Ik schiet niet op met mijn ouders

Ik heb veel last van mijn ouders en vooral mijn vader. Zelf heb ik mentaal een paar problemen, ik heb last van depressieve gedachtes en er hoeft maar een klein ding te gebeuren of ik trek het niet meer. Nu heb ik dit al te vaak gehad, en elke keer als dit mij overkomt dan is het laatste wat ik nodig heb mijn vader die dan woest op mij wordt omdat ik thuis zit. Hij wilt dolgraag dat ik dit jaar over ga en dat wil ik ook, alleen wanneer ik nu ziek thuis zit kan hij dat niet hebben. Wordt woest en denkt meteen dat ik thuis zit omdat ik geen zin in school heb. Hij heeft echter geen idee dat ik dit mezelf al enorm kwalijk neem. Ik irriteer me kapot aan mezelf.

Mijn ouders hebben nooit rekening met hoe ik er mentaal bijsta. Ze weten dat ik bij een psycholoog ben geweest, maar kunnen me alsnog zo verdrietig maken. Ik heb ook veel te vaak het idee dat ze me niet goed opvoeden, of dat ze gewoon niet doorhebben dat ze gewoon idioot aan het doen zijn. Het lijkt wel alsof ik nooit echt serieus genomen word omdat ze zelf zo min mogelijk problemen willen. Ze hebben geen idee wat ze me aanrichten. Weten jullie misschien wat ik hiermee moet doen?

Ik denk vooral dat het onmacht is. Je vader kan zich niet inleven hoe jij je voelt. Is het misschien een idee een sessie te doen bij de psycholoog samen met je ouders?

Ik ben het eens met Supercalifragilistic. Wellicht is het ook een goed idee om daarvoor nog een aantal afspraken in te plannen met de psycholoog, zodat diegene precies weet hoe jij je voelt en hoe dit komt. De psycholoog kan dan ook beter de leiding nemen in het gesprek met jouw ouders. Dit geeft jou wat verlichting.

hoe oud ben je?

Waarom zit je nu niet meer bij een psycholoog dan?