Hypochondrie: aanstellerij of ernstige stoornis?

Nieuws en actualiteiten
#1

Hypochondrie is een aandoening die ook wel ‘ziektevrees’ wordt genoemd. Het is een van de meest bespotte stoornissen. Hypochonders worden vaak als aanstellers gezien.

Mensen met hypochondrie letten voortdurend op hun eigen lichaam en voelen daardoor van alles. Allerlei gewone lichamelijke verschijnselen (zoals hoofdpijn, een steek, jeuk of kramp) worden gezien als teken van een ernstige ziekte.

Lichamelijke klachten zijn al gauw reden voor angst en paniek. Ook als een dokter iemand met hypochondrie goed nakijkt en niets vindt, blijft de angst voor een ernstige ziekte aanwezig of komt deze na korte tijd terug.

Het is nauwelijks mogelijk om iemand met hypochondrie gerust te stellen. Het zoeken naar geruststelling kan de angst voor een ernstige ziekte in stand houden of versterken.

Wat vinden jullie hiervan? Aanstellerij of moet er echt iets aan gedaan worden en zo ja? Wat dan?

Ik vind het echt een lastig onderwerp en kan me heel moeilijk in zulke mensen verplaatsen. Mijn tante heeft ook verschijnselen van hypochondrie, zit echt maandelijks bij de huisarts en voor jaren geleden is haar blinde darm verwijderd, terwijl er niets aan de hand was. Ze was alleen zelf zo paniekerig en was er zó van overtuigd dat er iets ernstigs mee aan de hand was, dat ze er op stond dat het verwijderd werd. Aangezien je zonder blinde darm kunt leven is dit destijds gebeurd. Ze gaat ook echt supervoorzichtig om met haar zoons. Ook met hen zit ze met ieder kwaaltje of dingetje bij de huisarts. Mijn jongste neefje is daardoor letterlijk een watje geworden nu en wordt er ook mee gepest op school, ik vind dit echt sneu voor hem.

#2

Ik denk niet dat je het aanstellen kan noemen. Het is gewoon een psychische ziekte (toch?). Je gaat toch ook niet tegen mensen met anorexia zeggen dat ze maar even meer moeten eten of tegen mensen met OCD dat ze daarmee moeten stoppen. Of mensen met straatvrees/paniekaanvallen dat ze zich maar erover heen moeten zetten oid. Maar ik snap wel dat het heel vervelend kan zijn, vooral voor de omgeving.

#3

Ik snap dat er mensen kunnen zijn die het kunnen zien als aanstelleritus. Bijvoorbeeld als jij altijd en echt ALTIJD maar moet invallen voor je collega die ‘ziek’ is.
En aan de andere kant kunnen deze mensen er niets aan doen het is ook echt een groot psychologisch probleem.

#4

Ik vind het een serieus probleem en geen aanstellerij. Ik kan mij best voorstellen dat mensen dit probleem hebben.
Ik heb zelf een periode ervaren waarin ik verschijnselen had van hypochondrie. Dit was in de periode waarin ik geconfronteerd werd met een sterfgeval en hierdoor mijn hele kijk op de wereld ineens anders was.
Dit is in mijn geval gelukkig ook weer over gegaan.

Ik heb in kleine mate ervaren hoe dit is. Ik kan mij ook goed voorstellen hoe dit moet zijn als dit niet over zou gaan bij een persoon. De persoon zelf heeft er nog het meeste last van.

Ik vind ook niet dat jij als persoon mag zeggen dat een persoon zich aanstelt. Als een persoon onder de brandwonden zit, wordt er gelijk rekening mee gehouden en wordt er niet gezegd dat diegene zich aanstelt. Als een persoon manisch depressief is wordt er al gelijk gezegd dat diegene zich niet moet aanstellen. Wat niet te zien is, is er niet-mentaliteit. Ik vind dat echt heel kortzichtig.

