Ik twijfel zó ontzettend

Liefde & Boys
#1

Hoi! :slightly_smiling_face: de titel klopt niet helemaal eigenlijk, die moest ik nog veranderen maar dat ben ik vergeten haha :’)

Ik heb misschien een beetje een apart verhaal. In eerste instantie wil ik graag even zeggen dat ik naar een psycholoog ga voor het feit dat ik alles overanalyseer, belachelijk veel nadenk en daardoor soms niet echt meer vooruit kom. Ik pieker over elk klein detail dat zich voordoet in mijn leven zegmaar.
Ik heb nog nooit iets van een écht vriendje o.i.d. gehad en ben ca. een half jaar terug een jongen tegengekomen die ik in eerste instantie erg leuk vond. Na twee dates begon ik echter te denken ‘ja maar wat als ik hem nou niét leuk vind?’, kwam er nog een roddel bij, begon ik vreselijk veel na te denken en verdwenen mijn gevoelens. Ik heb het hem verteld, later hebben we nog een aantal keer contact gehad en ik denk dat ik ‘m wel tot vier keer aan toe heb verteld dat het niet ging werken. Toch bleef ik aan hem denken en na hem een aantal maanden niet gesproken te hebben raakten we weer aan de praat waarna ik nóg een keer heb verteld dat het mij niet ging lukken i.v.m. m’n hoofd; op dat moment was ik ingestort en van school weggegaan, ging niet goed enzo.
Ik bleef echter maar aan hem denken en als hij ergens was waar ik ook was had ik nauwelijks nog oog voor andere jongens (of dat verzin ik omdat ik graag wil dat het zo is), en dat is niet normaal voor mij. + als ik ‘m zag met een ander meisje werd ik chagrijnig en … tja, jaloers :’).
Uiteindelijk ben ik nog een keer naar hem toegestapt, het ging beter met mijn hoofd, gesprekken bij de psycholoog gingen vooruit, etc. Ik heb mezelf nou ik denk anderhalve week positief kunnen laten denken en liep echt rond als een verliefde duif :’). Maar ik vind het heel moeilijk om niet na te denken en vooral om niet negatief te denken. Ik begon weer te denken; ja maar wat als ik hem toch niet leuk vind? Die arme jongen wordt helemaal gek en heeft echt heel veel geduld, hij blijft me tijd gunnen maar heeft wel duidelijk gemaakt dat dit de laatste keer is en dat hij het ook niet meer ziet zitten als ik blijf twijfelen - en terecht. Ik ben gewoon zo ontzettend báng dat ik hem niet leuk vind (en dat gevoel is anders dan hem daadwerkelijk niet leuk vinden … ), of dat ik het alleen maar doe omdat ik graag een vriendje wil of misschien dat ik hem wel gebruik ofzo :’). Ik verzin vanalles en durf mezelf er niet aan over te geven denk ik. Ik zou ook echt niet willen dat we geen contact meer zouden hebben, denk ik, en ik zou graag willen dat ik er ook gewoon van kon genieten, maar ik ben gewoon bang dat ik hem niet leuk vind. Dat ik me niet 100% durf te geven en dat is ook niet eerlijk tegenover hem. Aan de andere kant wil hij het proberen als ik dat wil.
Het liefst wil ik dat iemand tegen me zegt: je vindt hem leuk, hou op, geniet nou maar gewoon. En dat ik dan denk: je hebt gelijk. Maar ik kan m’n hoofd niet stilzetten en tja… ik ben bang zegmaar. Vandaag heb ik hem verteld dat ik graag verder wil maar ik zou zo graag willen dat ik dat met volle zekerheid, zonder te piekeren zou kunnen. Ik durf echter niet niet negatief te denken zegmaar. Ik zit een beetje vast in m’n hoofd. Ik wil het echt graag proberen met hem, overigens.
Eigenlijk zoek ik dus een manier om niet zoveel na te denken en gewoon te voelen wat ik voel. Ik heb het geprobeerd maar vind het zó lastig om mezelf ‘hoog te houden’ als het ware.

Dus, enorm verhaal en rare hersenkronkels :’). Ik vind het heel eng om hier zo’n verhaal te posten bang dat mensen het herkennen ofzo, of stel dat hij zou weten dat ik dit op een forum zet, wat zou hij wel niet denken? :’) maargoed. .

#2

Ik heb daar ook vaak last van, maar ik denk niet in zo’n erge mate als jou. Het komt op mij over dat je gewoon echt verliefd bent, en niet dat je gewoon graag een vriendje wil. Aan jouw vele denken kan uiteindelijk niemand iets veranderen behalve jijzelf, en ik denk dat jouw psycholoog jou een duwtje in de goede richting kan geven. Ik kan wel tegen je zeggen: ‘Geniet gewoon’, maar dat weet je zelf ook wel.
In ieder geval: Heel veel succes!

