We hebben een voorval gehad in de vriendinnengroep van de kant van mijn vriend. Ik heb samen met een paar andere meiden gepraat over ‘‘het oudste lid’’ van de groep. Zij is nu 29, maar gedraagt zich regelmatig nog heel kinderachtig…net een Queen Bee. Ze heeft écht twee kanten; aan de kant van de meiden is ze een onvoorspelbaar type dat alleen leuk is als haar pet goed staat, bij de jongens gedraagt ze zich als de toffe bier zuipende peer die zo lekker nuchter en gezellig is…wij weten wel beter.
Eén van de meiden waar ik mee gesproken heb is uit de school geklapt omdat ze helemaal klaar was met het gedrag van deze ‘‘Queen Bee’’. In haar woede heeft ze het hele verhaal flink uitvergroot waardoor de ramp alleen maar groter geworden is. Na veel gebel en excuses maken heeft iedereen het met iedereen bij weten te leggen. Op verjaardagen deden we weer gewoon gezellig tegen elkaar, dus de kou leek gelukkig uit de lucht. Ik heb nog steeds geen spijt over WAT ik gezegd heb, maar wel spijt van het feit DAT ik het gezegd heb. Ik heb mijn lesjes geleerd, houd de dingen voortaan voor me, al denk ik iemand nog zo goed te kunnen vertrouwen.
Ik snap dat ze teleurgesteld is en het voorval niet zomaar kan vergeten. Er is over haar gepraat, dat moet kut voelen. Na onze eerste confrontatie na het voorval appte ze nog dat ze het zo fijn vond dat het goed gegaan was en dat we echt vriendinnen zijn. Nou zegt dat woord vriendinnen mij weinig bij haar, maar okee, ik was al lang blij dat het weer goed was. Nu heb ik afgelopen weekend van iemand gehoord dat deze dame achter onze rug om nog steeds verhalen rond aan het zaaien is over dat voorval. Ik ben van mening dat zand erover ook daadwerkelijk zand erover betekent. En dus niet leuk en gezellig doen in ons gezicht, en vervolgens achter onze rug om hele andere dingen vertellen en problemen blijven oprakelen. Enerzijds kan het me geen zak schelen, dit meisje is nooit een vriendin van mij geweest omdat ik het een misselijk mens vindt. Ze speelt nu 100% slachtoffer en zet zichzelf weg als heilig boontje terwijl ze roddelt als de ziekte. Anderzijds wel, omdat ik het niet gewoon voor de vorm maar oprecht goed met haar heb willen maken en dacht dat dat ook het geval is.
Ik zit erover te denken om haar een mail te sturen, dat ik nog altijd een ongemakkelijk gevoel heb en gewoon merk dat de sfeer in de groep grilliger is. Dat ik dat jammer vindt en hoop dat ze zich er écht overheen weet te zetten. Ik weet alleen niet of dat zo’n verstandig is, en of het ook daadwerkelijk zinvol is aangezien ik gedaan heb wat binnen machten lag?