Dag dames,
Ik zit momenteel zo vreselijk in de knoop met mijn gedachten en gevoelens dat ik mezelf in de wegloop en geen raad meer weet met mezelf.
Ik heb mezelf erop betrapt dat ik een oogje heb op mijn beste vriend die ik al 3 jaar ken. Toen hij op vakantie was recent, heb ik toch hier thuis vrij vaak over hem gehad. En iedere keer als we samen zijn, voel ik me wel heel fijn maar ook ongemakkelijk. Gewoon door het feit dat ik niet weet wat ik wil. Ook omdat ik namelijk heel erge bindingsangst heb.Terwijl ik dondersgoed weet dat, als het wat wordt, ik heel goed terecht kom. Zijn ouders zijn schatten van mensen en hoewel hijzelf niet zo vaak thuis is geweest bij mij, mijn ouders hem ook zeker accepteren. Gewoon omdat iedereen weet dat wij sowieso wat aan elkaar hebben; we hebben een goede baan en dezelfde interesses en dezelfde gedachtengang. Mijn vader vroeg daarstraks: ‘Joh, is hij niet iets voor jou?’.
Ik heb het idee dat ik mezelf voorlieg als ik niks zeg, maar ik ben ook erg bang dat ik onze vriendschap beschadig. We zien elkaar vrij regelmatig en ondernemen vaak wel iets… Maar toch heb ik het idee dat niet alleen ik in mijn doen en laten blokkeer, maar ook dat hij juist blokkeert. Gisteren durfde ik eindelijk te zeggen dat ik hem toch best er goed uit vond zien (hij is heel erg veel afgevallen), en deze gedachte over mij bij hem was voor wel 300% wederzijds :-). Ook hij durfde het te zeggen tegen me.
Zucht, ik weet gewoon niet hoe ik het hem moet vertellen… Pas als ik zeker weet dat het misschien wel eens wederzijds zou kunnen zijn? Gewoon recht voor zijn raap zijn? Misschien dat als we film kijken het een beetje laten merken? Ik weet het niet, ik weet het echt niet.
Heeft iemand zoiets soortgelijks meegemaakt? Raad is welkom!