#3

je bent bang om hem niet leuk te vindne, maar volgens mij vind je hem wel leuk:)
vroeger, had ik een keer een tijdje contact met een leuke jongen, maar ik wilde hem niet leuk vinden. waarom, eh tja ligt nogal raar, maar ik kon hem niet vergeten. Jij kan die jongen ook niet vergeten, ondanks dat je zovaak tegen hem hebt gezegd dat het tussen jullie niet kan/wil whatever. Maar je zal hem nooit vergeten, dat is mij namelijk ook nogsteeds niet gelukt…
als ik jou was, zou ik proberen je inderdaad er gewoon aan over te geven, kijk hoe het loopt! loopt het slecht, dan stop je het gelijk. Hij vindt jou ook leuk, dus in feite heb je helemaal niks te verliezen!

nou goodluck!

#4

dankjulliewel! hier heb ik veel aan:)

#5

Het enige wat ik je kan zeggen is:
En dan vind je hem misschien uiteindelijk toch niet zo leuk, dat gebeurd zo vaak. Dat is echt niet erg. Probeer het gewoon lekker, misschien wordt t wel geweldig.

#6

Ja dat zeggen m’n vriendinnen ook haha :’) maar, ja dat wil ik dus niet. En dat zou echt vreselijk sneu zijn voor hem, het zou hem echt breken ben ik bang. Maar ik doe dit niet alleen omdat ik hem geen pijn wil doen hoor, mocht het zo overkomen.

O, moet ik er misschien nog bij zetten dat ik in het begin ook wel dingetjes had waar ik me aan irriteerde bij hem? Inmiddels heb ik dat niet echt meer (nouja volgens mij heeft iedereen af en toe wel zoiets van ‘o dat was iets minder charmant’ toch?), maar ik heb toen eerder alle negatieve kanten bekeken zegmaar :’). Het stomme is, ik leg mezelf beperkingen op. Op het moment dat ik honger krijg, denk ik ‘ZIE JE, je hebt honger, je bent niet echt verliefd!’ en als ik denk ‘ik MOET zenuuuuwen en kriebels hebben’ voel ik dat dus niet. Ik moet dingen denken en voelen van mezelf, voel en denk ik niet de juiste dingen dan denk ik ‘zie je, je vindt m niet echt leuk’.

Nog even een toevoeging :’). o en nogmaals bedankt voor de reacties!

#7

niet geschoten is altijd mis

#8

Wie niet waagt wie niet wint.
kijk naar het positief
en als je toch twijfelt laat het dan gewoon rusten.

#9

Ik heb dat precies gehad, even erg :wink:
Hoe ik uiteindelijk redeneerde: als ik hem niet leuk zou vinden zou ik niet steeds weer aan hem blijven denken en het stiekem toch willen… Ik heb het geprobeerd, en heb nu al 1.5 jaar met hem!

#10

@LemonJenny; ah daar word ik blij van haha:)

#11

ik zou het toch gewoon proberen, want anders denk je later weer van ohh wat ben ik stom geweest ! en die jongen wil je dan geen kans meer geven…so go for it girl!

#12

Holy shit, ik heb echt éxact hetzelfde. En ik word er strontziek van om zoveel na te denken, maargoed. Ik had een beetje dezelfde situatie en ik heb echt ontzettend spijt dat ik niet gewoon zei dat ik hem leuk vond. Ach ja, nu mis ik hem en omdat ik dus zoveel nadenk kan ik ‘verder gaan met mijn leven’.

#13

HYPNOSIS: kun je niet nog een keer naar hem toe stappen? wat grappig trouwens dat er toch nog meiden zijn met dezeldfe situatie, had ik niet verwacht!

PINKPUPPY; dankje!

#14

Noppes, het is alweer een tijdje geleden en hij heeft een vriendin. >: [ Dus als je hem laat gaan en je hebt er straks spijt van, dan krijg je een dikke trap onder je kont van mij. :]

#15

woow, dit topic had ik net even nodig. Ik heb hetzelfde als jou, maar dan wel minder erg. dit hou ik even in de gaten (:

#16

Nogmaals iedereen bedankt voor de reacties (en het waarschuwen voor de schop onder m’n kont haha), ik ben er erg blij mee!

Ik heb 'm gister weer gezien en naja ik ga weer even vertellen, want ik kreeg van te voren een soort aanval zegmaar, waarbij ik dacht ‘WACHT volgens mij heb ik helemaal geen zin om hem te zien, wát als ik ‘m gewoon echt niet leuk vind?’ Geen leuk gevoel en eigenlijk een beetje hetzelfde gevoel als dat ik eerder had toen ik hem in het begin ‘afwees’. Tijdens het zien van hem was het ook opeens minder speciaal en ik had ook niet echt zin om te zoenen o.i.d. wat normaal gesproken wel zo is haha. Het sloeg echt ineens om en ik schrok ervan, ik heb dat eerder gehad. De psycholoog heeft een keer gezegd dat je te veel na kunt denken waardoor je gevoel weggaat als het ware (misschien handig ook om te weten voor de andere meiden:)) maar ik vind het niet leuk. Ik wil hem echter ook echt niet nog een keer afwijzen want dan is het afgelopen en dat wil ik ook niet. I’m stuck, again/still :’).

