Hey mensen…
Sinds kort heb ik een relatie (een maand) met een super super super lieve jongen die alles voor mij over heeft. Ik ben 21 en hij 24. Hij is echt verliefd, maar het probleem is: ik ben dat niet. Toen hij me vroeg vond ik hem al een tijdje een klein beetje leuk, dus ik wilde wel een relatie. Ik ken hem ook al heel lang. Maar ik dacht dat dat verliefde gevoel wel sterker zou worden, dus ik zei ook iedere dag hoeveel ik van hem hield… want hij zei na de eerste dag al om de vijf minuten dat hij van me houdt en mij nooit kwijt wil. Ik wilde hem blij maken en zei hetzelfde steeds terug. Hij is super lief, en gaat ook met mijn tempo mee in de relatie. Het grootste probleem is nog wel dat onze relatie stiekem is. Mijn vader mag nergens van weten, omdat ik zijn enige kind ben en hij absoluut niet wil dat ik een vriend krijg, om me te beschermen denk ik. Mijn moeder woont helaas niet bij ons dus kan ook niet bij haar wonen (ze woont in Engeland). Iedere keer dat ik afspreek met mijn vriend kijk ik er tegen op, omdat ik geen zin heb om te zoenen etc… Maar ik doe het dan toch, om hem een leuk gevoel te geven, en heeeel soms krijg ik een klein beetje kriebels. We hebben ook al een paar keer seks gehad maar ik vond het steeds niet zo plezierig, omdat ik tijdens de “beurt” denk aan mijn twijfels. Hij vindt de seks wel helemaal geweldig en is gek op mij. Ik twijfel om het wel uit te maken want hij is echt heel lief en ik weet niet of ik nog zo een lieve jongen tegen zal komen. Hij accepteert me in alle opzichten. Ook kán ik hem gewoon niet kwetsen. Ik weet dat het hem echt kapot maakt als ik weg ga bij hem, terwijl ik hem alle blijdschap van de wereld gun. Aan de andere kant zie ik geen toekomst met hem en kijk ik soms nog naar andere mannen. Zijn het de medelijden die me tegenhouden? Iedere keer als ik denk om het uit te maken dan krijg ik tranen omdat ik het zo zielig voor hem vind. Verder, als mijn vader erachter komt krijg ik een groot probleem, en ik vind Bart de problemen eigenlijk niet waard. Al mijn vriendinnen zeggen dat ik hem een kans moet geven omdat hij zo lief is en zoveel van me houdt, maar als ik nu al twijfel over de toekomst met mijn vriend dan is dat toch geen goed teken?
Ik weet het allemaal even niet meer. Misschien kunnen jullie wel nuchter naar de situatie kijken en mij advies geven, want ik wil hem zeker niet aan het lijntje houden, hij verdient iemand die 100% voor hem gaat. Hij zegt zelf altijd dat hij nooit een betere meid dan ik zal vinden, en dat hij echt superveel van mij houdt, en me binnenkort aan zijn ouders wil voorstellen. Mijn vriendinnen laten me nog meer twijfelen want ze sporen de relatie alleen maar aan.
Sorry voor dit zeikverhaal maar alle gedachten stijgen naar mijn hoofd
Edit: vorig jaar was ik heftig verliefd op iemand, hij wilde mij niet en dat deed me zoveel pijn. Ik weet dus wat ik niet voel voor mijn huidige vriend (die sterke kriebels), en ik weet ook dat ik hem net zo veel pijn doe als die jongen mij vorig jaar pijn had gedaan. Dat spookt ook steeds door mijn hoofd.
Xxx Lovecupcakes