#5

Ik vind het een beetje een aparte vraag. Je kunt iets aanstellerij vinden, maar binnen de psychologie wordt dit gewoon erkend als psychische stoornis. Ik vind dat hetzelfde als: ja ik vind mensen met een depressie maar aanstellers, terwijl het gewoon welk erkend is als psychische ziekte. Mensen kunnen hypochondrie dus wel aanstellerij vinden maar dat neemt het feit niet weg dat het een serieuze stoornis is.

#6

Ik hebt dit ook in gehad nadat mijn moeder erg ziek werd. Zodra ik ergens maar een steekje voelde dacht ik dat ik een tumor had of een andere ernstige ziekte. Heb ook maandenlang slecht geslapen omdat ik bang was dat ik niet meer wakker zou worden omdat m’n hart ermee zou kunnen stoppen. Gelukkig gaat het nu beter en beheerst het m’n leven niet meer.

#7

Als ik er niet aan op de hoogte zou zijn zou ik het zeker aanstellerij vinden. Kun je bot vinden, maar een psychische stoornis is niet altijd even makkelijk te herkennen door buitenstaanders. Er zijn namelijk genoeg mensen die wel met elk pijntje en krampje gaan piepen.

Over de stoornis zelf: het lijkt mij geen aanstellerij. Lijkt me verdomd lastig dat zoiets je leven beheerst.

#8

Het is absoluut geen aanstellerij, ja het kan irritant zijn voor mensen die het probleem niet zien maar degene die het meemaakt zit constant in pure paniek en daar kiest diegene niet vrijwillig voor.

#9

En ik kan me maar moeilijk voorstellen dat iemand met annorexia die maar 30 kilo weegt zichzelf nog steeds te dik vinden. Of iemand met schizofrenie die een gigantische sinasappel door de straat ziet rollen die hem op wil eten, weet dat sinasappels niet zo groot zijn en geen mensen eten, maar er toch heilig van overtuigd is dat het zo is. Dat is denk ik het hele probleem van een psychische ziekte; je kunt het niet zien en je er geen voorstelling bij maken.

#10

Ja, lastig. Het is lastig om mee om te gaan voor de mensen in de omgeving, maar je gunt het anderzijds ook niemand want het is eigenlijk geen leven om steeds bang te zijn dat je ziek bent. Psychische ziekten werken ook zo: je ziet het niet aan iemand maar dat betekent niet dat het er niet is.

#11

Ik geloof zeker dat dit een psychische ziekte is en dat dat absoluut geen aanstelleritus is.

Maar ik vraag me bij veel mensen af of ze écht hypochonder zijn (dus vastgesteld) of het zelf maar hebben bedacht. En in die categorie vind ik het 9 van de 10 keer wel aanstelleritus. Maar dat vind ik van de meeste psychische aandoeningen: er zijn altijd wel mensen die er ‘misbruik’ van maken. Bijvoorbeeld na een rotdag verklaren dat ze ‘eeeeeecht depressief zijn’. Of zeggen een eetstoornis te willen hebben (waarom? WAAROM?). En die mensen maken het voor mij lastig in te schatten wanneer er sprake is van een psychisch probleem of een aandachtsprobleem.

#12

Hier ben ik het dan ook wel weer helemaal mee eens. Dat zijn ook de mensen die echt irritant zijn, omdat zij het ook nog ff tig keer zo moeilijk maken voor de mensen die het echt hebben.

#13

Het is geen aanstellerij, maar ik kan me wel voorstellen dat mensen dat zullen zeggen. Het is heel raar om je in te leven in zoiets ‘‘geks’’. Hierdoor vinden mensen het vaak aanstellerij lijken, omdat psychische problemen gewoon heel moeilijk zijn om te begrijpen.

