Ik ken mezelf niet.

Lifestyle
#1

Ik ben normaal niet het type persoon dat z’n problemen zo op tafel gooit, maar ik ben toch heel benieuwd of jullie mij kunnen helpen.

Ik heb tot nu toe altijd het gevoel gehad dat ik mezelf niet ken, maar dan is dat nog zacht uitgedrukt. Ik heb het gevoel dat emoties bij mij nooit oprecht zijn, alsof ik op momenten gewoon niet weet hoe ik me “hoor te” voelen en dan gedraag ik me maar als iedereen om me heen. Dat zelfde geld voor dingen die ik leuk vind, soms weet ik het gewoon niet. Ik bedoel, als ik in een winkel loop kan ik best zeggen dat shirtje vind ik leuk en die niet, maar als iemand mij direct de vraag stelt, moet ik daar toch heel hard overna denken.

Ook voel ik me zo met praten, het is meest zo nietszeggend. Ik weet dat ik over het algemeen een gesloten persoon ben, maar ik voel me niet mezelf qua gedrag. Ik heb wel vriendinnen, daar ligt het ook niet aan, maar ik zie dat weer als een soort verplichting. Voor mijn gevoel gaat alles altijd zo moeizaam, soms cancel ik een feestje met een smoes, omdat ik dan gewoon geen zin heb om weer 'n avond me aan mezelf te ergeren omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn.
Veel van jullie denken nu waarschijnlijk aan onzekerheid. Dat kan er zeker bij zitten maar ik ben toch erg zeker dat dat niet de aanstichter is.

Over het algemeen chat ik veel, omdat ik hierbij mezelf ben, ik ben eigenlijk een sociaal wonder als het om chatten gaat, ook als ik met m’n webcam chat. Dit gaat misschien arrogant klinken, maar dit is hoe ik het zelf ervaar (en ook hoor van degene met wie ik dan chat), ik ben namelijk grappig, bijdehand en een onwijze flirt als het gaat om chatten met jongens (wat ik vreemd genoeg veel meer doe dan met meiden, omdat jongens veel luchtiger zijn met dingen en alles veel minder serieus nemen. Over het algemeen, dus voel je niet beledigd!). Hoewel in “het echt” ik helemaal niet zo’n flirt ben, laat staan een “smooth talker”, ik weet niet hoe ik dat in het Nederlands kan zeggen. Ik ben zeker niet lelijk, daar ligt het dus ook niet aan, er zit gewoon iets in mij dat me tegenhoud en ik vind het verschrikkelijk. Ik wilde eigenlijk wachten tot ik wat ouder ben in de hoop dat het vanzelf veranderd, maar ik wil niet meer wachten, ik word er gek van (ik ben nu 16).
Ik heb dit getypt op mn telefoon dus sorry als er wat vreemd opgebouwde zinnen in staan. Ik ben gewoon blij om m’n verhaal even kwijt te kunnen.

Oh nog wel iets voordat jullie zeggen dat ik gewoon moet zeggen wat in me op komt en dan zien wat er gebeurt, of wat dan ook, dit heb ik zelf ook bedacht, maar het probleem is dat op zulke momenten helemaal NIETS in me op komt. Misschien is dat een soort spanning, aangezien ik, als ik aan het chatten ben, wel meteen een antwoord klaar heb.

Alvast heel erg bedankt!

#2

Dat van dat chatten herken ik zelf ook wel een beetje! Misschien ben je gewoon verlegen om iets recht in iemands gezicht te zeggen. Als je zit te chatten dan zit je thuis veilig achter je computer. En over je vriendinnen; bij hen hoor je je juist op je gemak te voelen. Als je anders voor moet doen bij hen dan zul je je nooit echt op je gemak gaan voelen!

#3

Misschien weet je wel wie en hoe je bent maar voel je je niet op je gemak bij je vriendinnen/ouders waardoor je dat niet durft te uiten en jezelf(hoe je bent) een beetje ‘vergeet’? (weet geen goed woord haha)

#4

Ik voel me precies zo!

#5

Wow, dit is een moeilijke situatie.
Ik denk dat je toch moet proberen niet zo veel op anderen te letten,
en je mening eerlijk zeggen & als je geen mening heb kan je dat ook gewoon vinden dan zeg je gewoon ‘Ik weet niet wat ik er van moet vinden’ ofzoiets.
Ik weet niet of dit helpt ofso, ik hoop dat je eruit komt

Xx

#6

In ieder geval bedankt voor jullie reacties! Dat ik me op m’n gemak hoor te voelen bij m’n vriendinnen klopt zeker, hoewel ik heb dit eigenlijk ook thuis. Wel iets minder, maar nog steeds dat “neppe” gevoel.

Ik weet inderdaad dat ik niet zoveel op andere moet letten, maar dit is voor m’n gevoel iets dat ik niet kan veranderen. Het lijkt me geweldig om me gewoon niets aan te hoeven trekken van anderen, maar zo ben ik gewoon niet. Ik zou daar ook graag aan werken, maar geen idee hoe.

Veilig achter m’n vertrouwde computertje is helemaal waar, maar toch vind ik het dan vreemd dat ik gewoon een heel ander persoon ben. Zo krijg ik vaker opmerkingen van “jij bent vast heel populair etc”, gewoon op basis van m’n gedrag online. En de types waar ik dan meestal mee praat zijn ook echt degene waar ik normaal gesproken niets mee zou hebben (of geen “kans” heb). Ik vind het verschrikkelijk om zo te denken, alsof er verschillende “rangen” mensen zijn, wat natuurlijk nergens op slaat, maar dat zit gewoon zo in m’n hoofd.

Ik voel me echt in de knoop.

#7

Wauw, ik heb ongeveer hetzelfde! ik ga dit topic volgen!

#8

PUBERTIJD ! ik heb er ook last van… je zou als laatst kunnen denken aan een indentiteits stoornis ofzoiets

#9

Het zou mooi zijn als het pubertijd was, aangezien dat dus vanzelf voorbij gaat, toch denk ik dat dat het niet is.

En identiteitsstoornis… dat zou betekenen dat ik meerdere persoonlijkheden zou hebben, maar dat lijkt me sterk. :wink:

#10

Het eerste wat bij mij opkwam was een lichte vorm van asperger… Nu, het is maar een vermoeden hoor, maar het kan nooit kwaad om eens te laten testen als je je er zorgen om maakt?

#11

Daar heb ik zelf ook een keertje aan gedacht eigenlijk, maar vind het zelf toch wel heftig klinken zo. Ik heb wel net zo’n online test gedaan, daar kwam ik op score 14 uit, terwijl het gemiddelde van vrouwen 15 is. Dus voor zover een restje van 10 minuten iets aan kan tonen, is het dat in ieder geval niet.

#12

ik ben 20 en ik heb precies hetzelfde als jou. Eigenlijk alles wat jij verteld,

''Ik bedoel, als ik in een winkel loop kan ik best zeggen dat shirtje vind ik leuk en die niet, maar als iemand mij direct de vraag stelt, moet ik daar toch heel hard overna denken.

Ook voel ik me zo met praten, het is meest zo nietszeggend. Ik weet dat ik over het algemeen een gesloten persoon ben, maar ik voel me niet mezelf qua gedrag. ‘’

vooral dit; herken ik heel erg in mijzelf. Ook heb ik bij testen en vragenlijsten dat ik (vaak) invul wat er van mij ‘verwacht’ word in te vullen en naderhand weet ik dan dat de uitslag niet helemaal op mij kan slaan terwijl ik ergens toch het idee heb dat ik alles na mijzelf heb ingevuld…

Wat ik zeg of vertel, vooral in mijn vriendengroep gaat vooral niet diep in op mezelf. weet een gesprek altijd zo te draaien dat het over iemand gaat of - wat vaak gebeurd - dat het doodloopt. Alleen een paar hele goede vriendinnen weten bijna alles over mij, maar de rest weet volgens mij vrij weinig en ik heb ook het liefst dat dat zo blijft.

ook dit 'Oh nog wel iets voordat jullie zeggen dat ik gewoon moet zeggen wat in me op komt en dan zien wat er gebeurt, of wat dan ook, dit heb ik zelf ook bedacht, maar het probleem is dat op zulke momenten helemaal NIETS in me op komt. ’
dit heb ik ook echt precies. Het is net of ik dan op een of andere manier niet meer kan denken en dan komt er ook gewoon helemaal niks in mij op, terwijl ik als ik dan weer alleen ben en erover nadenk ik zoiets heb van, dit moest ik zeggen of dat had ik kunnen zeggen…

Hierdoor kan ik ook heel moeilijk discussie’s of ruzie’s ‘‘aangaan’’
Het klinkt misschien lame, maar ik kan niet tegen iemand ingaan als diegene standpunten heeft over een bepaald onderwerp, vaak maakt het niet eens uit wat voor onderwerp, ik kan me op dat moment NIKS bedenken om terug te zeggen. Als er een ruzie/ discussie tussen anderen is en ik sta bijvoorbeeld toe te kijken is er niks aan de hand, maar als ik er zelf bij betrokken ben lijkt het alsof ik een soort blackout krijg van woorden?
Zelfs tegen mijn moeder kan ik soms niet ingaan omdat ik gewoon niet weet wat ik kan zeggen, terwijl ik wel het gevoel heb dat ik ‘in mijn recht sta’ om het zo even te zeggen.

Het is heel vreemd, en ik dacht eerlijk gezegd dat ik de enige was… en misschien kan je wel merken dat ik het - ook op internet, niet heel goed kan verwoorden… vind het knap hoe jij dat zo even hebt getypt :slightly_smiling_face:
Ik weet ook niet zo goed wat ik er mee aan moet, al heb ik wel het idee dat het iets minder is geworden, maar ben er nog lang niet vanaf.

