[i]Dit kan best wel een lang, vaag verhaal worden, maar ik moet het écht kwijt. Verder wil ik van te voren zeggen dat ik niet op irritante reacties als ‘ja kut voor je’ of ‘hahahaha kansloos’ o.i.d. zit te wachten. Jullie hoeven me echt geen oplossing te bieden, maar advies en zo is erg welkom. (:
Nou goed, zo’n anderhalf jaar geleden werd ik plots smoorverliefd op een jongen die ik al jaren ken. Vroeger vond ik hem altijd maar irritant, nou, dat is nu wel anders. Ik zal eerst een omschrijving van hem geven;
hij is echt ontzettend intelligent. Niet om hem op te hemelen ofzo, maar hij is écht gewoon heel erg slim. Ik vroeg hem ooit eens of hij überhaupt wel eens een onvoldoende haalde, het antwoord was dat hij in heel zijn middelbare schoolcarrière (hij zit nu in 5VWO) twee onvoldoendes heeft gehaald. Twee keer een 5,4 voor Nederlands, beide in de onderbouw gehaald. Hij haalt tienen en negens voor de bètavakken (hij staat een 10 gemiddeld voor wiskunde B en voor natuurkunde) en voor de talen enzovoort zevens en achten, af en toe een zesje. Ik heb hem verder ook nooit op een domme opmerking kunnen betrappen, hij is niet alleen slim qua leren, zeg maar.
Hij volgt een NG/NT-profiel (ja, dit is van belang verderop in mijn verhaal :’)).
Hij mag zichzelf niet alleen gelukkig prijzen met een goed stel hersenen, hij is ook gezegend met een uitzonderlijk muziektalent. Ik ken hem van orkest, en iedereen is er van overtuigd dat hij de beste muzikant van het orkest is. Hij speelt saxofoon overigens. Hij doet mee aan grote concoursen, scoort altijd hoog en meestal wint hij ook nog eens. De leraren op de muziekschool bestempelen hem als fenomenaal, uitzonderlijk enzovoort. Hij doet nu ook de vakklas op het conservatorium.
Verder doet hij ook aan sport, korfbal. Ik heb niet echt veel met die sport ofzo. Maar ook daarover hoor ik altijd verhalen van andere mensen dat hij er redelijk goed in is enzovoort. Hij zit in een leuk team en hij gaat naar alle feesten enzovoort. Al met al heeft hij een drukke agenda en een succesvol leven.
Zijn ouders zijn lieve, hartelijke mensen, zijn broertje is wel een klier maar geen ondraaglijk kutjong ofzo. :’)
Hij is niet de populairste jongen van de school, maar hij wordt (ondanks zijn punten) ook niet als nerd gezien en hij heeft goede vrienden.
Nou hartstikke leuk allemaal, hij is trouwens ook superaardig, en ik vind hem er heel schattig en leuk uitzien (sommige vriendinnen denken daar dan weer anders over, maargoed, de types waar zij op vallen daar zie ik dan weer niks in, en dat zij niet achter hem aan zitten is natuurlijk alleen maar een voordeel).
Ergens is het dus hartstikke logisch dat ik smoorverliefd op hem ben, maar het begint uit de hand te lopen. Ik zeg in de titel geobsedeerd door hem te zijn, dat klopt niet helemaal, maar ik vergelijk mezelf telkens met hem.
Bij mij gaat het niet goed op school, ik doe het profiel E&M, en daar baal ik van, alleen maar omdat hij een N-profiel heeft en die mensen bij ons op school automatisch als slimmer beschouwd worden. Hij haalt alleen maar hoge punten, bij mij zijn het vooral onvoldoendes.
Hij helpt me wel met wiskunde, dat helpt heel goed en de bijles is altijd erg gezellig.
Verder ben ik stikjaloers op zijn muzikale talent, ik speel niet hetzelfde instrument, maar ik wil net zo talentvol en goed zijn als hij in saxofoon is. Ik ben zelf ook een van de besten van de muziekschool en het orkest, maar ik ben wel minder goed dan hij en dat steekt. Ik gun het hem wel, maar ik wil het zelf ook.
Ik zit/zat op atletiek, maar dat is niet echt mijn ding, ik zou het liefst ook op een gezellige sport zitten, waar ik geliefd ben en waar leuke feesten zijn, net zoals bij hem. Ik weet, dat als ik nu op korfbal zou gaan, ik het alleen voor hem zou doen, want zoals ik al zei; ik heb verder niet veel met die sport.
Thuis is het klote, mijn moeder scheldt me uit, heel de dag door, net zoals mijn zus, die me verder ook heel de dag vernedert (ik krijg gemiddeld op een dag tien keer te horen dat ik lelijk ben, dik, enzovoort. Ik ben overigens niet dik, maar ik vind mezelf wel lelijk). Mijn vader scheldt ook wel eens, en ik heb altijd ruzie thuis. Ik heb ook nog een andere zus en een tweelingbroer, mijn andere zus woont al op kamers en mijn tweelingbroer vindt het thuis net zo klote. Met hem kan ik het wel goed vinden maar ik heb ook vaak genoeg ruzie met hem.
Verder heb ik de laatste tijd het gevoel dat ik niet meer weet wie mijn vriendinnen zijn, en of ik ze überhaupt wel heb. Ik voel me zo vaak zo enorm eenzaam en ongelukkig.
Ik vind hem de leukste jongen van de wereld, maar als ik naar hem kijk en mezelf met hem vergelijk, voelt het zo oneerlijk, hij heeft alles wat ik wil.
De laatste tijd begint het er steeds meer op te lijken dat hij mij ook leuk vindt, naar hem gedraag ik me als een vrolijk meisje, dat gelukkig is.
Aan de ene kant denk ik, dat als we een relatie zouden krijgen, hij me wel zou kunnen aansporen tot meer uit mezelf te halen en zo, dat hij goed voor me zou zijn. Maar ik zou ook goed een minderwaardigheidscomplex door hem kunnen krijgen.
Ik wil gewoon voor hem gaan, proberen een relatie te krijgen enzovoort, maar ik wil van die negatieve gevoelens af. En aan mezelf werken.
Oké, stom lang verhaal.
Herkent iemand dit?[/i]
Dat geeft me dan wel weer een goed gevoel, dat compenseert ten minste iets ;’) (ik moest hier even aan denken, omdat je mijn schrijfstijl leuk noemde en schrijven ook wel een onderdeel van Nederlands is, vind ik (: ).
)