Hee meiden, ik hoop dat jullie dit warrige verhaal willen lezen. Het is een beetje ongestructureerd, maar ik heb m’n best gedaan haha.
Sinds anderhalve maand is een jongen me gaan opvallen, en ik volgensmij bij hem. We hebben een aantal keer op school gepraat en een keer heel lang op een borrel met nog twee vrienden van hem erbij. Hij lijkt altijd een beetje zenuwachtig te worden als ik in zijn buurt kom en begroet me altijd met een grote lach. Ook heb ik via een vriendin van hem gehoord dat hij me zag zitten, en heb ik zijn vrienden twee keer zien grijnzen toen ik langs hem liep en hem begroette. Klinkt allemaal hartstikke leuk, vooral omdat hij me ook echt een hele leuke jongen lijkt.
Maar dat ik hem wel leuk vind en hij mij misschien ook, maakt me bang. Ten eerste omdat het pas anderhalve maand uit is met z’n ex-vriendin. Je kunt toch niet in zo’n korte tijd een ander meisje enigszins serieus leuk gaan vinden? Z’n ex blijft dat toch nog een hele lange tijd in z’n hoofd hangen?
En daarnaast (mijn eigenlijke punt): ik geloof niet meer in de liefde en het hele ‘bezigzijn’ gebeuren. Het heeft me tot nu toe alleen maar pijn gedaan, gekwetst en opgeslokt. Ik wil dat niet meer, ik ben daar zo bang voor. Afgelopen 2 jaar heb ik 2 keer gevoelens gehad voor een jongen, en beide keren liep het precies hetzelfde af. Hij vond me ‘opeens’ niet meer leuk en ik werd afgewezen, wat mij gebroken en gekwetst achterliet. Ik kan niet omgaan met een afwijzing, het maakt me helemaal kapot voor een lange lange periode, die gekwetste gevoelens zijn dan zo intens dat het lijkt alsof ik ze niet meer kan handlen. Ze beinvloeden me dan helemaal in 't dagelijks leven. Vooral als ik juist hoge verwachtingen had en het heel onverwachts aankomt.
Daarnaast waren die 2 jongens ook echt ‘vage’ types: ze praatten niet over gevoelens en ik moest maar een beetje raden wat ze nou bedoelden met dingen, hoe ze zich voelden, wat ze van mij vonden, wat ze van mij verwachtten. Ik begreep ze niet niet en werd strontonzeker. Vooral van de laatste jongen was ik z’n ‘tijdelijke speeltje’, waarbij hij alleen mijn aandacht leuk vond, het grappig vond om me uit te lokken en me neppe signalen gaf dat hij me leuk vond.
Ik zie de laatste tijd zo vaak om me heen hoe vermakelijk/spannend jongens het vinden om gewoon een meisje te versieren en te ‘krijgen’ om hun eigen ego te strelen, en niet omdat ze haar echt serieus zien zitten. Dus dat deze jongen het voor eventjes op mij gemunt heeft, maar dat als hij me een keertje heeft gezoend oid, hij weer naar de volgende of z’n ex gaat. Jongens kunnen je van de ene op de andere dag ‘weggooien’, en dat is wat me zo bang maakt. Dat ik dan gekwetst achterblijf en hij me in z’n macht heeft.
Dus daarom ben ik bang om dingen van een jongen te verwachten. Om hem enigszins leuk te vinden en te hopen dat er iets gaat gebeuren. Mede omdat ik hem eigenlijk ‘te hoog’ vind voor mij (net als die andere 2 jongen though). Omdat ik weet dat ik uiteindelijk gekwetst zal raken.
Oké, waarschijnlijk weten jullie niet wat jullie hiermee moeten en wat ik nou eigenlijk vraag. Eigenlijk vroeg ik me gewoon af of meer meiden hier last van hebben en of iemand misschien meesterlijke tips heeft die m’n negatieve gedachtegangen kunnen veranderen. Of gewoon hoe jullie er over het algemeen tegenaankijken, dat veel jongens niet echt een serieuze instelling hebben tegenwoordig.
Iig bedankt voor het lezen! 
Of ze zijn onbereikbaar. Of niet m’n type haha.