Zoals de titel al zegt, ik voel me echt stom :’).
Ik was op vakantie in Turkije en de eerste dag al viel een ontzettend leuk uitziende jongen mij op :’). Het bleef maar een beetje bij staren aangezien ik erachter kwam dat hij russisch was. Die avond moest ik steeds langs hem lopen om bij de bar te komen en dan glimlachte hij naar me. Een paar dagen van niks gingen voorbij (hij scheurde zijn enkelband oid, helemaal paars en hij liep op krukken). Bij de ‘nightclub’ zwaaide hij ook 2 keer naar me en ik zwaaide maar een beetje verlegen terug. Hij liep ook een rondje voor niks (hinkelend, dat nog wel), langs mij. Ik was met mijn vader op dat moment en zelfs hem viel het op ‘Zal ik maar even ergens anders gaan zitten?’. Dat vond ik wel grappig, maar dat hoefde van mij niet.
Waarschijnlijk betekende wat hij deed helemaal niks, maar ik had toch een soort van vlinders als ik hem zag. Het lef om erop af te stappen had ik niet. Nu ben ik thuis en ik weet echt helemaal niks van hem, maar toch zit ik met hem in mn maag. Waarom durfde ik er nou niet op af te stappen?
Het slaat waarschijnlijk compleet nergens op dat ik nog aan hem denk, ik voel me net een klein kind met liefdesverdriet zonder dat er überhaupt liefde is geweest. Sinds ik thuis ben zit ik ook alleen maar te chagrijnen.
Kan iemand me even zeggen hoe stom ik ben, aangezien ik niks met hem had oid en ik nog steeds aan hem denk?
Maar ik snap je eigenlijk wel, en had denk ik precies hetzelfde gedaan, haha.