Ik verlies mezelf

Liefde & Boys
#1

Beetje vreemde titel, maar ik weet even niet hoe ik het anders moet omschrijven. Het wordt waarschijnlijk een lang verhaal, excuses (;

Ik ben nu iets langer dan een jaar met de meest fantastische jongen/man die ik me kan voorstellen. Lief, grappig, zorgzaam, betrouwbaar, hij heeft echt alles wat ik waardeer in een mens. Daarnaast hebben we ook nog dezelfde hobbies, opleiding, gedachtegang etc. Ik kan met hem praten, lachen, huilen; echt alles. Het voelt heel écht, hoe ‘corny’ het ook klinkt, alsof we precies bij elkaar passen… En niet op een 13-jarige eerste vriendje-manier, maar als iemand waar ik m’n hele leven mee zou willen delen. De eerste 8 maanden was de leukste tijd van mijn leven. We konden niet genoeg krijgen van elkaar en we wisten het zeker; dit blijft voor altijd zo! Helaas gaat het nu af en toe iets minder goed en ik heb het gevoel dat het grotendeels aan mij ligt…

Ik ben altijd heel nuchter geweest. ‘‘De ‘ware’ bestaat niet’’ , ik vond liefde en kleffe stelletjes maar stom. Sinds dat ik deze vriend heb is dat langzaam maar zeker helemaal omgeslagen. Ik ben verschrikkelijk klef (hij ook trouwens) terwijl ik daar voorheen zo’n hekel aan had. Ook gingen we elkaar steeds meer zien naar mate de tijd vorderde. Heel lang ging het goed, maar we hebben sinds een paar maandjes aardig veel kleine ruzies over hele stomme dingen. Ik ben ontzettend jaloers geworden, ik wantrouw hem, verdenk hem van alles… Ik ben echt mijn, en waarschijnlijk ook zijn, grootste nachtmerrie geworden; een claimerige, jaloerse, boze vriendin. Ik weet zelf heel goed dat claimen, jaloers zijn etc helemaal geen zin heeft maar ik kan mezelf niet helpen/inhouden. Ik durf hem bijna niet alleen te laten omdat ik hem zo verschrikkelijk mis en bang ben dat ie rare dingen gaat doen. Het zou goed moeten zijn om even tijd voor jezelf te hebben en ik gun hem ook tijd voor zichzelf, maar het voelt voor mij zo verkeerd om niet bij hem te zijn dat het echt om pijn en verdriet gaat. Die dag of dagen dat ik hem niet zie kan ik gewoon bijna niet functioneren. Het gekke is dat ik wéét dat ik fout zit, maar ik kan er niks aan doen s: Ik vind het zo naar voor hem… Ik was zo ‘leuk’ en volgens hem waren veel mensen die hij kende jaloers omdat hij zo’n ontzettend leuke vriendin had en nu ben ik echt een soort boos depressief wrak geworden… Begrijp me nu niet verkeerd, naast die kleine ruzies hebben we het nog steeds echt super samen en kunnen we niet zonder elkaar, maar die discussies zijn we allebei zo zat. Wanneer ik hem wantrouw of boos op hem word of iets dergelijks ben ik gewoon mezelf niet meer. Juist het tegenovergestelde van mezelf. Ik ben het zat.

Nu heb ik lang niet genoeg verteld want je kan natuurlijk nooit alles verwoorden wat er speelt, maar hier een indruk. Ik zet mezelf nu wel heel negatief neer, hij is ook veranderd en doet ook wel echt veel dingen niet goed, maar dit is mijn kant over mezelf.

Heeft iemand misschien tips? Ervaringen? Ik weet gewoon niet hoe ik het moet oplossen. We willen elkaar niet kwijt… Alvast bedankt :wink:

#2

Echte liefde is elkaar ook kunnen loslaten… lees dit maar eens.
http://www.sochicken.nl/jezelf/durf-los-te-laten.html

#3

Thanks voor je reactie! Ben begonnen met lezen. Het probleem is alleen dat ik zelf echt wel weet dat loslaten etc. alleen maar goed zal doen. Het lukt me alleen niet doordat ik ‘mezelf niet meer ben’ op sommige momenten…

#4

Wow dat artikel laat me mezelf tegenkomen… confronterend

#5

Ik heb het zelfde probleem gehad. Gedeeltelijk heb ik het probleem nog maar dat heeft met betrouwbaarheid te maken. Je kan er weinig aan doen. Het beste is om je er toch beetje bij beetje er over heen te zetten. Het klinkt stom maar het helpt als je het met kleine stapjes doet. Zoals elkaar alleen een paar uur in de avond zien en daarna steeds weer een uurtje minder. Succes!

