If you really knew me...

Schrijfsels
#1

Tips en opmerkingen zijn altijd welkom, graag zelfs! complimenten natuurlijk ook. n.n
In dit verhaal zijn sommige stukken helemaal waargebeurd, sommige stukken helemaal verzonnen, en sommige stukken deels verzonnen, deels fantasie. :slightly_smiling_face:
Deel 2
De kaft:

http://i53.tinypic.com/9jlxt3.jpg

‘Lijk, albino, zombie!’ roepen ze voor de zoveelste keer. Waarom ik? Denk ik bij mezelf. Waarom moeten ze altijd mij hebben en niet Josefien of Menno? Zij zijn toch ook heel wit?
Heel de kantine zit vol, iedereen zit lekker te kletsen, eten of te roddelen. Waarom heb ik het idee dat iedereen het over mij heeft, denk ik bij mezelf. Ik neem nog een hap van mijn boterham. In mezelf bedenk ik wat ik fout doe, waarom iedereen wel vrienden heeft, en ik niet. Even kijk ik naar de klok. ‘vijf voor half, de bel zal zo gaan’ mompel ik in mezelf. Zo meteen hebben we geschiedenisproefwerk en daarna biologie. Ik loop alvast naar het lokaal omat ik geen zin heb om vast te zitten tussen al die leerlingen, ik houd niet zo van drukte. Wanneer ik net bij het lokaal ben gaat de bel. Iedereen komt in beweging en langzaam stromen de gangen vol.

#2

Nog een stukje dan…

‘Hee Anne!’ roept Eliza naar me.
‘Hoi’, antwoord ik kortaf.
‘Alles goed?’
‘Gaat’
‘Gelukkig, heb je goed geleerd voor het proefwerk?’ vraagt ze me.
‘Een beetje, had er geen zin meer in’, antwoord ik, ‘Jij?’
‘Ja super goed, ik vind het zó moeilijk!’
Ik antwoord met: ‘ooh, succes dan! Daar is mr. Van Ginneken.’
En ik loop het lokaal binnen. Ik ga zitten op mijn vaste plaats, voor de docent, in mijn eentje. Niemand wil naast zo’n loser zitten. Als iedereen zit, en stil is, deelt de docent het proefwerk uit, en wenst ons nog allemaal succes.
Ik ben net klaar voor de bel gaat. Proefwerk inleveren, en door naar bio. Als ik het lokaal binnenkom zit al bijna iedereen al op zijn plaats. Niemand heeft door dat ik binnenkom, en de mensen die het doorhebben, kijken met een hatelijke koele blik naar me. Weer ga ik op mijn plaats zitten.
‘Vandaag gaan we het hebben over albino’s!’, vertelt de docente enthousiast.
Fijn, denk ik… Tijdens de les voel ik gewoon dat ik door iedereen aangekeken word, inclusief door de docente.

Doorgaan of stoppen?

#3

door :grinning:

#4

Doordoordoordoor

Je kn echt keigoed schrijven

<333

#5

Haha, dankje. <3

Heel de les zit ik niet op te letten, ik wil het niet, ik kan het gewoon niet. Het is te gevoelig.
Gelukkig is dit het laatste uur. Ik vraag aan de jongen achter me: ‘hoe laat is het?’
En hij antwoord met: ‘Tijd om bruin te worden.’
Wanneer de bel gaat haast ik me het lokaal uit, ik wil zo snel mogelijk thuis zijn.
Het regent, wind tegen, bijna donker. ’ Past goed bij m’n humeur’, mompel ik in mezelf.
‘Hee schattie’, zegt mijn moeder zodra ik binnenkom.
‘Hoi mama’, antwoord ik.
‘Hoe was het op school schat?’
‘Gewoon’, en ik vlucht naar mijn kamer.
Gelijk pak ik mijn dagboek en begin te schrijven.

Laatste stukje voor vandaag. Ik moet wel voor blijven lopen, haha. :slightly_smiling_face:

#6

je schrijft echt heel leuk en het is fijn om te lezen :slightly_smiling_face:
zelf hou ik niet van lezen maar dit is echt leuk :grinning:
ik hoop dat je door blijft gaan
love it

