Ik weet echt niet hoe ik nu verder moet

Lifestyle
#1

Ik weet op dit moment echt niet meer hoe ik nu verder moet.

Ik heb een beetje een rare jeugd gehad; mijn moeder is van mijn vader gescheiden toen ik twee was. Hij was erg agressief en daarom mag ik hem niet zien.
Twee jaar later is mijn moeder met iemand anders getrouwd. Ik kreeg er twee halfbroertjes bij en alles ging best redelijk tot ik een jaar of zeven was.
Mijn stiefvader was niet zo heel erg slim en ik was een eigenwijze, wel iets slimmere, kleuter(?). Mijn mening en die van mijn stiefvader botsten heel erg vaak en het is tot mijn vijftiende steeds meer geworden, totdat op een gegeven moment ik had besloten om gewoon voor onbepaalde tijd bij mijn opa en oma te verblijven omdat mijn stiefvader oprecht een hekel aan mij had en er geen probleem mee had om dat tegen mij te uiten.
Op een gegeven moment, drie weken nadat ik bij mijn opa en oma was gaan logeren, heeft mijn moeder besloten om van mijn stiefvader te scheiden, omdat de situatie tussen mij en hem heel erg uit de hand aan het lopen was en omdat mijn moeder mijn stiefvader ook niet mee uit kon staan.
Momenteel woont een van mijn twee broertjes bij mijn ex-stiefvader en hem zie ik dus bijna nooit meer.
Mijn andere broertje woont bij mijn moeder en ik. Hij heeft echter al zijn vrije tijd sinds de kerstvakantie besteed aan het spelen van computerspelletjes.
Mijn moeder heeft ondertussen een nieuwe vriend. Daar gaat ze bijna iedere dag na haar werk naartoe om uit eten te gaan en bij hem te blijven slapen. Soms komt ze ook nog mijn kleine halfbroertje ophalen, zodat hij ook bij die vriend kan slapen.

Mijn moeder gedraagt zich nogal als een jong tienermeisje en dat is iets wat ik erg irritant vind. Ik merk dat ik in mijn algemene ontwikkeling veel verder ben dan mijn moeder en in combinatie met haar onzekere gedrag en haar regelmatige afwezigheid voel ik me meer haar moeder dan andersom.

Verder ben ik in de toen ik voor de tweede keer de tweede klas deed me erg neerslachtig gaan voelen. Dat was vlak voordat mijn moeder van mijn stiefvader ging scheiden. Ik voelde me uitgeput, moe en ik had het idee dat ik niets waard was. Ik ben een aantal keer huilend de klas uitgelopen toendertijd. Iets wat totaal niets voor mij is, omdat ik altijd een hele droge vorm van zelfspot heb en ik vrij no-nonsens ben.

Ik ben ook vrij afstandelijk -vooral fysiek- omdat ik snel denk dat anderen mij niet uit kunnen staan en dat ik daarom niet te dichtbij moet komen, omdat anders iedereen merkt hoe ik ben/denkt dat ik hun leuk-leuk vind.

Dit jaar ben ik weer blijven zitten. Ik moet nu de vierde over doen. Dat was niet gebreurd als ik niet ziek was geweest in de toetsweek. Ik had namelijk het hele jaar vrij weinig gedaan, omdat ik meer met andere dingen bezig was, maar ik had alles makkelijk op kunnen halen. Maar toen ben ik dus net in die week ziek geworden.

Momenteel zie ik het echt allemaal niet meer zitten, ik ben constant alleen, ik geef veel te veel om wat mensen van mij denken, ik hou mezelf non-stop bezig, omdat ik mijn eigen gedachtes niet uit kan staan en er zijn heel erg veel dingen die ik nog wil doen, dingen die ik eigenlijk niet verdien, die ik toch nooit kan bereiken.
Vroeger had ik wel eens zelfmoordneigingen, maar dat was meer een soort aandachtstrekkerij, maar nu is het voor mezelf heel rationeel dat ik hier niet hoor te zijn. Er is simpelweg niemand die genoeg om mij geeft en ik wil ook eigenlijk dat er niemand meer is voor mij.

Ik zit nu drie maanden bij een psygoloog, maar het helpt niet echt voor mij.
Dit is een soort beknopte samenvatting van mijn leven en gemoedstoestand (samen met dit topic).

Ik hoop dat er iemand is hier die mij kan vertellen of ik nu verder moet of niet en zo ja hoe ik dan verder zou moeten gaan. Want ik weet het nu echt niet meer.

#2

Zal ik je noten?
Ik zit namelijk een beetje op hetzelfde punt als waar jij nu bent en ik herken mezelf in best veel dingen die je zegt en meemaakt.

#3

Ja, het lijkt me wel fijn om met iemand te praten die alles een beetje begrijpt. :slightly_smiling_face:

#4

als je t idee hebt dat een psycholoog zou kunnen helpen, maar de huidige dat niet doet moet je sowieso om een andere vragen of vragen om een andere aanpak

als je veel dingen hebt die je nog wil doen, maak aan wat mogelijk is een begin. misschien zijn het dingen die nu gewoon nog niet kunnen school school of wat dan ook, maar wáár het kan probeer de eerste stap te zetten.

ik snap heel goed waar je nu mee zit en ik ben er zelf deels overheen gekomen
als je wil kan je me noten maar verwacht niet teveel :’)

#5

Oke ik zal je morgen dan noten! :slightly_smiling_face:
Het wordt wss wel een hele lange note haha.
Als je wilt kunnen we ook e-mailen, dat typt wat fijner, maar het
hoeft niet hoor, als je niet wilt.

#6

Als je met nog iemand wil praten, dan ben ik er ook =)

#7

Ik zelf heb niet per se het idee dat een psygoloog echt zal helpen, maar volgens mij is mijn denk- en vooral handelswijze niet echt normaal en het is nogal iets wat mij in de weg zit, dus op een gegeven moment heb ik besloten om gewoon maar contact op te nemen met zo iemand. Ik kan hem echt niet precies vertellen hoe of wat ik denk. Het klinkt waarschijnlijk heel stom, maar het lukt me simpelweg niet.

Ik wil graag modellenwerk gaan doen, maar ik zit momenteel ver boven de maten en ik ben iemand die gaat eten als ik me niet goed voel dus ik dan kan niet echt een goede balans vinden tussen te veel eten en te weinig eten.
Verder wil ik ook graag radiopresentatrice worden, maar ik heb al contact gehad met een aantal mensen uit die wereld, maar zij vinden allemaal dat mijn stem niet geschikt is voor op de radio.
Fijne cliché toekomstdromen, maarja.
Verder wil ik graag een keertje relaxed met iemand om kunnen gaan, zonder telkens overal over te twijfelen/het gevoel te hebben dat ik toch niet goed genoeg ben.

Ik kan heel vrij makkelijk mijn gevoel tijdelijk ‘‘uitzetten’’ (wegstoppen is het meer denk ik). Dan houd ik mezelf non-stop bezig en denk ik wel wat ik denk, maar ik laat het weinig tot geen effect hebben op wat ik doe. Ik voel me dan niet prettig, maar het kan erger.
Ik zou gewoon graag anders willen zijn, zodat ik een keer echt blij kan zijn en ik mezelf niet tegen zou zitten.

#8

sterkte meid. het leven is heel hard en niemand helpt je, uiteindelijk moet je toch zelf voor je zelf opkomen. Natuurlijk is het fijn om met iemand daarover te praten maar blijf vooral sterk. je zult heel trots zijn op jezelf. en blijf jezelf. mensen die niets om je geven mogen naar de hel. geef om je zelf. houd van jezelf, doe leuke dingen voorjezelf. dit klinkt egoïstisch. maar soms moet je dat ook zijn.

Ik heb zelf ook een moeilijk tijd op dit moment en geloof me ik heb de beste familie en ook veel goede vrienden maar mijn probleem zit in me zelf. niemand die mij kan helpen behalve ik zelf. oke dit wordt eenbeetje te lang. kortom blijf strek, je kunt het!!!

en je mag mij ook noten als je wilt.

#9

wat rot voor je, :frowning_face:
ik heb niet meegemaakt wat jij nou meemaakt maar wel andere rotte dingen,
herken me in jouw verhaal want ik heb geloof ik dezelfde persoonlijkheid als jij, afstandelijk, no nonsense , toon mijn gevoelens niet. ik was ook een tijdje ontzettend depressief en had helemaal genoeg van alles. toen heb ik maar besloten om gewoon te gaan faken.

ik besloot dat alles goed was tot het eind van de week,
die week daarop besloot ik weer dat het leven goed was en dat het wel oke was met mij. ik heb mezelf gedwongen om met een fucking lach op mijn gezicht rond te lopen want ik wou het goed doen, of er maar meteen helemaal mee kappen.

en zo heb ik me er doorheen gesleurd :slightly_smiling_face:

#10

Wat rot zeg.
Misschien moet je is met je moeder gaan praten, over dat het je helemaal niet lekker zit. Dan kan zij zich er misschien op aanpassen. Verder wens ik je sterkte en hoop ik voor je dat het goed komt!

#11

O, en je mag mij natuurlijk ook altijd noten, als je wilt.

#12

Ja precies, zo doe ik het nu ook al 2 jaar. Er is toch niemand die zich druk maakt om mij of mij wil helpen met m´n problemen. Ik vertelde vorig jaar aan m´n vriendinnen dat m´n oma overleden was, ze gaven niet eens antwoord en gingen daarna gewoon verder met het gesprek! Terwijl toen iemand een keer haar enkel verstuikt had, toen hadden ze helemaal medelijden, gelijk helemaal troosten, want ze moest janken van de pijn en de volgende dag hadden ze gelijk een kaartje gestuurd etc. Zo belachelijk is het, bij mij gaat er iemand dood, who the hell cares, iemand anders verstuikt z´n enkel, de wereld vergaat!

