Hallo meiden,
ik zit erg in de knoop en ben zielsongelukkig omdat ik echt geen raad meer weet wat ik echt moet doen.
Thuis voel ik me erg gevangen, ik heb streng gelovige ouders die me niets toelaten denk aan: Niet uitgaan,
op tijd thuis, geen vriendjes etc.
En nee, praten heeft echt geen zin ze veranderen toch nooit.
Elke dag, elke moment voor het slapen gaan en het ontwaken denk ik opnieuw dat ik mijn leven vergooi en leef
op een manier dat ik niet eens wil. Ik voel me zo ontzettend eenzaam.
Ik kan er niet meer tegen om verantwoording af te leggen als ik thuis kom, vooral omdat ik tegen de 20 ben.
Het enige waar ik aan kan denken met grote wanhoop is om op mezelf te gaan, op kamers oid in de stad waar ik studeer halfuur hier vandaan…
Maar hoe pak ik dat nou aan?
Ik kan het zeker al vergeten dat ik toestemming hiervoor zou krijgen dus zou ik weg moeten lopen.
Uiteindelijk wil ik toch wel voor mezelf kiezen, alleen is er niet echt kans om voor mezelf rond te kunnen komen…
Met de inkomen die ik krijg kan ik amper de huur van betalen en met een bijbaantje erbij kan ik ook nog net niet rondkomen laat staan of die te vinden is en of ik tijd daarvoor heb…
Weten jullie misschien toevallig een andere uitweg, tips of ervaringen?
Iemand van zijn normen en waarden afbrengen is ook heel erg lastig!
Maar je ouders nemen toch niet aan dat je eeuwig bij hun blijft? ik zou het toch echt overleggen, in elk geval proberen!
Heel veel gaan sparen, en hallo je bent 20? Sorry dat ik het zeg maar die ouders van jou zouden hun ogen moeten openen dat die kleine meid van hun volwassen word. En het tijd word om haar los te laten.
Hun gaan er vanuit dat ik later ga trouwen met iemand met de zelfde cultuur en normen en waarden etc.
En als ik mijn school afmaak, pas dan mag ik het huis uit 
Terwijl dit amper mijn toekomstplannen zijn.
Ik mag ook niet op kamers.
Weglopen is echt geen optie.
Niet uit mogen gaan en op tijd thuis komen en geen vriendje mogen hebben…Sorry maar ik vind dit niet streng. Ze geven om je.
Wat vind jij het ergste dat ze je verbieden eigenlijk?
Je geeft zelf al aan dat je amper huur kan betalen.Dus op kamers gaan lijkt mij(nog) geen optie.
Praat er gewoon met je ouders erover…Zeg dat je wat meer ruimte wilt en bewijs ook jezelf dat je te vertrouwen bent.
Je bent 20, volwassen dus dan in principe niet meer wettelijk van je ouders afhankelijk, je mag toch nu gaan en staan waar je wilt? Of zie ik dit verkeerd?
wauw, je beschrijft mijn leven lijkt wel…
Ik weet ook echt niet wat ik moet. Ben dood ongelukkig.
nja upje dus.
Volgensmij ben je dat pas als je 21 of 22 bent. Heel veel denken al bij de 18e leeftijd maar dat is niet waar. Als je 18 bent draaien je ouders nog voor de meeste dingen op.
Daar kan ik echt niet mee leven.
Ze nemen letterlijk de vrijheid van me af die ik nodig ben als iemand van deze leeftijd.
Helaas zit er gewoon niks anders op want ze luisteren echt niet naar me.
Ik voelde me aangesproken ;p
En ja, ik kan met mijn uitwonende beurs en een bijbaantje goed rondkomen, geen problemen mee.
Ik snap dat het moeilijk is om dan ineens uit het huis van je ouders te gaan, maar kom op. Bij je ouders wonen tot je huwelijk vind ik geen realistisch idee meer in deze tijden. Probeer eens een goed gesprek met ze aan te gaan waarin je dit allemaal uitlegt.
