Ik heb advies nodig!
Ik heb bijna 3 jaar lang een hele leuke, fijne relatie gehad met mijn ex.
De eerste twee jaar waren fantastisch. Op 1 punt na.
We zijn elkaars eerste serieuze relatie, en we wilden “het” voor het eerst doen.
Helaas heb ik de diagnose “Vaginsime” toen te horen gekregen. Gelukkig was mijn vriend heel lief voor me en meelevend. Hij heeft me altijd gesteund en dacht echt dat hij mijn ware was. We hadden zelfs al plannen om samen te gaan wonen.
Maar na twee jaar kwamen ook twijfels, veel huilen (ook zonder reden!) Ik zat gewoon niet lekker in mijn vel en had tijd voor mezelf nodig. Omdat ik voelde dat ik op dat moment niet met hem kon zijn, en hoe veel ik ook van hem hield, heb ik het uitgemaakt. Na een week heb ik hem weer huilend opgebeld. Ik kon het idee dat ik hem nooit meer zou zien, voelen, aanraken, ect… niet verkropen. Toen hebben we besloten even een break te nemen. Ik heb hem 3 maanden niet gezien. (Wel af en toe gesproken over de telefoon en app)
Ik heb toen een psycholoog opgezocht, die tevens ook seksuoloog was. Ik wilde van het twijfelgevoel af. Ik wilde mijn vriend, en niemand anders. Maar ik moest maar blijven huilen. Ook als hij naast me op de bank zat. Helaas had ik niet echt een klik met deze psycholoog en had ik het gevoel dat het niet echt hielp. (Hij zei dat ik nog jong was (20 jaar) en er nog meer jongens op de wereld waren, dus dat ik eraan moest denken om verder rond te kijken!)
Na 3 maanden hebben mijn vriend en ik elkaar weer gezien en soort van “opnieuw daten”. Het was altijd fijn als hij weer bij me was, en ik was oprecht gelukkig en weer verliefd. Tot ik met oud en nieuw weer in huilen uitbarstte toen hij even een arm om me heen wilden slaan. Ik heb het toen weer uitgemaakt. Definitief(dacht ik). Op dat moment was het meer een soort opluchtig. Dit was de oorzaak. Mijn relatie. Nu moest ik aan mezelf gaan werken en weer gelukkig worden zonder iemand anders erbij.
Sinds het uit is, is het eigenlijk alleen maar slechter met mij gegaan. Het drong tot me door dat het niet met mijn relatie te maken had, maar dat er iets bij mij gewoon niet goed zit. Ik voel me down, en huil nog meer dan ooit. Ook zit mijn vaginisme me erg dwars. Ik ga nu naar een andere psycholoog en heb daar veel meer baat bij.
Maar sinds een paar weken mis hem mijn vriend echt ontzettend. Toen huilends aan toe!
Ik wil weer zo graag gelukkig met hem zijn, zoals het de eerste twee jaar was. En ja, mijn “verliefdheid” werd minder. Dat wist ik. Maar ik hield nog van hem, en dat heb ik altijd gedaan. Zelfs toen ik het uit had gemaakt. Hij was mijn soul mate. Onze ruzies waren op 1 hand te tellen, en we deden er alles aan om onze relatie leuk te houden. Mijn psycholoog vertelde mij 1 ding waar ik best wel erg mee zit. Ze zei, dat omdat ik nu in een dal zit, ik juist aan de leuke dingen ga denken, omdat ik terug wil naar die leuke tijd, maar dat dat niet meer terug zal komen.
Maar ik durf geen contact met hem op te nemen. Ik ben bang dat ik hem misschien ooit weer pijn zal doen. Maar nu wil ik weer verder met hem. Maar ik ben bang dat hij me niet meer vertrouwd, en ook geen relatie meer durft aan te gaan met mij.
Moet ik nu toch weer contact met hem zoeken? Of de consequenties aanvaarden, omdat IK het heb uitgemaakt?
Sorry als het een langdradig verhaal is geworden!
Wat zouden jullie doen?