#6

:slightly_smiling_face: hopelijk ook behulpzaam?

#7

Ik herken het. Ik en mijn ex hadden na een paar maanden ook discussie om helemaal niks. Ik denk, persoonlijk en als ik kijk naar mijn relatie, dat het komt omdat je elkaar dan pas heel goed kent, ook de mindere kanten van elkaar. In het begin is het allemaal leuk en kan de ander niks verkeerd doen. Discussies zijn normaal in een relatie, maar het moet ook niet teveel van het goeie worden. Misschien dat je er eens over kan praten met hem en afspraken kan maken. Ik weet niet over welke onderwerpen het gaat en dat gaat me ook niks aan, maar afspraken kunnen helpen. En zorg ervoor dat je elkaar niet te vaak ziet, dat kan ook zorgen voor ruzie en discussies. Probeer elkaar gewoon vrij te laten, je bent samen maar je hebt ook allebei een eigen leven. Als je elkaar elke dag ziet, dan lijkt dat gewoon niet meer zo. Geef elkaar de ruimte, zoek afleiding als het moeilijk word en vertrouw hem. Als je ook dingen doet met vriendinnen/familie, bezig bent met werk en school ect. dan erger je je minder snel aan je vriendje want je hangt niet telkens om hem heen. Zorg dat je niet te afhankelijk van hem word maar ook een eigen leven hebt.

#8

Ik denk dat je bang bent hem kwijt te raken, omdat je gewoon veel van hem houdt. Misschien een pauze inlassen? Al eens goed met hem gepraat?

#9

Meid,

Ben jij mij?
Nee echt, ik had net zo goed dit verhaal zelf kunnen neerschrijven.
Ik herken alles, zelfs de ’ 8 maanden.’ Bij mij ging het net zo.
Ik heb 1 jaar en 4 maanden iets gehad met mijn vriend.
De eerste 8 maanden waren net zoals bij jou de tijd van mijn leven. Alles was perfect. Ook ik was de eerste maanden een veel leuker meisje. Net zoals jou vond ik kleffe stelletjes dom. Sterker nog, in het begin hield ik bewust wat afstand. Als we uitgingen stond ik niet noodzakelijk bij hem, en ik zag hem ook niet zoveel ( 2x per week, zoiets. Hij ging ook nog zonder mij uit, en daar had ik toen geen problemen mee. Naarmate de tijd vorderde zagen we elkaar meer. Op het einde van onze relatie bijna elke dag. Ik durfde hem niet meer alleen weg te laten gaan, bang dat hij iets verkeerd zou doen, of dat hij een ander meisje zou tegenkomen. Ik was ook enorm jaloers, en bang om hem te verliezen. Dit wilde ik niet laten merken, maar ik werd ook sneller boos. Uit angst, denk ik dan. Hoe dan ook, na een jaar was ik slechts een schim van mezelf. Die jongen had mij volledig in zijn macht. Hij maakte fouten en kwetste me, maar dat negeerde ik. Ik bleef onvoorwaardelijk van hem houden. Na een jaar & 4 maanden was ik nog altijd enorm verliefd op hem, maar daar kwam ook nog eens de grootste liefde bij die ik ooit had gekend voor een jongen. Hij was de belangrijkste persoon in mijn leven, ik verwaarloosde zelfs mijn vriendinnen. Ik ben mezelf volledig verloren. Ik wist niet meer wie ik was, of wat IK wilde. Ik leefde in functie van hém. Dit zie ik nu pas in, natuurlijk. Hoe dan ook, ik weet niet hoe het met jouw vriend zit, maar die van mij is best oppervlakkig en geen prater, dus het is bij ons fout afgelopen. De oplossing is praten… Probeer uit te zoeken waarom je jezelf zo verliest. Waarom ben je zo veranderd? Waarschijnlijk is dit het gevolg van het feit dat je zoveel van je vriend houdt, dat je bang bent om hem te verliezen. Daarom klamp je je aan hem vast. Dus praat! Laat hem jou verzekeren dat je niet zo hoeft te piekeren. En probeer hem wat meer los te laten! Je mag me ook altijd noten :slightly_smiling_face: Veel succes! x

#10

Ik herken mezelf in dit verhaal echt. Ik weet zelf ook niet wat ik eraan kan doen.