#17

Dat herken ik ook heel erg!
Wat je psycholoog zegt, dat het gevoel weggaat als je het over-analyseert. Maar ook over dat afspreken: we hadden een keer afgesproken bij mij, dat was pas het 3e echte afspraakje ofzo. Ik was een paar uur ervoor ZO aan het twijfelen en in m’n hoofd had ik al bijna het besluit genomen om ermee te stoppen (omdat ik dacht, die twijfels kunnen niet goed zijn!). Aan de andere kant vond ik toen dat ik het niet kon maken om de afspraak af te zeggen, want hij zat bij me op school en hij zou meteen meegaan als we uit waren. Beetje lullig om dan te zeggen als je hem ziet: ‘Doei, toch maar niet!’. Nouja, toch naar m’n huis meegenomen en het over me heen laten komen… Maar de rest van de middag voelde ik me echt schuldig en deed ik heel afstandelijk!

Ik heb het hem na die date een beetje geprobeerd uit te leggen, maarja, vertel maar eens tegen iemand -die helemaal gek op jou is- dat je niet zeker weet of je hem wel echt leuk vindt! Daarna hebben we het heel rustig aan gedaan en het heeft toch wel een week of 3 geduurd voordat ik weer durfde, want zoals ik al zei, ik kreeg hem niet uit m’n hoofd. Hij was zo lief altijd en -het klinkt dom- maar ik kon gewoon niet bedenken waarom ik hem niet zou willen! Blijkt achteraf ook een beetje bindingsangst te zijn, maar dat is natuurlijk niet zeldzaam. In ieder geval, ik kon hem niet weerstaan :angel: Ging weer steeds meer met hem msnen en het werd weer gezelliger… En op dat moment had ik wel zoiets van: het zou echt lullig zijn om hem nu alsnog af te wijzen, eigenlijk ben je het hem verschuldigd om het op z’n minst te proberen!
Dat is dus gelukt, haha.

Het is bij jou misschien helemaal anders, maar wat je psych zegt klopt dus wel: wat betreft dat teveel nadenken, dat kan echt veel invloed hebben. Terwijl iemand die niet ‘moeilijk doet’ er waarschijnlijk meteen al voor zou zijn gegaan. Het punt is eigenlijk dat je van tevoren toch niet kan weten hoe het echt wordt straks, als je het probeert! Het kan tegenvallen of het kan de beste keuze zijn die je ooit hebt gemaakt.
Maar als je te lang wacht weet je het nooit :wink:

#18

Oja, en dat 100% geven: dat is bij mij vanzelf gegaan!
Ik dacht eerst serieus: dit wordt een relatie van niks. Het was/is ook m’n eerste echte vriendje, heb hiervoor een mislukte ‘verkering’ gehad op m’n 13e maar ik was toen zo ontzettend onwetend dat ik gewoon niet wist wat ik met een vriendje moest xD Haha.
Die twijfels heb ik ook met m’n toen nog boyfriend-to-be (m’n huidige vriend dus!) gedeeld, dat ik waarschijnlijk echt een waardeloze vriendin zou zijn! Maar toch gedaan en het viel alles mee, ik kon na een paar weken al helemaal mezelf zijn en vond het gewoon heel fijn met hem. Heb me ook maar zo weinig mogelijk bezig gehouden met ‘hou ik wel van hem?’ want ik bedoel, we zijn nog jong.
Als we lol hebben en graag bij elkaar zijn is dat genoeg :slightly_smiling_face:

Sorry voor die gigantische monologen, haha, maar ik probeer dus te laten zien dat het ook goed kan uitpakken en dat je dan echt wat moois hebt!

#19

Geeft helemaal niks, ik heb er juist heel veel aan, dankje!:slight_smile: En ik ben blij dat het zo goed is afgelopen met jullie!

Het negatieve gevoel blijft nog steeds een beetje, ookal merk ik dat ik ook weer erg naar hem toe trek (gister, toen hij ging, ging ik ook bijvoorbeeld wat trouwens een beetje awkward was want ik dacht dat ie alleen ging maar hij ging met z’n vrienden dus ik fietste d’r echt zo naast van ‘hehe…’). Ik voelde me gister een beetje een aanhangsel, maarja. Dat zegt dus ook weer dat ik naar hem toe trek, nogal. Maar toch, argh.

#20

Je vindt hem leuk, hou op, geniet nou maar gewoon!
Dit verhaal en de reacties geven mij ook hoop eigenlijk :slightly_smiling_face: