Hoi meiden, ik zal het kort proberen te houden.
Mijn vriend(?) en ik zijn nu meer dan een jaar samen. Nouja, samen… het is 2 maanden geleden uit gegaan door de vele ruzies die we hadden. Nu willen ‘‘we’’ het rustig aan doen maar dit duurt inmiddels al vanaf Pasen. Hij heeft het zo’n 3 keer voor mekaar gekregen dat ik erachter ben gekomen dat hij met andere meiden praatte/flirtte op echt rare manieren zoals ik hem niet eens ken… via facebook/whatsapp. In het echt heeft hij nog nooit iets gedaan met meiden.
hij zegt dat het door zijn verleden komt en dat hij de drang voelt om zich te laten afwijzen door die meiden (daarom zet hij zich ook echt voorschut in die gesprekken…) omdat hij zich dan kan bewijzen dat hij gewoon een kneus is… Hij heeft de afgelopen jaren helaas veel shit meegemaakt…
Maar goed, hij moest erbij huilen toen hij het vertelde dus ik geloof hem hier in… maar het blijft gewoon heel erg raar vind ik. Gewoon een smoes. aangezien ik erachter ben gekomen toen we 2 maanden hadden, toen we een jaar hadden en nu vorige week weer via een vriendin! Maar dit keer stopt hij er ‘‘ECHT!’’ mee. voor de derde keer. -.-
Nu komt er ook nog eens bij dat hij begin juli 2 maanden vertrekt om in het buitenland te werken. En een vaste relatie hebben we ook nog niet. Daar tegenover vind hij dat ik eerst aan mezelf moet werken en dat we tegelijkertijd aan de relatie werken. En telkens als ik bij hem ben doet hij meer dan lief en verzekerd me van onze liefde samen. Hij praat over de toekomst en ik zie ook dat dit oprecht gemeend is. Hij zegt ook dat hij mij echt als mijn meisje wilt en doet alles voor me. Ik hoef maar wat te vragen en hij doet het.
Maar toch kan ik het verleden niet van me af zetten, ik wordt he-le-maal gek in mijn hoofd. Ik heb 0% vertrouwen meer in hem en ik wil het zo graag terug krijgen. Op sommige momenten kan ik me echt niet beheersen en blijf ik hem (lelijke) whatsappjes sturen. Het gebeurd gewoon en ik kan het niet tegen houden. Ik moet zulke dingen dan gewoon zeggen… en daardoor verpest ik alles nog meer terwijl ik juist wil dat het weer goed komt. Want zonder die acties van mij zouden we weer gelukkig zijn geweest met elkaar. Het gaat hem ook erg irriteren en voor hem loopt de emmer ook over op gegeven moment. Meer dan mij gerust stellen kan hij ook niet doen. Hij heeft mij ook zijn wachtwoord van Facebook gegeven…
Daarom begin ik liefde te haten, omdat het mij op sommige momenten intens gelukkig maakt maar op andere momenten weer intens verdrietig en dat wilde ik dat ik hem gewoon liever nooit had ontmoet…
Nu ik dit terug lees merk ik hoe belachelijk het eigenlijk is dat ik überhaupt nog met hem verder wil. Maar ik hou gewoon zoveel van hem dat ik hem echt, echt niet kwijt wil en het echt wil laten werken. Ik ben benieuwd of er andere meiden ook in deze situatie zitten of hebben gezeten.
Reacties van dat ik bij hem weg moet gaan daar heb ik dus niks aan want dat wil ik ook niet.
Liefs x