#14

Zelf zeggen mensen dat ik ook hypochondrisch ben. Bij elk pijntje/kwaaltje schiet ik in de paniek en denk ik dat ik iets ‘ernstigs’ heb.
Vorig jaar op stage, had ik constant keelpijn, hoofdpijn en was ik steeds hartstikke beroerd, maar naar huis gaan/thuis blijven? Nee, echt niet!
School en werk, daar blijf ik niet voor thuis en ik ga pas weg als ik naar huis wordt gestuurd.
Hypochondrie maakt je ontzettend moe. Ik kom sinds een jaar elke maand min. 1 keer bij de huisarts. Heb al 6 antibiotica kuren gehad, één in het ziekenhuis, waar ik toen met spoed ben opgenomen. Tot op de dag van vandaag weten ze nog steeds niet wat ik had… Ik had een onsteking in mn lichaam, waardoor ik gewoon NIET meer kon lopen.
Sinds mijn opa twee jaar geleden is overleden, werd ik bang om dood te gaan, daardoor is de hypochondrie aangewakkerd. Ik werd overal bang voor.
Sinds januari kom ik al wekelijks bij de huisarts, heb in januari en februari ook antibiotica gehad. Vanwege keelamandelontsteking. Nog steeds ben ik om de week ziek; verkouden, hoofdpijn, oorpijn, keelpijn. Maar m’n amandelen mogen er NIET uit.
Ik heb bloedonderzoek gehad, alles was perfect. Ik ben eigenlijk een gezond mens, maar tóch heb ik klachten. En daar word je ontzettend moe van.
Je gaat twijfelen aan de huisarts, want alles is perfect? Waarom heb ik dan die klachten. Ik wil helemaal niet bang zijn om dood te gaan en ik wil niet bang zijn dat ik iets ernstigs heb… Daar ben ik ook mee aan het werk bij de psycholoog.
En mijn psycholoog heeft mij vertelt, dat omdat ik mentaal niet goed in mijn vel zit, het fysiek laat zien, hoe het met me gaat. Dus de lichamelijke klachten zijn er wel, maar ze worden eigenlijk ‘gemaakt’ door het mentale deel van mijn lichaam.
Maar door al die antibioticakuren is mijn weerstand gewoon ontzettend laag, waardoor ik nu dus steeds maar weer verkouden, keelpijn en oorpijn heb…
Ik vind het verschrikkelijk om naar huis te moeten worden gestuurd, omdat ik ziek ben. Ik wil NIET laten zien dat ik een opgever ben. Ondanks de hypochondrie ga ik wel gewoon door. Door de angst slik ik oxazepam, gelukkig de laatste tijd wat minder en dan merk je, dat de klachten voor even gewoon weg zijn.
Toch zoals ik nu weer keelpijn heb, ben ik ontzettend bang dat mijn keel dicht gaat zitten en dat ik dan doodga. Mijn huisarts heeft gelukkig geaccepteerd dat ik de behoefte nodig heb om gerust gesteld te worden dat ik niets ernstigs heb. Dus hij heeft mij vertelt dat ik altijd welkom ben en altijd mag langskomen.
Heb ook lange tijd gehad dat ik niet meer durfde te slapen, omdat ik bang was dat ik niet meer wakker zou worden. Dan had ik wel ergens weer steken op m’n borst en bij m’n hart. Ik maakte mij zo druk dat ik hyperventilatie kreeg op het voetbalveld, verschrikkelijk was dat. Nu bouw ik het trainen langzaam op en probeer ik te ontspannen en m’n hoofd leeg te maken …
Uit angst belde ik m’n vriend 's avonds op, of hij niet bij me wilde slapen, omdat ik zo bang was. Gelukkig wilde hij dan altijd wel bij me slapen. Dan ging ik op z’n borst liggen met m’n hoofd om naar zn hartslag te luisteren zodat ik weer rustig kon worden en rustig kon slapen. Het geeft een veilig gevoel als iemand naast je ligt, want stel dat ik 's nachts niet meer adem, dan is er altijd nog iemand bij je.

