Hé lieve meiden. De laatste tijd voel ik mij echt beroerd. Het is zo vreemd. Het komt en het gaat weer. Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Maar ik zal eerst even in het kort uitleggen dat ik erg met mijzelf in de knoop zit. En ik word misselijk van mijzelf. Misselijk van mijn gevoelens, omdat ik niet weet waar ze weg komen en waarom ze mij zo dwars zitten. Ik heb dit alles nu ongeveer een jaar, laat ik daar mee beginnen. En ben sinds een paar jaar dingen aan het opschrijven, wat precies weet ik eigenlijk niet. Het komt uit mijn vingers en eigenlijk is het de bedoeling dat ik mijn gevoel en rare gedachten zo kwijt kan, maar hoe veel ik ook schrijf, de laatste twee weken lijkt het niet meer te werken.
Ik weet niet waar ik moet beginnen. Nou in ieder geval: Een jaar geleden knapte er ineens iets bij mij. Ik ben altijd al een héél gevoelig persoon geweest ben ook HSP maar een jaar geleden dus, leek het alsof iemand mij in een diepe put gegooid had. Misschien kwam het wel omdat ik net uit de examens kwam, en niet wist wat ik met mijn leven moest doen… Misschien kwam het wel door dat ik voor het eerst verliefd werd… Misschien kwam het wel doordat ik ineens veel problemen thuis had, door mijn broertje met zijn woede stoornis. Of misschien wel allemaal. In ieder geval, in de zomer van 2013 is mijn leven echt omgeslagen.
Mijn ouders zaten al een tijdje te worstelen met mijn broertje. Nadat ze er eindelijk waren achtergekomen dat hij concentratieproblemen had en ADHD, vielen toch niet alle stukjes samen. Hij had regelmatig een woede aanval. En dan bedoel ik niet dat hij even boos is, maar dat hij echt helemaal doordraaide en ik mij een paar keer in de badkamer moest opsluiten omdat hij met een mes achter mij aankwam. Ik durf het bijna niet te zeggen maar ja, hij heeft mij ook eens een keer gestoken. Niks ernstig en zo… Toen ze erachter kwamen dat hij een woede stoornis heeft, vielen alle puzzelstukjes wel samen. Maar tot op de dag van vandaag kan zo’n woede aanval niet worden voorkomen. Hij krijgt wel pillen, maar hier thuis zijn er altijd honderden prikkels aanwezig die ons hele gezin uit elkaar trekt. Mijn ouders proberen zo’n aanval natuurlijk te voorkomen, en zelfs als ik al iets te hyper ben, moet ik even rustig doen omdat mijn broertje ook weer te druk wordt.
Maar goed. Ik moet er maar mee leven en ik weet zelf ook goed dat hij zichzelf niet is als hij zo’n aanval heeft. De zomer ging voorbij, ik ben toen verschrikkelijk gedumpt door mijn eerste liefde en ik ging naar een nieuwe school. En op die school voel ik mij tot op de dag van vandaag niet thuis. Waar aan het ligt weet ik niet, maar ik wil er zo veel mogelijk aan doen om daar weg te blijven. Ik spijbel veel, dat zeg ik met veel spijt in mijn hart. Maar ondanks dat heb ik wel goede cijfers en altijd mijn huiswerk af. Natuurlijk geen excuus, maar soms lukt het gewoon niet. Want nog even een ‘‘leuk’’ weetje over mij. Ik heb al een jaar last van paniekaanvallen. En vooral op de maandag morgen heb ik daar last van. Dan zit ik in de trein en heb dan spontaan zo’n aanval. En waarom? Omdat ik naar school moet. Raar he? Maar dan lijkt het alsof mijn lichaam overgenomen wordt en zodra die grijze massa in mijn hoofd verdwenen is, zit ik ineens op een bankje in de stad. En kom ik pas twee uur later op school aankakken.
Ik praat wel veel hoor hierover. Ook met mijn ouders. Het probleem is alleen dat ze mij niet snappen, en ze kunnen mij ook niet snappen. Ik snap mijzelf niet eens. Als ze vragen waarom ik mij toch steeds zo kut voel. Ja, dan weet ik dat niet. Ook mijn vrienden merken de laatste tijd dat ik erg bergafwaarts ga. Maar ja, als ze er naar vragen is het enige wat ik kan zeggen: ‘‘Sorry, maar ik wéét gewoon niet hoe dit komt.’’. Ze zijn wel heel lief voor mij gelukkig. Maar ik wou zo graag dat het allemaal anders kon…
De afgelopen twee weken zit ik er echt door heen. Ik voel mij een robot en ik weet niet eens wat ik aan het doen ben. Ik slof wat heen en weer, zit te trillen als een gek. Mijn nagels zijn inmiddels helemaal afgebeten en ik zit steeds nerveus aan mijn shirt of haar te pulken. Ik word zenuwachtig van mijzelf, van die gedachten. Heb nu al weken slapeloze nachten en heb een soort druk op mijn borst. En waar het vandaan komt, nou schiet mij maar lek want ik zou het niet weten. Wat ik ook doe, ook op het werk en op school. Ik denk alleen maar: ‘‘Wat ben je in godsnaam aan het doen.’’. Ik wil niet in een slachtoffer rol kruipen. Het is ook niet zo dat ik niet van dingen geniet. Maar mijn hoofd is zo’n grijze massa met gedachten en te veel gevoelens dat ik niet eens meer weet wat goed en fout is.
Oh zucht. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Ik ben nu 17, bijna 18. En ik zit steeds te denken: ‘‘Als ik twee jaar ouder was, dan had ik sowieso mijn spullen gepakt en was ik er even tussen uit gegaan.’’. Ik weet echt niet wat dit is en ik word gek. Echt compleet gek. Gek van mijn gevoelens, gedachten, die aanvallen, thuis, school, mijn zenuwachtige gedoe. Echt.
Dit wilde ik even kwijt. Ik voel mij al stukken beter wanneer ik het van mij afschrijf. Ik hoop dat jullie de tijd nemen om het te lezen, en misschien iets achterlaten wat mij kan helpen.
