Het klinkt misschien hartstikke stom, maar ik haat mijn broertje. Hij irriteert me met alles, zijn aanwezigheid is al teveel. Als hij thuiskomt uit school is mijn humeur gelijk -10. Hij eet vervelend, blijft expres op dingen tikken omdat ik daar niet tegen kan en zorgt er altijd voor dat het lijkt alsof ik alles doe. En het is niet broer-zus haat, maar echt HAAT. Ik kan niet gezellig met hem praten of lachen, nooit.
Als hij bijvoorbeeld op de tafel blijft tikken haalt hij het bloed onder mijn nagels vandaan, dan probeer ik nog rustig te blijven en zeg ‘‘Zou je misschien op kunnen houden?’’ Dan gaat hij gewoon door, daar word ik bozer van en begin te schreeuwen.
Volgens mijn moeder moet ik er niet op reageren maar dat kan ik niet. Ik erger me er kapot aan.
Zo erg dat ik het gewoon niet meer thuis wil zijn als hij er is. Dat kan natuurlijk niet en ik wil er best iets aan veranderen. Soms dwing ik mezelf om er niet op te reageren als hij me weer eens aan het irriteren is maar hij houdt het (serieus!) een uur vol. Ik heb wel eens geprobeerd om met hem te praten en dan zeg ik dat het me gewoon heel erg irriteert, of hij er op kan letten en ermee wilt stoppen. Dan krijg ik op elke zin een antwoord als ‘‘oke’’ Op álles wat ik zeg, met zo’n droge stem alsof het hem geen drol uitmaakt. En er veranderd niks.
Mijn moeder zegt dat ik er niet op moet reageren maar als ik hem dan negeer is het ook niet goed. Ik kan er echt zo erg om huilen dat hij zo is. Net als gisteren, dan lig ik weer de hele avond te janken in bed omdat HIJ me weer eens zit te treiteren. Maar als ik het dan tegen mijn moeder zeg ‘valt het mee en kan ik gewoon niks hebben’
Wat een zeikverhaal zeg, maarja dit is hoe ik het ervaar. Weet iemand misschien hoe ik dit kan oplossen? Want ik word gek, écht gek.
Sorry dat het een lang zeurverhaal is.
Liefs.