Hypochondrie is iets wat je niemand wenst. Het is verschrikkelijk om door te moeten maken. Constant alert zijn op je lichaam, je denkt ergens pijn te hebben, wat niet zo is, maar je krijgt dan juist pijn op de plek waar je denkt pijn te hebben. Je wakkert voor een klein deel je klachten ook aan. Tuurlijk zijn pijntjes niet fijn, maar je gaat niet van elk pijntje dood en daar kan ik langzamerhand steeds meer vertrouwen in vinden. Het is ontzettend lastig om er vanaf te komen. En ik heb geleerd om niet te gaan googlen.
Ik heb nu ook last van een moedervlek, hij jeukt en doet pijn. Maar ik wil gewoon niet wéér naar de huisarts. Ben er deze week al 2 keer geweest… Dus dan moet je je gedachtes eigenlijk proberen ‘weg te gooien’. Want door hypochondrie stress je veel te veel en maak je jezelf veel te druk, wat ook weer ten koste gaat van je weerstand & lage weerstand = snel ziek.

Een beetje lang verhaal, hoop dat het wat duidelijker wordt van een hypochonder. Ik weet dat mensen helemaal gek van mij zijn geworden hier op het forum, door al mijn klachten. Maar bedankt voor jullie geduld, het gaat nu beter ! :slightly_smiling_face: - Niet aanvallend bedoeld-

#15

@ PurpleLily
Ik herken echt alles wat je zegt. Heb precies hetzelfde gehad. Vooral ook dat slapen, sinds ik samen woon is dat eigenlijk langzaam aan over gegaan omdat ik ergens wist dat als er iets was, m’n vriend altijd nog wat kon doen. Ik durfde alleen de medicatie tegen de angst niet te slikken, omdat ik bang was er te rustig van zou worden en m’n hart er mee zou stoppen. Bij mij is het nu een stuk minder omdat ik gewoon wist dat elk pijntje kwam omdat ik er constant mee bezig was. Heb nu soms slechte dagen maar meestal gaat het goed.

#16

Ik vind het echt een klote aandoening, mijn opa heeft het ook (is ook echt vastgesteld) en het heeft effect op de hele familie. Het zorgt voor onbegrip, boosheid en frustratie in de familie.
Plus hij gooit zijn eigen glazen in, paar jaar terug had hij echt wat (een hartaanval) en toen geloofden we hem niet.

#17

Fijn dat het beter met je gaat Baileysem ! :slightly_smiling_face:

#18

Ik ben drie keer begonnen een bericht te typen en elke keer kwam ik niet goed uit mijn woorden, maar dit is inderdaad precies wat ik wilde typen.

#19

Ja en nee. Het is vaak van buitenaf heel moeilijk in te schatten of er daadwerkelijk iets aan de hand is of dat iemand aandacht aan het zoeken is. Problemen worden vaak gebagatelliseerd omdat mensen een gebrek aan inlevingsvermogen hebben of het gewoon niet kunnen begrijpen. En dat snap ik ook wel weer, als je zelf niet depressief bent, of een eetstoornis hebt, of hypochondrisch bent; hoe kun je het dan écht begrijpen? Ik was depressief, maar het werd aan de kant geschoven als ‘puberale onzekerheid’ terwijl ik ondertussen alle zin in het leven verloren had. Dat was echt wel even wat anders dan dat je soms sip voor de spiegel staat. Maar durf dat nog maar eens te zeggen als mensen je toch niet meer serieus nemen. En met mij vele anderen denk ik. Dus ik denk dat men onbewust mensen die wel degelijk echt een probleem hebben ziet als zeikerd en aanstellers en het daarom voelt alsof ze geen echte mentale ziekte hebben. Maar ondertussen wel denken dat ze heel tolerant zijn, tot het puntje bij paaltje komt. Ik heb zelf die fout ook vaak gemaakt richting andere mensen, het is alsof ik daarboven sta o.i.d. : het is denk ik heel erg menselijk gedrag.

#20

Dit is een psychiatrische aandoening mensen met dit hebben een waandenkbeeld.