Hallo meiden, ik zit met een probleem.
Ik heb sinds ongeveer 3 maanden een vriend, 9 van de 10 keer als we samen zijn hebben we het super leuk en hij is 1 van de liefste jongens die ik ken, maar toch zit ik met iets.
Hij is ouder dan ik en er worden grapjes over gemaakt door zijn vrienden, het zijn echt grapjes, maar ik trek het me zo erg aan dat ik me anders erdoor ga gedragen. Ik stel me volwassener en anders op waardoor ik niet meer zeg waar ik mee zit en geen gevoelens toon. Laatst werd hij er pissed over, hij zei dat hij zag dat er iets was maar ik wilde het 'm niet vertellen omdat ik me niet kwetsbaar wil opstellen. De volgende ochtend zei hij dat er wist wat er was en toen zei ik dat hij inderdaad gelijk had. Vervolgens vertelde ik waarom ik er mee zat door bepaalde opmerkingen die hij wel eens gemaakt had. Hij reageerde hier geprikkeld op en zei dat hij altijd zo z’n best voor me doet om een goed vriendje te zijn en uiteindelijk kreeg ik er dus de schuld van. Hij begon bijna te huilen, en ik eigenlijk ook, maar ik wilde niet tegenover hem huilen omdat ik me dan net een peuter voel. Dus toen ik thuis kwam heb ik maar gehuild en en me rot gevoelt. Ik krijg bovendien vaak de schuld van ruzie’s.
Hij is ontzettend knap, lief, spontaan, grappig en gewoon heel leuk. Voordat we iets kregen is hij ook flink losgegaan en heeft veeeeeel one night stands gehad. Gewoon omdat hij dat kon met z’n gedrag en uiterlijk en hij toch single was. Ik vind dit opzich niet erg, maar ik had moeite met hem vertrouwen in het begin omdat ik weet dat hij gewoon nog steeds van die aandacht geniet, van meiden die 'm willen zeg maar. Eigenlijk zou ik 'm hier ook niet voor moeten blamen, want zelf vind ik het ook nog wel leuk als een jongen met me flirt ofzo, niet dat ik er iets mee doe natuurlijk. Maar hij krijgt gewoon nog steeds zoveel aandacht van meiden dat ik er echt gek van word. Het zijn ook hele knappe meisjes en dan denk ik weer ‘‘wat moet je met mij als je hun kunt krijgen?’’ Ik snap gewoon niet wat hij in me ziet. Hij zegt vaak genoeg hoeveel hij van me houdt, hoe mooi en lief hij me vind, maar toch denk ik ‘‘Andere zijn mooier en liever.’’ Hij vind het ook, zoals hij zelf zegt ‘‘echt belachelijk dat ik me onzeker voel bij me eigen vriend.’’ Ik vind het rot dat hij dit zegt, soort van bevestiging dat ik hem telkens teleurstel. Ik heb gewoon het idee dat ik hem niet genoeg geef.
Het volgende probleem is dus ook, hij is al wat ouder dan ik, we schelen niet belachelijk veel hoor, ruim drie jaar. Maar toch zitten we beiden in een hele andere levensfase, opzich nu nog niet, maar straks wel. Ik zit nog op de middelbare school en hij werkt al bijna fulltime. Ik wil na de Havo op kamers, het liefst in Amsterdam. Toen we iets kregen had ik niet verwacht dat we het langer zouden volhouden dan anderhalve maand, omdat zijn vorige 3 relaties ook niet veel langer dan dat duurden. Maar hij begon al vrij snel te zeggen dat hij wilde dat we voor altijd samen zouden blijven, en hij begon laatst ook over kinderen en samenwonen. Aan de ene kant klinkt het heel snel dat hij daar nu al over nadenkt, maar hij is al wat ouder en daar aan toe. Hij heeft zijn feest en sletten periode al gehad, maar ik nog niet. En ik wil gewoon alles gedaan hebben in m’n leven. Nu ik hem steeds leuker begin te vinden klinkt dit idee nog vrij redelijk, het voor altijd samen blijven enzo, en ik wil ik dat ook wel. Maar als ik het realistisch zou bekijken ben ik toch bang dat het fout gaat om op zo’n jonge leeftijd samen te gaan wonen. (Hij wilt met me mee op kamers.)
Ik ben een heel onzeker persoon en dat weet hij. Maar hij vindt dat wel heel vervelend, en ik heb gewoon het gevoel dat ik hem met zoveel dingen teleurstel. Ook zijn we nog zo kort samen en we hebben al iets van 3 ruzie’s gehad. (Niet extreem erge, maar wel gewoon vervelend.) Het is dan ook echt bijna direct goed maar is dat normaal? Hij is me eerste relatie dus ik heb geen idee wat wel en niet hoort.
Ik voel me gewoon niet goed genoeg voor hem. Daarom heb ik er al zovaak over na gedacht om er mee te stoppen, hij is veel te goed voor me en hij verdiend beter, leuker, knapper. En hij kan dat krijgen ook. Niet dat ik ermee wil stoppen, maar dat lijkt me soms gewoon wel het beste, voor hem en voor mij. Maar ik wil hem ook niet kwijt.
Ik vroeg me gewoon af of iemand hiermee ervaring had en hoe ze ermee handelde?
