Hi meiden,
Ik ben zo langzaam aan een beetje desperate aan het worden. In september een onwijs leuke jongen leren kennen. Intensief en leuk contact gehad waarop we hebben gedate. Deze date was echt onwijs leuk (heb het gechecked, vond hij ook). Maar hij vertelde dat hij net single was toen we elkaar leerde kennen. Het was niet zijn plan om zo snel zo close met iemand te worden dus hij was nogal verward door onze leuke date, koos er voor om langzaam aan te doen. Lang verhaal kort: ik vond dat, ondanks dat ik hem begreep, kut en we hebben er er een klein beetje gedoe over gehad door dingen die over en weer gezegd en verkeerd begrepen zijn. Afgesproken dat we elkaar maar even zouden laten.
Toch zochten we elkaar weer op, hadden op meer vrijblijvende basis contact en dan maakte mij onzeker. Ik merkte dat hij mij meer begon te benaderen, maar omdat hij die vorige keer liet merken er niet klaar voor te zijn en het door andere factoren niet meteen zag zitten zocht ik er niet teveel achter. Puntje bij paaltje vroeg hij waarom ik steeds het gevoel had dat hij van mij af wilde. Ik heb toen eerlijk gezegd dat ik het jammer vond dat ik ben afgeketst om een aantal redenen die hij voor onze date ook al wist. Hierop gaf hij aan dat hij niet snapte waar ik dat vandaan haalde en juist het gevoel had dat het beter ging. Dusdanig beter dat hij vond dat we nog maar eens af moesten spreken. Maar na mijn reactie dacht hij dat we niet echt op één lijn liggen. Hij heeft dat verkeerd opgepakt en ik heb dat uit wanhoop goed proberen te praten. Ik was in die tijd erg overreactive, zat slecht in mijn vel, had even geen werk, en reageerde daarom nogal dramatisch/zwaar op de hand. Totaal niet zijn ding…ook totaal niet mijn ding eigenlijk maar dat was mijn mood op dat moment. Ik heb dat bij hem aangegeven en hij vroeg nog of ik nu weer gewoon okee ben. Maar sindsdien spreek ik hem niet meer. En ik voel me bezwaard om steeds contact te zoeken, terwijl ik andersom wel na zou denken als een jongen mij toch bleef opzoeken. Maar zijn stilte lijkt mij duidelijk, hij heeft geen behoefte aan mij.
Ik vind het ronduit kut… heb sinds die tijd met een andere jongen gedate die een vervolgdate wil maar ik weet niet wat ik er mee moet doen. De jongen waar ik net over schreef kan ik op m’n buik schrijven denk ik. ik heb me van zo’n verkeerde kant laten zien bij hem dat ik, vermoed ik, iets definitief kapot gemaakt heb. Die jongen waar ik recentelijk mee gedate heb is leuk…wel heel anders (ook al mag je niet vergelijken). Maar niet de gene die dagelijks door mijn gedachten speelt… Wat doe je met zoiets? Het is niet eerlijk tegenover hem, maar ik kan ook niet blijven hangen in iets wat waarschijnlijk nooit meer goed gaat komen. Misschien naïef maar anderzijds denk ik… het kan toch niet zo zijn dat zo iets intensiefs voor hem ineens zo klaar is