Ik zit er een lange tijd mee.
Ik ben tot conclusie gekomen dat ik het moet accepteren dat ik geen moslima meer kan zijn. Het is zo zwaar allemaal… De verhaal daarachter is allemaal op mijn blog te lezen en ik ga geen hoop tekst posten…
Zijn er meiden die zoiets ook hebben meegemaakt, want dit is echt iets wat ik even moet verwerken… ?
Kort samengevat:
Sinds een lange tijd (jaren) begon de twijfels te komen. Ik dacht dat het niet kon maar uiteindelijk ben ik achtergekomen dat het de werkelijke twijfels zijn en dat het ook echt kon. Ik ben veel dingen gaan opzoeken etc en kon er maar niet mee leven. Ik heb sinds kort goede band met mijn ouders en familie. Ik heb hierover niet gesproken. 1 kant van de familie van mijn ouders zeiden dat ze me accepteren zoals ik ben en waar ik gelukkig mee ben. Dus verstoten kan denk ik niet gebeuren. Ik wil ze niet kwijt maar ik wil eerlijk zijn tegenover hen. Ik zit zelf te denken dat als ik op kamers ga dat ik dan ook eerlijk ga vertellen wat mij dwars zit. Ik ga niet op kamers om te vluchten maar om eigen redenen. Mijn ouders zijn daar ook van op de hoogte en weten dus wat er kan komen. In mijn woonplaats waar ik woon, voel ik me niet prettig bij. Ze weten wat daarvoor de verklaring is en dat maakt dus makkelijker voor mij om op kamers te gaan.