Dus ik besloot niemand meer te vertellen over hoe ik me echt voel en ik fake altijd m´n vrolijkheid. Het is best vermoeiend op school, de hele dag nepblij doen. De hele dag vrolijk naar mensen lachen en groeten, in de pauze´s gezellig met je vriendinnen moeten kletsen. Het liefst doe ik een doos over m´n hoofd en praat ik de hele dag niet. Maar dan wil er helemaal niemand meer met me omgaan.

Oeps, iets langer geworden dan ik verwacht had.

#13

Ik weet hoe het is om je alleen te voelen, maar houd er rekening mee dat niemand ooit echt alleen is.

En ja, als je wilt mag je mij ook noten. (: Ik vind het fijn om er voor mensen te zijn, dus je bent áltijd welkom! Niet over twijfelen.

#14

Daar kan ik me ook heel erg in herkennen. Ik ben al niet iemand die makkelijk praat in een groep, dan is het heel erg demotiverend als mensen zo op je reageren. Daarom ben ik ook afstandelijk en soms ook echt onaardig in groepen als mensen het niet zo bedoelen. Waarna ik me weer klote ga voelen omdat ik niet wil dat mensen dichtbij komen maar me ook niet onaardig vinden. En er zijn te weinig mensen in mijn omgeving waarmee ik normaal ‘onder vier ogen’ kan praten en waarbij ik me op mijn gemak voel. Ik heb het idee dat het te vaak gebeurt dat men als het ware boven mij staan wanneer ik zo aardig en open mogelijk probeer te zijn, alsof ze meteen mij af moeten rekenen op mijn onzekerheid en ik er niet mag zijn. Terwijl ik gewoon mijn best doe.
Ik heb nu zelf ook behoorlijk wat moeite met eten, ik heb er ook echt een haat-liefdesverhouding mee. Er zijn dagen waarop ik bijna niets eet en dagen waarop ik de hele dag loop te eten en me volprop met ongezonde dingen.

En @TS: je mag mij ook best noten, als je dat wilt :slightly_smiling_face:

#15

Allereerst wil ik zeggen dat het heel goed is dat je hierover schrijft, dat je je van je eigen gevoelens bewust bent en dat je naar een psycholoog gaat. Een van de nadelen van naar een psycholoog gaan is dat je vertrouwt moet zijn met die psycholoog. Om die reden is de kans klein dat jouw eerste psycholoog meteen ‘succes’ boekt bij jou. Daarbij zijn er vaak psychologen die gewoon zeggen dat je er maar op los moet praten in plaats van dat ze met nuttige feedback komen. Ik raad je daarom aan om op zoek te gaan naar een andere psycholoog. Er zijn bijvoorbeeld veel psychologen die zich daarnaast ook bezighouden met natuurgeneeskunde en bijvoorbeeld pedagogiek (kinderen). Deze mensen zijn veel meer ‘all-round’. Daarbij moet de omgeving voor jou ook fijn zijn. Ik zelf zou veel liever bij iemand thuis komen, dan in een kantoortje op een bankje te liggen.
Wat in ieder geval goed helpt, en het klinkt misschien wat afgezaagd, is alles van je af schrijven. Op den duur zul je merken dat het helpt.
Welk niveau doe je? Vier havo of vier vwo? Het duurt misschien nog even, maar als ik jou was zou ik in ieder geval op een totaal andere plek gaan studeren. Ik zelf doe volgend jaar eindexamen en ga dan weg uit het Zuiden, naar Amsterdam. Ik zie het echt als een nieuwe start, ook al heb ik hier alles redelijk op orde. Ik heb zin om nieuwe mensen te ontmoeten en nieuwe dingen te doen en vooral om echt mezelf te zijn. Jezelf zijn dat moet jij ook leren. Een manier om uit die soort sleur te komen waar jij nu in zit, is nieuwe dingen doen. Jij hebt het alleen over beroepen, radio omroepster en model worden. Maar er zijn toch zeker wel meer dingen die je leuk vind? En hallo, je hebt nog een heel leven voor je! Je moet niet nu al de hoop gaan opgeven. Het leven is vaak zo leuk als je het zelf maakt. Al is dat in jouw situatie natuurlijk moeilijker gezegd dan gedaan… Misschien zijn er leuke cursussen in jouw buurt waar je leuke en lieve mensen leert kennen, want geloof me, daar zijn er heel veel van! Als je me wilt noten of zo, doe het gerust! :slightly_smiling_face:

#16

Ik vind dit echt heel vervelend voor je. Maar ik denk dat je dit jaar gewoon meer aan jezelf moet denken. Gewoon goed leren en als je vrije tijd hebt wat gezelligs doen met vrienden en misschien ook wat tijd besteden aan een hobby. En proberen aan leuke dingen te denken, klinkt misschien moeilijk maar als er een slechte gedachte bij je opkomt probeer dan gelijk aan iets leuks te denken. Nog heel veel succes :slightly_smiling_face: