Ik mis mijn ex

Liefde & Boys
#1

Helaas is mijn relatie van 9 maanden vorige week uitgegaan. Ik heb deze keuze moeten maken voor mijzelf omdat ik de laatste tijd weer een kleine terugval heb wat betreft mijn angststoornis. Ik heb mijn ex er zoveel mogelijk over uitgelegd en hij begreep het wat beter (natuurlijk niet helemaal, maar dat verwacht ik ook niet). Nou dat hebben we een tijdje aangekeken maar ik voelde een bepaalde druk van hem op mij, van dat hij me toch graag wilde zien omdat ik mezelf terugtrok door de angst. Maar ik kon het niet, ik was zo bang dat het zich uitte in een paniekaanval bij hem en dat zou ik echt verschrikkelijk vinden omdat ik mezelf dan helemaal blootgeef (dat doe ik qua emoties vaak niet). Hij heeft altijd gezegt als het niet gaat (als we ergens heen zouden gaan) dat we dan altijd naar huis konden. Nou prima, maar ik durfde het bij voorbaat al niet aan dus waren er geen plannen gemaakt. Aan deze kant mis ik hem.

Het stukje over hem waardoor ik hem niet mis is dat hij sinds hij niet meer werkt, een houding heeft van lang leve de lol, dagen omdraaien, soms dagenlang bij een (imo een verkeerde vriend (drugs)), dan maak ik mij ontzettend veel zorgen om hem of hij ook gebruikt (ivm zijn verleden)… Hij weet dat ik echt anti-drugs ben en heeft beloofd niks te gebruiken… Nou woog 'ie toen ik 'm leerde kennen 103 kg, nu nog maar 86, ik dacht meteen aan drugs.

Soms denk ik dat ik beter af ben alleen, omdat dat mij een hele boel stress scheelt van hem. Ik kan niet met stress omgaan, dat uit zich in onrustig gedrag, snel ademen, duizelig worden en dan wordt het alleen maar erger…

Toevallig zag ik 'm net toen ik buiten was met vrienden, hij was ook bij de groep, hij zei niks tegen me maar keek wel steeds stiekem. Ik probeerde mezelf groot te houden door er een leuke avond van te maken voor mezelf, maar betrapte mijzelf er ook steeds op dat ik naar hem keek. Het liefst ging ik tegen 'm aan staan met zijn armen om mij heen.

Dan heb ik weer de gedachten dat het beter is nu het uit is.

Ik hou ontzettend veel van deze jongen en we hadden het zelfs over later, trouwen, samenwonen en kinderen krijgen, dat heb ik nog nooit met iemand besproken. Ik mis de oude “hij”…

#2

Heb je er geprobeerd met hem over te praten (over zijn houding, het gewichtsverlies, jou angst dat hij drugs gebruikt)? Ik verwacht het wel maar kan het niet uit je verhaal halen. Als je dat niet hebt gedaan: Ga er heel goed met hem over praten!!
Ik weet niet precies wat een angststoornis inhoud, maar ik denk uit je verhaal te halen dat je bang bent dat als je naar buiten gaat je een paniekaanval krijgt. Waarom spreken jullie dan niet bij hem of bij jou thuis af? Dan zijn jullie toch samen, zonder dat je je zorgen hoeft te maken.
Mijn tip is om als je hem echt zo erg mist er gewoon nog eens met hem probeert over te praten, en vertel hem ook wat je hier allemaal hebt geschreven. Dat je bang bent dat hij weer aan de drugs zit, dat je het enorm klote vind dat hij zonder werk zit en leg hem al zeker meer uit over je angststoornis!

#3

Ik heb er zeker met 'm over gepraat, maar ik voel me niet gesteund door hem door die houding van lang leve de lol.
Thuis afspreken deden we sowieso al, al werd dat ook minder omdat ik me weer wat terugtrok.

#4

Als jij niet met zijn houding om kan gaan, je hebt er met hem over gepraat en hij wil niets veranderen… Dan heb je twee keuzes: je laat het zo, of je neemt neemt hem terug en alles is wel hetzelfde.

#5

Idd wat Encore zegt, je hebt twee keuzes. Neem hem terug en je accepteert het zoals het is, of je laat het uit en gaat verder. Probeer er dan echt niet meer teveel aan te denken, en focus je op andere dingen.

#6

Heb het er al met meerdere mensen over gehad en zij zeggen allemaal hetzelfde: hij verandert niet meer, dit is nu wat hij doet en deze situatie qua niet werken bevalt 'm wel.
Mijn moeder zegt het ook en (zoals altijd) heeft zij ook met vorige vriendjes altijd gelijk gehad achteraf… Ik weet ergens ook wel dat het op deze manier echt niet gaat werken, maar het doet mij zo’n pijn. Ik wilde hem niet kwijt door mijn angststoornis maar ook niet door zijn gedrag… zucht wordt er echt moe van haha

#7

Werk je aan je angststoornis?

En zoek afleiding! Ik weet niet of je wel buiten durft te komen en dan een vriendin kan/wil uitnodigen?

#8

Jazeker! Ik probeer zoveel mogelijk “normale” dingen te doen want ik weet van mezelf als ik dat ook niet ga doen dat mijn terugval gaat worden precies als een jaar geleden, toen durfde ik de bus en/of trein ook niet meer in.
Dus daar werk ik wel aan :relaxed: En zo veel mogelijk afspreken doe ik ook en dat gaat goed gelukkig.