He,
Ik open niet vaak topics, maar ik moet dit echt van me afschrijven. M’n vriendinnen snappen niet dat ik hier mee zit en zeggen dat ik me er maar overheen moet zetten.
Ik leerde een jongen kennen in 2009, toen ik 14 was en hij 17. We wisten meteen dat we een relatie wilden, alleen het probleem was dat we heel ver van elkaar woonden (ik in NH, hij in NB). We hadden een paar keer afgesproken destijds, maar toen m’n ouders erachter kwamen dat ik samen met een jongen van 17 was, werden ze zo boos (mede omdat ze moslim zijn, dan mag een vriend hebben niet eens). We moesten toen naar Londen verhuizen, zodat ik hem niet meer zou zien…
Ons contact ging nog een tijdje door omdat we van elkaar hielden, maar toch was het beter om te stoppen met praten. Mijn vader was zo boos dat hij z’n moeder bleef bellen en zeggen dat ze een hoer was. Het was gewoon totaal geen leuke tijd, het enige wat wij wilden was samen zijn en dat was al een grote zonde in de ogen van mijn ouders.
In 2011 kregen we weer contact en toen besloten we om het nog een keer te proberen; een lange afstandsrelatie. Het ging goed voor een paar maanden, hij kwam en ik zei tegen m’n ouders dat ik met vriendinnen aan het afspreken was. Het ging zo door en met kerst zou ik een paar dagen naar hem toe gaan, omdat hij bleef logeren bij familie dichtbij mij. Helaas kwamen m’n ouders hier wéér achter en kon ik niet naar hem toe. Ik was er kapot van, het liep allemaal mis en ineens was onze relatie beëindigd… M’n ouders zeiden dat ik tegen hem moest zeggen dat mij wat was overkomen, de waarheid mocht ik niet vertellen… Ik mocht ook niks meer van m’n ouders; weggaan met vriendinnen zat er niet meer in, ik mocht alleen naar school en terug. Het was gewoon echt geen fijne tijd en voor hem zeker ook niet…
In 2013 besloot ik om weer contact op te nemen met hem, ik wilde niet meer dat er afstand tussen ons was en ik had besloten om de waarheid te vertellen. Ik zei tegen hem dat ik het wilde doen, maar dat het wel persoonlijk moest gaan en ik dus in 2014 zou komen om alles uit te leggen. In april 2014 ging ik voor een paar uur naar België en ik vertelde hem de waarheid, over wat er echt aan de hand was die dagen. Hij begreep me en vergaf me ook en we besloten om het weer te proberen. Dit was serieus de fijnste tijd uit m’n leven; we zagen elkaar nou niet bepaald vaak (1 x per maand), maar het was al heel wat voor ons. We hebben toen ook besloten om samen te gaan wonen en nu wonen we ook 2 maanden samen en het is de beste tijd van ons leven… Tot eergisteren.
Aan het begin van onze relatie vroeg ik nog of hij maagd was, omdat hij het wel was nog in 2011 (ik was zelf in 2014 ook nog maagd). Hij zei dat hij nog maagd was, maar 2 dagen geleden zei hij dat hij het eigenlijk niet was. Nadat we uit elkaar waren in 2011, had hij een keer seks gehad met een meisje dat hij leerde kennen op vakantie in 2012. Hij heeft er wel spijt van en zei dat het niet zo hoorde te gaan, maar dat hij niet meer wist wat hij moest doen toen we uit elkaar gingen en het een samenspel was van de omstandigheden omdat hij de waarheid niet wist.
Ik voel me echt heel kut nu, ik snap niet waarom hij het nu pas zegt… Ik weet ook niet hoe ik me nou moet voelen tegenover hem. Ik hou nog van hem, maar ik voel me verdrietig en teleurgesteld. Ik dacht niet dat hij zoiets zou doen. Ik kan me er niet zo makkelijk overheen zetten, want ik voel me echt gewoon kapot hierdoor. Wat moet ik nou doen? Ik ga niet weg bij hem o.i.d. maar als ik naast hem lig in bed voel ik nu wel een afstand tussen ons. :c Ik ben echt radeloos…