Hé,
Ik ben een meisje van 16 jaar oud en ik heb een probleem. Ik weet niet of dit de juiste plaats is om te posten, maar ik ben opzoek naar advies. Het gaat om mijn gezondheid, mijn mentale gezondheid.
Om het kort samen te vatten, ik ben mijn hele leven al verlegen genoemd. Op de basisschool zat ik altijd alleen en zei ik nauwelijks iets. Op de middelbare school kreeg ik vriendinnen, zat ik zelfs in een WhatsApp groep. Tot de vierde klas eraan kwam en ik ze kwijt raakte, ze hadden immers een totaal ander profiel. Ik kwam dus in een nieuwe klas terecht en had met niemand een klik. Het samenwerken bij projecten lukte voor geen meter, ik liet iedereen over mij heenlopen, kwam niet voor mijzelf op. Was ontzettend goed in het vermijden van conflicten. En ik was ontzettend perfectionistisch.
Halverwege het vierde jaar ontwikkelde ik een soort faalangst, vooral bij gym. Waardoor ik zoveel stress had voor de gymlessen, dat ik ze spijbelde etc. Uiteindelijk hoefde ik van de school niet meer mee te gymmen, ik kreeg een vrijstelling. Ik ging verder over met een 8 gemiddeld. Een 8 was het minimum voor mij, onder de 8 was uitermate slecht en dan was ik zo ontzettend teleurgesteld in mezelf. In ieder geval, in de vijfde klas werden de klassen wéér door elkaar gegooid en toen zat ik écht bij mensen die ik niet mocht, weg vertrouwelingen. Al op de eerste schooldag wist ik dat het een drama zou worden. Ik moest dezelfde dag huilen bij de mentor.
Gelukkig zou er een oplossing komen voor mijn ‘problemen’, ik zou in september een intake hebben bij een psycholoog. Eerst had ik gesprekken met iemand op school, maar die kon mij niet verder helpen. Dus op naar de psycholoog… aangemeld in juni, september terecht, prima. Slechts, wat is het… 10 weken wachten? Tot de praktijk ons opbelde: Het geld is op. We kunnen je niet behandelen, tot ziens!
Bam. En toen kwam ik echt in een zwart gat terecht, ik kon namelijk niet zonder de hulp van een psycholoog verder. Ik liep vast, ik kreeg allerlei angsten en die verergerden zich in de loop v/d tijd. Pas… let op… in januari zouden er in mijn regio weer plekken zijn bij een psycholoog.
En nu is het haast april, ben ik al in behandeling? Nee. Ik wacht al 43 (?!) weken op behandeling. Ik ga al meer dan 2 maanden niet meer naar school, omdat ik dat niet meer trek. Ik krijg paniekaanvallen, spanningshoofdpijn, noem maar op. Ik heb mega veel inhaalwerk en nu wordt er al gezegd: sorry, je gaat niet over zo, je blijft zitten. De school wil mij pas helpen als ik een diagnose heb… Ik weet echt niet wat ik moet doen, ik wil absoluut niet blijven zitten, dat voelt zo erg aan als falen. Want ik ben wel slim… Ik loop helemaal vast en ik haat mezelf enorm, mijn zelfbeeld is zo ontzettend negatief en ik geef mijzelf van alles de schuld. Als het aan de praktijk ligt waar ik nu ingeschreven ben hebben ze pas in mei een diagnose. Ik voel mij zo naar op dit moment… ik lig gewoon elke nacht om de situatie te huilen en ik heb het gevoel dat ik mijn verhaal bij niemand kwijt kan.
Want ik ben altijd super eerlijk, ik heb misschien aan een paar instanties mijn verhaal al verteld, maar niemand helpt me. Ik krijg nooit tips, terwijl ik haarfijn uit kan leggen waar ik last van heb. Ik heb gewoon geen vertrouwen meer in de zorg…Als ik ook naar de toekomst kijk, dan zie ik oprecht niks… en groot zwart gat. Ik kan mij echt niet voorstellen dat ik ooit gelukkig kan worden, want ik kan niks, ik doe niks en ik word niks.
Echt ontzettend bedankt als je de moeite genomen hebt om dit te lezen. Ik zou het zo zo ontzettend lief vinden gewoon al als mensen tips zouden achterlaten. Wat kan ik doen om mijzelf op te vrolijken? Want van de ‘hulpverlening’ krijg ik niet echt tips
Liefs,
- het spijt mij echt zooooo erg als ik op een verkeerd topic iets aanmaak of zo, ik ben nogal radeloos. Ik weet niet echt waar ik terecht kan, ik heb sites doorgekregen als 113, maar dat vind ik zelf nogal heftig… (+ je krijgt alsnog te tip om naar een psycholoog te gaan…) en op een ander forum werd ik uitgekotst door mijn negatieve topics. Dus ja, dan maar hier. Ik durf niet echt op zo’n subtopic te reageren als ‘depressieve soortgenoten, angststoornis etc.’ omdat ik dus niet weet wat er mis met me is. Die duidelijkheid heb ik niet
<3
ik herken mezelf wel in je tbh, heb ook een aantal soortgelijke situaties meegemaakt, natuurlijk niet compleet hetzelfde maar ik kan wel echt tippen aan je tekst. Je gedrag is dus helemaal niet gek. Eerder een soort botsing op alle gebeurtenissen die je al hebt meegemaakt, weet dan ook dat je niet alleen bent 
Ik herken mezelf wel in je verhaal. Mijn tips:
