Ik weet eigenlijk niet waarom ik dit vertel maar ik moet het gewoon kwijt.
Jullie zullen vast ook commentaar op mij hebben en dat snap ik ook…
btw sorry voor het lange verhaal
Nouja vandaag was ik dus met mijn vriendengroep naar de stad gegaan, gewoon rondhangen en wat winkels kijken enzo en in die vriendengroep zit mijn vriendje dus ook. Ik heb het bijna 7 maanden met hem. Hij heeft een eigen manier van omgaan met vrienden en ik ook en ik weet op precies hoe dat gaat bij hem maar dit keer ging hij véél te ver. Hij liep de hele tijd hand in hand met een vriendin van mij, arm in arm, de hele tijd om elkaar heen enzo. Iedereen dacht gewoon dat zij zijn vriendin was inplaats van dat ik dat ben. Ik weet dat ze gewoon vrienden zijn maar dit ging me te ver. Hij deed ook veel liever tegen haar dan hij normaal tegen mij doet. Hij had het volgens mij zelf niet eens door. Ik voelde me daar vreselijk kut door en als hij naar me toekwam liep ik weg. Als ik hun zo samen zag kon ik er gewoon niet naar kijken en kreeg er tranen van in mijn ogen. Om het nog erger te maken is het zo dat dat meisje met heel veel jongens zoent, maakt niet uit of ze een vriendin hebben of niet. En dat ze met zowat elke jongen flirt. Dat maakte het er ook niet beter op. Uiteindelijk heeft mijn beste vriendin tegen mijn vriendje verteld wat er aan de hand was enzo en hij kwam naar me toen en zei dat hij nooit vreemd zou gaan, dat hij alleen van mij houd etc… Dus weer goedgemaakt. Maar het is nu zo dat een vriendin van mij die ook mee was in de trein zei dat het idd te ver ging maar dat ik ook zo doe. Minder erg dan hem maar toch ook. En daar walgde ik zo van toen ik dat hoorde. Die pijn die ik voelde en dan te bedenken dat ik het zelf ook doe… En een vriend van mij zei ook dat een vent van zo’n gitaarwinkel dacht dat ik zijn vriendin was terwijl hij zowat mijn beste vriend is. Ik had toen echt een gevoel van walging over mezelf. Ik wil daarmee stoppen maar het is zo dat ik het onbewust doe en niet extra.
Daarbij komt ook nog dat ik walg van mezelf dat ik niet bij hem weg kan gaan. Ik wíl niet bij hem weg gaan en ik kán het niet. Dat is juist het probleem. Iedereen die mij en hem kennen maar ook mensen die ik alleen verhalen over hem vertel weten dat ik niet bij hem weg kán gaan. Alsof ik afhankelijk van hem ben ofzo… En ik weet ook bijna zeker dat hij dat ook weet en sommige denken dat hij daar een beetje misbruik van maakt door steeds een beetje verder te gaan. En ik weet van mezelf dat ik het toelaat. Ik weet zeker dat als hij met iemand anders zou zoenen ik vreselijk boos op hem zou zijn maar ik hem toch zou vergeven en dat ik niet bij hem weg ga. Hij zou dat wel kunnen. Hij zou het zo uit kunnen maken en ik niet…
Sorry voor het lange verhaal maar ik moest het gewoon kwijt. Ik zou graag jullie mening hierover willen. Alvast bedankt