#13

Ik zou zelf aanraden alles waarmee je zit op te schrijven, en het dan te laten rusten. en kijken of dat gevoel minder word anders kan je altijd nog hulp zoeken bij n psycholoog.

#14

Misschien dat ik mede hierdoor nog nooit een vriendje heb gehad. Ik vind het moeilijk om mezelf open te stellen en weet niet zo goed hoe ik me hierbij moet gedragen. Let ook veel op de manieren hoe vrienden en andere mensen zich gedragen bij elkaar, en in het openbaar… En ik wil nou ook weer niet zeggen dat ik zo’n verschrikkelijk persoon ben en ik zie er gewoon normaal verzorgd uit, maar ik word nu al misselijk als ik er aan denk dat ik nu, op mijn 20ste, nog op eerste date moet -.-

Maar sorry, beetje nutteloos dit. Ik kan je er niet mee helpen…

#15

Precies dit, behalve de chat.

#16
#17

Ik herken dingetjes die je zei ook wel in mezelf. Ik heb vooral dat mensen soms vragen wat ik denk en dat ik het gewoon niet weet. Dan zeg ik ‘niks’, en dan zijn ze beledigd omdat ze denken dat ik het ze niet wil vertellen, terwijl ik dat juist wel wil.

#18
#19

Dit klinkt heel stom, maar ben je niet gewoon introvert? :’)
Wat je gedrag kan verklaren wat betreft meer denken dan zeggen, niet goed weten om te gaan met sociale interactie en er snel ‘vermoeid’ van raken (wat overigens niets te maken heeft met het chatten, tenslotte zorgt chatten in de meest ruime zin niet voor sociale interactie) en confrontaties proberen te vermijden.

#20

Ik was de laatste dagen weg, dus vandaar de late reactie.
Ten eerste, bedankt voor de reacties! Het is ‘‘goed’’ om te lezen dat ik niet de enige ben die zich zo voelt.

@xPINKLADY. Ik herken heel veel van wat jij erbij noemde ook inderdaad. Alleen kan ik thuis wel discussies aangaan, hoewel het dan niet zo soepel loopt als ik zou willen, ik kan daar wel voor mezelf opkomen. Vooral tegen m’n broer. Dit heb ik dan ook weer niet met ‘‘vreemden’’, dan geef ik vaak wel een tegenwoord maar die is nooit zo krachtig als ik dat zou willen. Dan kom ik thuis en komen er tig andere zinnen in me op die meer effect hadden gehad.
Ik denk dat meer mensen dat wel hebben, maar ik heb het gevoel dat dat bij mij wel heel vaak gebeurt. Ik vind trouwens wel dat je het heel goed hebt verwoord! Ik heb daar zelf over het algemeen ook weinig moeite mee (vind ik zelf), net als met het chatten dat ik noemde.

Waarschijnlijk kijk ik het nog even aan, tot m’n 18e ofzo, en als ik er dan nog steeds last van heb, ga ik serieus overwegen om naar een psycholoog te stappen. Heb jij er weleens iets mee gedaan? Naar een specialist gestapt bijv?
----
@PinkSnow. Nou, toen ik (voor een hele andere reden) naar 'n osteopaat ging, vertelde hij me dat ik nogal gesloten ben en hij hierdoor heel moeilijk hoogte van mij kon krijgen. Toen raadde hij mij ook aan om alles op te schrijven, af en toe komt er iets in me op en dan schrijf ik het op, maar ik houd het vaak niet lang vol. Die psycholoog houd ik in ieder geval in m’n achterhoofd.
–
@H_0909. Dat over een mening hebben herken ik wel, maar ook weer niet, haha. Zo kom ik weer terug bij het chatten, hier heb ik namelijk wel altijd een mening over iets, zelfs als ik er weinig van af weet. Met school moesten we ook weleens een discussie houden, dit gaat over het algemeen redelijk en soms verbaas ik mezelf hier zelfs mee. Ik weet niet of ik dat als een goed teken mag zien, maar daar ben ik wel blij mee, hoewel ik het wel lastig vind in een ‘‘gewoon gesprek’’ mijn mening duidelijk over te brengen.
–
@Polyethylene. Ik denk dat je heel erg in de buurt zit! Alhoewel ik geen idee heb hoe ik het dan aan zou moeten pakken.

En even voor iedereen die zich hetzelfde voelt, zonder het chat gedeelte. Hoe gaat het chatten bij jullie dan? Ben je dan precies hetzelfde als in ‘‘het echt’’? Want dat is bij mij juist het duidelijkste punt, dat ik eigenlijk gewoon een heel ander persoon ben, de persoon die ik eigenlijk zou willen zijn.