. Jij weet hoe het is om heel diep te zitten, maar daardoor zul je later ook je hoogtepunten veel meer waarderen. Dat is een kwaliteit waar niet veel mensen van beseffen hoe waardevol dat is, als levensles.

Niet geschoten is altijd mis. Kijk het even aan met die vertrouwenspersoon, probeer een manier te vinden om met je ouders te communiceren over hoe het met je gaat en onthou dit: naarmate de tijd verstrijkt en je ouder wordt, wordt het alleen maar beter. Straks, als je als jongvolwassene op eigen benen gaat staan, zul je zien dat in plaats van zonder te kijken door het leven heen te gaan, je de wereld om je heen hebt leren begrijpen doordat je nu door zo’n dal bent gegaan. Diepgang, geen oppervlakkigheid. Geloof me, ik spreek nu puur uit mijn eigen ervaringen.

Heel veel sterkte en succes, ik weet dat je het kan! Als je wil mag je me ook noten, mocht je daar behoefte aan hebben :slightly_smiling_face: