Hoi, even de situatie uitleggen.
Ik zit in het derde middelbaar (In België, ik ben dus dit jaar 15 jaar geworden.)
En ik ben verliefd op een jongen uit het vijfde jaar(2 klassen hoger dus, hij is 16 of 17)
Op de speelplaats ga ik altijd ergens staan zodat ik hem kan zien, want ik moet constant aan hem denken,daar word ik helemaal gek van en het helpt alleen maar als ik naar hem kijk. Soms kijkt hij terug, maar hij is altijd bij zijn vrienden dus ik durf niet de hele tijd te kijken. Als hij naar me kijkt dan glimlach ik vaak, het gebeurt spontaan, want als hij naar me kijkt krijg ik het warm en koud tegelijkertijd, hij kijkt me dan doordringend aan. Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken, waarschijnlijk zal hij wel denken van: “weer zo 'n derdejaars!” want hij is wel behoorlijk knap enzo. Maar ik ben anders dan de meesten van mijn jaar, ik ben al veel volwassener en ik kan ook over serieuzere onderwerpen praten, hoewel ik daar op het moment niet veel aan heb want ik praat nog helemaal niet met hem. Doordat ik volwassen ben voor mijn leeftijd denk ik dat ik meer kans maak, want ik ben echt niet kinderachtig ofzo.
Nu is het probleem dat ik nog nooit een vriendje heb gehad. (Ja, ik weet het. Ik ben al 15 en dat is behoorlijk laat voor een eerste vriendje maar het is er gewoon nog niet van gekomen) Ik weet dus ook niet hoe het gaat met kussen enzo, of hoe dat je de eerste contacten legt. Ik ben gewoon verschrikkelijk bang dat ik iets fout ga doen waardoor hij op me afknapt. Ik weet ook echt niet of hij me leuk vind maar ik wil hem gewoon graag leren kennen, en misschien bloeit er uiteindelijk toch wat uit.
Ik weet dus echt helemaal NIET hoe ik in hemelsnaam contact moet leggen. Hij heeft wel facebook maar ik durf echt niet zoiets te sturen van” hé, ken ik jou niet ergens van…”. Als hij dan niets antwoord durf ik hem echt NOOIT meer aan te kijken en ik weet gewoon ook niet wat ik zou moeten schrijven. Wat wel goed is, over 3 weken is er een fuif waar we allebei naar toe gaan. Maar dan nog, ik durf nooit van mijn leven op hem af te stappen. Waarschijnlijk gaan jullie zeggen van: “heb een beetje lef, doe het gewoon” maar dat lukt echt niet bij mij, want ik ben een twijfelaar en ik zou nooit zo’n risico durven nemen. Wat als hij me gewoon uitlacht, of me negeert ofzo. Dat zou ik verschrikkelijk vinden.
Zo, een veel te lang verhaal, maar ik ben blij dat het eruit is. Als iemand nuttige raad heeft, ik ben echt wanhopig. Notes mogen ook.
Waarschijnlijk zijn er al negenhonderduizendmiljoentriljoenendrie topics over dit soort situaties maar die worden toch allemaal volgespamt en ik heb snel raad nodig dus een nieuw topic leek me handig.
Veel hopeloze kusjes van vogelkooitje.