Hoi!
Oke, ik schaam me nu al voor de lengte van het verhaal dat ik hier neer ga zetten, en het idee dat ik indirect van jullie vraag het te lezen. Ik zal daarom ook een kortere versie neerzetten. Ik weet niet zo goed hoe en waar ik moet beginnen, maar komt goed.
Ik ben absoluut niet iemand die met iedereen over d’r problemen wil praten en vind dat iedereen het moet weten. Eigenlijk heb ik het er nooit over (soms met m’n moeder, maar dan moet ze het er ook uit trekken), wat soms best lastig is, dus na heel lang nadenken en vaak dingen weghalen en overtypen post ik het toch maar hier.
-----Samenvatting
Ik heb thuis niet zo’n fijne situatie door een broer die vervelend doet en een zus die ziek thuiszit. Heel veel draait daarom en het belemmert de sfeer in huis. Ik vind het moeilijk om ermee om te gaan en word er gek van.
Ook heb ik niet veel vrienden/vriendinnen en in de vakantie voel ik me echt alleen. Verder doe ik niets qua sport oid, puur omdat ik het dood eng vind om in m’n eentje heen te gaan.
Qua jongens vind ik het jammer dat ze zo oppervlakkig zijn, en ik niemand kan vinden die sommige dingen deelt met me.
Meiden van rond mijn leeftijd zijn zo anders dan ik en ik voel me er niet thuis tussen, ik voel me anders. Door deze laatste twee dingen heb ik gewoon echt het gevoel dat ik er niet tussenpas.
-----Uitgebreider
Thuis heb ik best een lastige situatie. Mijn broer is, hoe zal ik het zeggen… Sterk aan het puberen. Maar dan heel erg. Er is ook overwogen jeugdzorg erbij te halen omdat veel dingen echt niet langer kunnen. Letterlijk bijna niks kan gezegd worden of het draait uit op heftige ruzies. En dan weten mijn ouders veel dingen die hij doet niet eens (waarvan ik vrees dat ik dit ondanks dit anonieme account niet kan zeggen). Mijn zus zit nu al zo’n 4 maanden ziek thuis met iets waarvan niemand weet wat het is. Ze heeft altijd hoofdpijn, is duizelig, misselijk, geen energie, etc. Bijna alles hier thuis draait daarom, zeg maar. Ze neemt indrukken en energieen heel sterk op, waardoor ze al moe wordt als een vriendin een uurtje langskomt. Dit alles beinvloedt de sfeer in huis enorm, die vaak toch al niet geweldig is. M’n vader is een lastig persoon om mee om te gaan, en doordat hij een eigen zaak heeft (en het dus druk heeft) is hij vaak chagrijnig en flipt om niks. Verder zit hij gewoon moeilijk in elkaar, is niet uit te leggen. Voor m’n moeder heb ik heel veel respect, omdat zij overal tussenstaat en probeert er nog wat van te maken. Ook zij heeft het af en toe helemaal gehad, en ik wil d’r zo graag helpen, maar hoe? Ik heb het vaak zo gehad hier. Het klinkt zo echt als niks, maar het is niet te beschrijven. Ik vind het moeilijk om mee om te gaan en irriteer me heel erg aan kleine dingen (eigenlijk heel erg bij m’n zus) waarvan ik gek word in m’n hoofd. Misschien herkennen sommige mensen zich hierin, maar het is net als met eetgeluiden. Het zijn hele kleine dingen, maar ik word er moe van en soms echt agressief in m’n hoofd.
Het is nu natuurlijk vakantie, en dit doet me steeds meer beseffen dat ik niet veel vrienden heb. Een jaar geleden wisselde ik van school. Beide scholen zijn buiten mijn woonplaats. Van m’n oude school is er nog 1 iemand waarmee ik echt contact heb. Zij heeft het alleen altijd druk, echt altijd wat te doen. Dit vind ik jammer omdat ze echt tof is. Op de ‘nieuwe’ school heb ik wel vrienden hoor, zijn er niet veel, maar het is gewoon een groepje van echte vrienden en dat is wel fijn. In de vakantie, en met oud en nieuw bijvoorbeeld, heb ik echter toch niks te doen: de een is op vakantie, de ander zit vol, weer een ander kan net die dag niet, etc. Ik heb dus de hele vakantie niks te doen. Met oud en nieuw ook: er komen een paar gezinnen hier, waarmee ik wel met die kinderen kan opschieten (1tje waar ik op zo’n avond echt mee omga), maar die willen na 12 uur ook weg. Ik ook, maar het kan niet, puur omdat ik hier niemand heb. In dit dorp is 1 meisje waar ik wel mee omga, maar die mag niks, echt bijna niks, dus dat wordt en is hem al niet.
Hierdoor voel ik me zo waardeloos. Iedereen heeft van alles te doen, en ik zit hier maar thuis… Dat is ook deels omdat ik niet sport of bij een groep oid zit. Ik sportte tot een paar maanden geleden, ben ik mee gestopt. En ik wil echt heel graag iets anders doen, maar ik vind het zo eng he, daar ken ik niemand en dan kom ik daar. Als ik die angst niet had, had ik het allang gedaan want geloof me: ik wil het echt. Maar ik vind het zo eng!
Ook vind ik het qua jongens best lastig. Ik houd van dingen als cultuur, religie, etc. De meesten jongens (van mijn leeftijd dan vooral) houden zich hier totaal niet mee bezig en zijn zo oppervlakkig als de pest, en weten niet waar je het over hebt. Ze zijn op zich wel tof hoor, maar het zijn ook van die jongens die heel snel ‘Ik hou van je’ en ‘schatje’ enzo zeggen. Ik heb dat totaal niet, ook niet als het wel zo is. Ik heb gewoon moeite met m’n gevoelens uiten, en doe dat dan ook nooit. Dan ben je weer apart of dat vinden ze raar. Ik heb gewoon het gevoel alsof ik er niet tussenpas, deze generatie en hoe we zo leven.
Misschien is dat ook wel waarom ik niet veel vriendinnen heb. Zoveel meiden nu roddelen over iedereen, zien er niet uit, etc. Ik weet zeker dat menig Girlscener precies weet waar ik het over heb, dus dat hoef ik niet uit te leggen. Zelf luister ik niet de standaard muziek, ik hou van lezen en hou me met dingen bezig waarmee de meesten van mijn leeftijd dat niet doen. En ik weet dat er velen van mijn leeftijd zijn die dit zeggen, maar misschien ben ik op sommige vlakken wat volwassener oid. En echt niet qua alles hoor, dat wil ik niet van mezelf zeggen, maar ik heb gewoon het idee dat ik er niet tussen pas.
Ik hoop dat ik een beetje een duidelijk verhaal heb neergezet. En nogmaals sorry voor de lengte, want het is asociaal lang. Zo op papier klinkt het allemaal heel simpel en niet erg, maar het zijn dingen die je echt op kunnen vreten en kapot maken. Vaak voel ik me echt verschrikkelijk. Heel erg bedankt als je dit hebt gelezen!