#11

Ik herken me er een beetje in. Niemand is perfect, hij dus ook niet.
Ik ben zelf ook een jaloers type. Ik heb nu 3 jaar een vriend en de eerste 10 maanden ging het zo goed, totdat er dus een meisje kwam die onze relatie verziekte. Het is daardoor bijna uitgegaan en sindsdien wordt ik sneller jaloers dan eerst en ontstond er wantrouwen.
Ik ging dan erg bot tegen hem doen als hij met zijn vrienden uit wilde, al was het maar de stad in. We hebben hier toen over gepraat en ik heb beloofd te veranderen. Ik ben er toen ook op gaan letten dat ik gewoon normaal tegen hem bleef doen als hij uit wilde met zijn vrienden, al ging er vanalles door me heen. Het wantrouwen is nu weg, want ik weet gewoon dat hij van zijn fouten heeft geleerd en echt niet vreemd zal gaan.

Ik denk dat je gewoon jezelf er aan moet blijven herinneren waarvoor je het doet, voor hem, voor je relatie. Praat er samen over om te kijken hoe jullie het kunnen oplossen. Sowieso zou hij ook rekening met jou kunnen houden. Jaloezie in een relatie is gezond, het laat zien dat je bang bent hem kwijt te raken.
En je kent je vriend vast goed genoeg dat hij niet iets gaat doen wat buiten de grenzen is, hij is niet voor niets met jou samen.

#12

Ik was ooit zo, maar ik merkte dat het van twee kanten kwam. Hij maakte me ook wel jaloers, hield geen rekening meer met mijn gevoelens en we konden geen manieren vinden om het te minderen. Ik was heel onzeker en daar lag het ook deels aan, maar ik weet niet echt een oplossing. Maar probeer aan je zelfvertrouwen te werken, misschien gaat het dan beter. Sterkte :frowning_face:

#13

Thanks voor de reacties meiden. Het is ook voor een groot deel onzekerheid dat ik zo ben en doe tegen hem. Misschien heb ik mij in het begin van de relatie ook heel veel ‘leuker’ doen laten voorkomen dan ik eigenlijk ben denk ik af en toe… Ik wilde echt het tofste vriendinnetje ooit zijn waar iedereen jaloers op was. Maargoed. Ik ga echt aan mezelf werken, het zal wel moeten… Anders raak ik het mooiste uit m’n leven kwijt. Ik heb vandaag goed met hem gepraat en we hebben allebei even duidelijk gemaakt wat we vinden dat moet veranderen en we gaan ons best doen. Fingers crossed :wink:

+ om nog maar even te zeiken… het is zo ver gekomen dat ik eigenlijk geen vrienden, weinig hobbies, geen eigen leven meer heb. Dus afleiding zoeken is ook zo verschrikkelijk moeilijk omdat het tussen ons nu niet zo lekker loopt maar met ‘mijn eigen leven’ ook niet. Ben echt opzoek naar wat ik nou wil met mn leven. Helpt ook niet echt mee helaas…

#14

Ah twee factoren dus. Al eens met iemand over gepraat? Over dat het niet zo lekker loopt met je leven.

#15

Ik heb daar ook last van gehad en soms nog.
Veel dingen, kleine ruzies, tijd voor mezelf, kan ik steeds meer loslaten.
Als hij iets mankeert of een keuze maakt die niet echt volwassen is, dan kan ik weer de jaloerse, drukmakende vriendin worden.
Op dit moment word ik weer op de proef gesteld en mijn god wat is dat lastig.

#16

Nee eigenlijk niet… Praat niet zo graag met mensen over dit soort dingen, behalve dus met m’n vriend. Wil ik ook een beetje mee ophouden want ben liever een gelukkige vrolijke vriendin maargoed. Weet toch dat ik het zelf moet veranderen en zelf de handen uit de mouwen moet steken om m’n leven te veranderen. Psycholoog of iets dergelijks ben ik ook niet zo van… Komt wel goed.

#17

Dat is een goed artikel.

#18

Jep gepraat. Maar een pauze willen we allebei niet. Heb 'm nu al even niet gezien en vind 't verschrikkelijk moeilijk, kan bijna niet functioneren. Hij wel trouwens.

#19

Je zegt zelf ook dat hij het belangrijkste in je leven is en dat je zonder hem niet kan functioneren. Het is mooi dat jouw liefde voor hem zo sterk is, maar ook tegelijk het probleem waardoor het misgaat? Misschien moet je andere dingen gaan zoeken waar je ook plezier uit kan halen, zoals nieuwe vrienden (of oude vrienden?) en nieuwe hobbies.

Succes!

#20

Ik dacht dat ik de enige was die dit had. Alles wat je hebt omschreven is precies hoe het bij mij ook was en is eigenlijk, ben al bijna 3 en een half jaar samen.
Ik volg je topic :slightly_smiling_face: