Ik heb last van paniekaanvallen, onrustig gevoel bij mijn vriend huis

Lifestyle
#1

Hallo allemaal!! Ik weet echt niet meer wat ik met mezelf, mijn leven en mijn relatie aan moet, en ik heb jullie hulp nodig. Sorry als het een lang verhaal wordt.

Eerst even wat achtergrondinformatie:
Ik ben 21, mijn vriend is 24. We hebben al bijna 3 jaar een relatie.

Ik heb last van een posttraumatische stresstoornis (PTSS) vanwege seksueel misbruik toen ik 14/15 jaar oud was. Daarnaast ben ik gewoon over het algemeen heel onrustig, angstig en onzeker. Ik sta in een wachtlijst voor gespecialiseerde psychologische begeleiding, maar kan daar over bijna een jaar pas terecht vanwege een buitenlandse stage… Verder ben ik momenteel extra geprikkeld omdat de studiestress eruit komt nu ik eindelijk twee dagen vakantie heb. Er speelt nog veel meer maar dan wordt het een beetje langdradig.

Het probleem:
Ik heb sterke behoefte om alleen te zijn, maar zowel ik als mijn vriend wonen nog bij onze ouders. Ik ben het liefste gewoon thuis, zodat ik mijn rust kan vinden (voel me in mijn eigen huis al niet thuis, laat staan bij hem…). Helaas moet ik altijd naar hem toe komen. Dat is al lange tijd zo, maar sinds een paar dagen hebben we ook nog een poes in huis en hij is daar allergisch voor (yay).

Ik voel me ABSOLUUT NIET thuis bij mijn vriend thuis met zijn ouders. Ik heb ongelofelijk veel irritaties als ik daar ben aan zowel mijn eigen vriend als aan zijn ouders. Bijvoorbeeld zijn vader die IEDERE DAG aan mij vraagt waarom ik zo vroeg op ben en of ik niet terug naar mijn bed moet, of zegt dat ik een spookje ben (ik ben nogal bleek). Of zijn moeder die continu aanbied dat ik daar wel mag gaan wonen als ik me thuis niet oke voel, terwijl ik als ik bij hun ben 's nachts paniekaanvallen heb… Of het feit dat ze me aanspreekt op zo onmogelijk veel regeltjes (bijvoorbeeld: ‘nadat je je voeten hebt ingesmeerd, trek dan even je sokken aan anders glijd ik uit’ terwijl ik daar al 4 dagen niet ben geweest en ik altijd mijn voeten insmeer als ik al in bed lig, zonder te gaan lopen).

Met mijn vriend loopt het dus ook niet zo lekker. Laatst waren zijn ouders 5 weken weg en ben ik daar dan ook 5 weken geweest. Dat ging wel oke, naast het feit dat ik continu te horen kreeg dat ik dingen toch net anders moest doen (spullen opruimen bijvoorbeeld, terwijl ik daar geen opbergruimte heb…).

Vannacht sliep ik daar. Ik heb mijn nieuwe bikini laten zien, we hebben geknuffeld en gevreeën en daarna netflix gekeken. Naast mijn sterke gevoel van ‘ik wil naar huis rennen’ hebben we het 's avonds op zich best gezellig wel gehad. Ik was heel moe, maar hij heeft me overgehaald anderhalf uur langer op te blijven. Dat vond ik vervelend en heb ik aangegeven maar hij deed hier helaas niets mee. Op een gegeven moment lagen we in bed, hij was in slaap gevallen en toen kwam mijn paniekaanval weer. Ik zag flashbacks van mijn trauma, ging allemaal senario’s in mijn hoofd afspelen waarom mijn vriend niet goed voor me zou zijn, begon enorm te hyperventileren, te zweten en te huilen. Op een gegeven moment werd hij wakker en vroeg me meerdere malen wat er aan de hand was. Ik zei dat ik me niet goed voelde, en hij vroeg door. Ik vertelde hem dat ik heel erg graag bij hem wilde zijn, liever dan wat dan ook, maar dat ik niet zeker wist of ik dat wel kón. Zijn reactie was: ohja het ligt aan mij, wat een onzin, kon hier ga gewoon slapen. Ik voelde mij onbegrepen, dus even later zei ik: ‘Waarom wil je altijd dat ik zeg wat er is, en als ik het dan vertel dan…’ Toen onderbrak hij me met ‘sorry schatje’, trok me tegen zich aan en viel direct weer in slaap. Alleen was ik nog altijd in tranen…

Afgelopen twee weken heb ik het drie keer bijna uitgemaakt met mijn vriend… Terwijl hij eigenlijk best wel goed voor me is, maar alleen maar omdat hij mijn trauma lijkt te triggeren… Heb nog nooit eerder zo’n sterk gevoel gehad dat ik bij hem uit de buurt wil blijven, terwijl ik tegelijkertijd iedere dag de hele dag bij hem wil zijn. Ik weet niet wat ik moet doen.

#2

Moet die buitenlandstage echt nu? Kun je niet beter je studie even uitstellen en eerst hulp zoeken? Hoe ga je hiermee dealen als je in het buitenland zit?
Verder denk ik dat je wat meer voor jezelf moet kiezen meid. Hij kan niet van je verwachten dat jij altijd naar hem toe komt, helemaal niet in jouw geval. Hij kan ook af en toe naar jou toe komen en gewoon een anti allergie pilletje nemen of dat de kat even ergens anders wordt geplaatst.

#3

No offence, maar wat ik weet is dat het onverantwoordelijk is als je in zo’n toestand naar het buitenland op stage/werk gaat. Er zijn ook genoeg stages/werkplekken waar ze je zouden afwijzen als ze weten dat je er zovaak last van hebt, ik denk écht dat jij beter eerst aan jezelf zou moeten gaan werken voor dat je naar het buitenland gaat. Plus met je vriend, hij klinkt niet als een begripvol iemand over.

#4

Ook ik denk dat je beter eerst hulp kunt aannemen op dit moment dan buitenlandse stage gaan. Even weg zijn van alles kan wel helpen, maar ik denk dat je op een punt bent dat je beter hulp kunt zoeken.
En die situatie met je vriend, weet je zeker dat hij helemaal wakker was en zich bewust was van het feit dat jij aan het hyperventileren was? Ik doe snachts namelijk ook weleens dingen waarvan ik de volgende ochtend niks meer weet.
Misschien is het ook een idee om eens met zijn ouders te praten over wat te dwars zit? Want volgens mij bedoelen ze het allemaal wel goed maar zijn ze zich misschien wel aan geen kwaad bewust.

Anyway, het is belangrijker om nu hulp te zoeken en even rust te nemen, wellicht ook van je relatie. Maar blijf wel communiceren met je vriend :slightly_smiling_face:

#5

Bedankt voor de tips dames!!

Ik denk inderdaad ook dat het geen goed idee is om nu op buitenlandse stage te gaan… Maar ik wil dit al ongelofelijk lang en ik heb na een jaar lang veel moeite te doen toch echt mijn droomstage kunnen bemachtigen… Ik zal de rest van mijn leven spijt hebben als ik deze kans laat schieten. Het mag dan nu wel kut gaan, maar dit is toch belangrijk voor mijn toekomst…

Met zijn ouders heb ik al gepraat over dat het niet goed met mij gaat… Ik wil ze niet specifiek op hun gedrag aanspreken, aangezien ze niets verkeerd doen.

Ik moet nu inderdaad proberen rust te vinden… Maar ik weet niet hoe. Ik zit continu met dat gevoel van dat ik me niet thuis voel waar ik ook ben.

Het allergiepilletje is inderdaad wel een goede. Ik denk dat ik dat eens met mijn vriend ga bespreken. Want ik pik het nu echt niet langer meer dat ik steeds naar hem moet komen, ik slaap bijna nog vaker daar dan thuis en ik heb afgelopen twee jaar al meerdere keren aan hem aangegeven dat ik veel behoefte heb aan een ‘thuisfront’, in plaats van continu spullen inpakken en wisselen tussen zijn huis, mijn vaders huis en mijn moeders huis…

#6

Is het niet een idee om te informeren over psychologische hulp terwijl je je buitenlandse stage doet? Via mail, telefoon etc? Dat je op die manier een beetje ondersteuning krijgt.
Ik snap heel goed dat je die kans niet wil laten liggen maar het is wel belangrijk om even wat opties door te nemen want je kunt niet hebben dat je daar ineens instort. Mag ik vragen waar je stage is? Welk land.

#7

Mijn stage is bij Frankfurt in de buurt, in Duitsland. Ik zou eerst naar Japan gaan, daar ik heb dus ook om deze reden ervoor gekozen wat dichter bij huis te blijven. Dan is dus cultuurshock ook wat kleiner. Nu is het voor mijn ouders, vriend of eventueel een vriendin mogelijk om binnen 4 uurtjes rijden bij mij te komen. Ook zou ik eventueel een weekend naar huis kunnen komen als ik dat wil.