#7

verder

#8

Waarom leef ik, vandaag was weer zo’n klote dag. Iedereen op school die me weer albino, lijk of zombie noemde. Bij bio hadden we het over albino’s, en ik voelde gewoon dat iedereen mij aankeek…
Ik schrijf alles van me af. Nu gaat het wel weer, al moet ik wel moeite doen om m’n tranen binnen te houden… Ik hoor dat mama roept dat ik nu eindelijk is naar beneden moet komen. Ik geef haar haar zin wel, als ze tegen mij aan durft te kijken.
Als ik de kamer binnenkomt zegt mijn moeder meteen: ‘Waarom ging je meteen naar boven?’ en geeft me een kus.
Man, doe niet zo klef dacht ik, maar dat kan ik moeilijk antwoorden natuurlijk. Daarom zeg ik maar: ‘Omdat ik me niet zo goed voel.’
‘Schatje toch.’
‘Laat me maar gewoon met rust.’
‘Nou, doe niet zo kortaf joh.’
‘Als ik kortaf wil doen, dan doe ik kortaf.’
Waarop mijn moeder schreeuwt: ‘Anne, niet zo brutaal!’
Ik stamp naar boven, met tranen in mijn ogen.

#9

Op mijn kamer pak ik mijn dagboek er weer bij, lees het stukje nog eens over, en begin weer te schrijven. Niemand weet hoe ik me voel vanbinnen, hoe zwaar kut. Ik lach wel, maar zo voel ik me totaal niet. Net ruzie gehad met mama omdat ik kortaf reageerde. En dan ook nog die cijfers, die werken totaal niet mee. Ik moet misschien naar mavo, dus misschien van school af. Niemand weet hoe zwaar kut Kut KUT KUT KUT ik me voel. Bij het woord kut schrijf ik bijna door mijn papier heen, zo hard druk ik. Ze vinden me alleen maar zielig, omdat ik 10 km moet fietsen, maar ik wil geen medelijden, ik wil alleen wat respect, liefde, en goede punten
IS DAT TE VEEL GEVRAAGD!!!
Ik zie dat er een paar tranen op het papier gevallen zijn. Ik ben boos, verdrietig, woedend, al het negatieve tegelijk.
‘Anne kom je eten?’ Roept mijn broer naar me.
‘Geen honger’, roep ik terug.
Ik hoor de deur dichtslaan, dat betekend dat hij me niet meer hoort. Ik zet het liedje love the way you lie op en barst in huilen uit, val uiteindelijk ook zo in slaap.

#10

Je kan echt heel mooi schrijven!
Zo realistisch, heel herkenbaar!

#11

Zo herkenbaar dit verhaal, ik ga het zeker volgen!

#12
#13

erg mooi!! (:
verder :stuck_out_tongue:

#14

Dankjewel! :grinning:
Het is waarschijnlijk zo herkenbaar, omdat het me zelf overkomen is, althans een deel. :stuck_out_tongue:
Post hooguit vanavond nog een stukje, anders morgen. Ik moet zelf nog even doorschrijven dus haha. :stuck_out_tongue:
Als ik iets af heb wil ik het meteen plaatsen dus. :slightly_smiling_face:

#15

Wanneer mijn wekker om half 7 gaat schrik ik wakker, grom wat, en ga weer liggen. Ik wil niet naar school, denk ik, ik wil het gewoon niet meer. Om kwart voor zeven komt mijn vader mijn kamer binnengelopen. ‘Meisje, word eens wakker het is al kwart voor zeven’, zegt hij tegen mij.
‘Jaja’, brom ik, maar ik kom er toch maar uit. Ik kleed me rustig aan, doe mijn haren goed en ga naar beneden voor het ontbijt.
‘Goeiemorgen’, zeg ik tegen degene die beneden is.
‘Hoooooi’, antwoord mn vader.
Als ik de keuken binnenloop zie ik mijn broer ook nog zitten.
‘Hoi Stan!’, schreeuw ik in zijn oren, want hij zal me wel niet horen met die oortjes in.
‘oh hoi’, antwoord hij droog.
Ik smeer mijn boterhammen, en eet er een paar, poets mn tanden, pak mijn mp3 en fiets naar school. Eenmaal op school aangekomen is zoals gewoonlijk het eerste wat ik hoor: ‘Daar heb je dat lijk weer.’ Ik barst bijna in huilen uit. Het word me nu echt te veel, waarom kunnen ze niet gewoon normaal doen?!

#16

Ik twijfel alleen nogal over de titel… Is die goed of niet? :flushed:

#17
#18

Natuurlijk is de titel goed…
Het is toch jou verhaal…:slightly_smiling_face::slightly_smiling_face::slightly_smiling_face:

Ps sorry dat ik bij het vorige bericht afkraakte ik heb gwn een stomme compu

#19

super leuk verhaal, meis! ik ga het zeker volgen! en de titel is goed hoor! toen ik de titel zag sprak het me aan, dus daarom klikte ik er op! :slightly_smiling_face:
snel verder met je verhaal!
x.x.x.

#20

Wow, je schrijft echt goed! Meeeeer!