En -slecht advies- doe het anders toch. Je bent 20, dat is een prima leeftijd om uit huis te gaan.
Dat begrijpen zij dus niet, ze willen het niet eens.
Ik wil gewoon mijn eigen leven.
Heb er niet zoveel ervaringen mee en ben erg bang dat ik alsnog de verkeerde stappen ga nemen.
Story of my life… ik weet niet wat je eraan doet. Ik mag alleen wel op kamers, maar voor de rest zijn ze echt streng 
Het ligt vooral aan mijn vader, ik haat hem zo erg.
Als je ouders echt niet willen veranderen, dan zit er maar weinig op. Of je gaat op kamers, of je gaat gewoon uit en doet wat jij wil.
meid je bent 20 hallo. Je bent een vrouw en volwassen. Ik denk dat je ouders het moeilijk vinden om je los te laten. Leg ze uit dat jij geen klein kind meer bent en dat je je eigen keuzes wil maken in het leven hoe moeilijk ze het ook vinden. Je moet wel respect voor ze hebben, want het zijn je ouders en jouw ouders ook voor jou.
Ergens ben ik dan wel bang dat ik ze dan voor eens en altijd kwijt ben en dat ik er dan totaal alleen voor sta.
Maar wie weet pakt het wel veel beter uit voor mij en maak ik eindelijk eens contacten 
Je bent oud genoeg om dat zelf te beslissen je ouders zijn niet langer de baas over jou. En stel je gaat uit huis en je ouders zijn er zwaar tegen dan kan het een tijdje kut lopen maar dan komt het later wel weer goed en zo niet vind ik dat heel raar heb nog nooit gehoord van een 20 jarig meisje die uit huis ging en haar ouders haar daarom niet meer wilde zien. Ik geef je een tip ga naar een psycholoog want stel je gaat uit huis je weet niet hoe de echte wereld dan in elkaar zit ( als je ouders zo streng zijn) want als je het niet probeert blijf je ongelukkig!
Ik zou toch proberen weg te gaan, hoe moeilijk dat misschien ook is. Maar het is jou leven en dat moeten je ouders begrijpen je bent 20 en het leven is nu heel anders als toen hun jong waren. Desnoods vraag je een lening aan bij ibgroep dan moet je wel terug betalen maar ik denk dat, dat niet opweegt tegen het feit dat als je weg bent je wel gelukkig bent.
Je leeft maar een keer en daar moet je van genieten. Je moet je ouders gewoon rustig uitleggen waarom je weg gaat en dat je hun normen en waarden accepteert maar jij een andere kijk op het leven hebt. Als je dan niet meer thuis woont kunnen hun er rustig over nadenken zonder dat het meteen een grote ruzie wordt. Misschien draaien ze dan uiteindelijk wel bij en zullen ze je keuze accepteren.
Echt meid, kies voor jezelf het is jou leven!!
Wow wat een kutleven heb je dan. Sorry voor mijn botte verwoording. Maar dat lijkt me gewoon echt geen doen.
Studentenlenen is ook niet perse heel duur. Het is misschien niet wat je voor ogen hebt, maar als je later eenmaal een baan hebt, kun je dat vrij gemakkelijk weer terug betalen:)
En ik denk zelf dat in deze situatie weglopen wel degelijk een optie is. Het is niet gemakkelijk om dit te doen denk ik. Het zijn toch je ouders, maar misschien is het wel een eyeopener voor ze.
Je blijft uiteindelijk toch wel hun dochter. Hoe boos ze misschien ook zijn, uiteindelijk vergeven ze het je wel. Als je een ernstig ongeluk krijg of wat dan ook, zullen ze er echt wel voor je zijn om je te steunen!
Zijn er misschien ook een soort hulporganisaties voor mensen in dit soort situaties adviseren? Want ik kan namelijk echt bij niemand terecht hiermee.