Ik heb aanstaande woensdagochtend een gesprek bij mijn psychologe die me begeleid totdat ik bij mijn doorverwijzing terecht kan/tot ik op stage kan komen. Ik kan inderdaad bij haar informeren of het mogelijk is om contact te houden met haar of met Altrecht (psychologische instelling) o.i.d… Ik heb alleen haar pas twee keer gezien en ben nog altijd niet sterk genoeg geweest om haar meer inhoudelijk over mijzelf te kunnen vertellen.

#8

^Ik heb zelf een psycholoog die ik spreek via Skype. Het klinkt heel gek en het leek me helemaal niks, maar ik vind het heel prettig. Het maakt niet uit of ik thuis ben of op kamers, ik kan altijd met haar bellen. Misschien is dat een optie.

Overigens vind ik het klinken als dat je echt met je vriend moet praten en dan ook goed. Dus zeggen wat je dwars zit, waar je tegenaan loopt en er voor zorgen dat hij naar je luistert gedurende dat gesprek. Er is niks zo naars als zo’n belangrijk persoon die er niet voor je kan zijn gedurende je breakdowns. Dat heb je dan gewoon nodig. Vertel hem alles, desnoods kan hij misschien bij zijn ouders een balletje opgooien. Als hij waar meer moeite doet om je te begrijpen wordt het vast al een stuk prettiger om bij hem te zijn. :slightly_smiling_face:

#9

@Zebra,

Super fijn om te horen dat de Skype gesprekken bij jou zo prettig werken!! Dat zou zeker een optie kunnen zijn.

Maar hoe begin ik zo’n gesprek met mijn vriend…? Ik kan mijn problemen de laatste tijd niet meer hardop uitspreken… Laatst probeerde ik hem te vertellen hoe hij een breakdown bij mij in bed kon voorkomen, omdat seks bij mij mentaal gezien lastig gaat. Hij gaf me niet de kans om het uit te leggen maar zei letterlijk dat het goed was en hij het wel begreep en ik hem niets hoefde uit te leggen (waarschijnlijk omdat hij tranen in mijn ogen zag). Maar uiteindelijk weet hij nu nog niet wat ik eigenlijk van hem wilde vragen…

& Als ik tegen hem zeg dat ik een serieus gesprek wil, zitten we tegenover elkaar en heb ik ineens een black-out. :hammer:

#10

Ik zou inderdaad eens zoeken naar zo’n psycholoog. Het is erg prettig als het een beetje klikt en het is ideaal als je verderop gaat stage lopen!

Het punt is dat hij er voor je wil zijn en doet alsof hij je begrijpt en jij je doordat hij erover heen praat juist onbegrepen voelt. Het zal vast goed bedoeld zijn, maar het lijkt alsof hij het toch wat wil vermijden om je niet zo verdrietig te zien.

Ik zou het dus vooraf aankondigen, dat je echt even met hem wil praten en dat je het belangrijk vind dat ondanks je het lastig vindt, je wil dat hij je laat uitpraten en ook als je moet huilen. Ik zou gewoon wat dingetjes op papier zetten. Wat wil je hem vertellen? Wat zint je niet zo? Kan je hem aanbevelingen doen hoe er mee om te gaan zodat het voor hem ook makkelijker wordt? Wat wil je hem vragen?
Klinkt stom, maar het is wel handig als je alles in een gesprek stopt, zodat je het niet nog een aantal keer moet doen. Zeg er desnoods bij dat je het wilde opschrijven omdat je bang was voor een black-out en dat je graag alles in een keer wil bespreken zodat er niet daarna nog eens van alles achteraan komt. Dat is voor jullie beide prettiger. Dan kan je vanuit daar opbouwen.

#11

Ik wil je ten eerste wel echt aanraden om hulp te blijven behouden. Over het algemeen is het zo dat hoe langer je wacht met (de juiste) behandeling, het moeilijker is om een stoornis te behandelen.

Ten tweede zou ik een keer aan je vriend proberen uit te leggen wat er aan de hand is met je, op een moment dat het niet speelt (voor zover het ooit niet speelt). Dus niet tijdens een aanval, maar een moment dat je je wel rustig voelt. Over je paniekaanvallen, je onzekerheden en angsten, dat je je merkt er meer last van hebt bij hem thuis. Eventueel kun je hem misschien een keer meenemen naar de psycholoog, zodat die ook het één en ander kan uitleggen. Als je het moeilijk vindt om uit te spreken kun je misschien alles van te voren proberen op papier te zetten en aan de hand daarvan een gesprek voeren. Desnoods in briefvorm, die je kan voorlezen of laten lezen. Daarnaast denk ik dat het ook zinvol is hem een keer mee te nemen naar de psycholoog, als dat mogelijk is.

Mocht hij er begrip voor tonen, dan kun je samen op zoek gaan naar manieren om ermee om te gaan (wederom, eventueel in overleg met de psycholoog). Mocht hij er geen begrip voor tonen (en op dit moment doet hij dat niet), dan zou ik afstand van hem nemen. Of je het ook uit wil maken laat ik aan jou over, maar ik zou dan in elk geval bij jou thuis slapen. Je eigen psychische gezondheid is nu het belangrijkst.

Verder vraag ik me af of er ook geen mogelijkheden zijn dat hij wel naar jouw kan? Als het mooi weer is, hoeven jullie immers niet binnen te zitten overdag en voor katten-allergieën zijn er ook medicijnen die best wel effectief zijn.

#12

Bedankt weer voor de reacties meiden!

Ik vind het ook een heel goed idee om mijn vriend een keer mee te nemen naar de psycholoog… Weet alleen niet goed hoe ik dat moet brengen aan hem.

We proberen ook regelmatig bijvoorbeeld naar de stad te gaan, dat gaat steeds beter! Zeker nu ik vakantie heb. Hij heeft echter wel een zeer intensieve full-time baan waardoor hij de avonden graag rustig thuis blijft.

Ik heb even zitten nadenken en met mijn vriend gepraat… Dit wordt misschien een lang bericht maar ik heb tot nu echt heel erg veel aan jullie…

Over de katten-allergie en het feit dat ik veel naar hem ga:

  • Hij geeft aan dat hij slecht tegen de anti-allergie pilletjes kan, hij word er zo sloom van dat hij bijna alleen maar ligt te slapen na het innemen. Dus dat is ook niet zo gezellig…
    • Hij heeft mij uitgelegd waarom hij graag bij hem thuis is: hij heeft echt een soort ‘woonkamertje’ op zolder met een bankje, een salontafel en een tv. Ik heb echt een slaapkamer die ik vaak ook als werkkamer gebruik aangezien ik voor mijn opleiding modellen en prototypes moet bouwen. Daarom is het ook niet altijd netjes bij mij (mede omdat ik mentaal niet in orde ben). Dus ik begrijp het nu ook wel meer.
    • We hebben samen besproken hoe ik mijn kamer (eindelijk) een diepe opruim- en schoonmaakronde ga geven. Dat gaat mij ook eindelijk wat meer rust geven. Ik ben dan ook afgelopen dagen de hele dag bezig geweest met alles tot in detail opruimen en vooral veel weggooien. Voorlopig nog niet klaar maar er waren wel wat dingen die ik echt móést weggooien om verder te kunnen met mijn leven.
    • Als dat eenmaal klaar is en ik houd de kat uit mijn kamer zal hij vaker bij mij komen, dat heeft hij beloofd!

Over de paniekaanvallen:

  • Psycholoog heeft gezegd dat ik de situaties niet moet gaan ontwijken. Dat gaat allemaal heel snel, en de angst vóór de paniekaanval is bijna nog erger dan de paniekaanval zelf. Voor je het weet word je een kluizenaar. Zij raad dus aan gewoon bij mijn vriend te blijven slapen.
    • Ik had eergisteren 's avonds een paniekaanval bij mijn vriend thuis terwijl hij wel gewoon wakker was. Hij begon weer het zelfde met: ‘wat is er?’ En bleef doordrammen dat ik antwoord moest geven. Dus ik zei ‘ik weet het niet’. Hij reageerde met ‘dat weet je wel’. Toen schreeuwde ik echt iets te hard: ‘NEE DAT WEET IK NIET!!!’. En toen pakte hij me heel stevig vast, gaf me kusjes en probeerde me gerust te stellen tot ik weer tot rust kwam. Toen het weer ging zei hij dat hij wel wist hoe hij hiermee om moest gaan aangezien hij naast de longfunctie afdeling werkt, en ik aan het hyperventileren was. EINDELIJK…

Over mijn stage:

  • De psycholoog heeft haar e-mailadres aan mij gegeven een een zelfhulpprogramma.
    • Daarnaast geeft ze aan dat de wachtlijst toch duurt tot nadat ik terug ben en ik me daarom niet bezwaard hoef te voelen.