Sorry ik heb geen idee waar ik het beste om advies zou kunnen vragen of het wel of niet verstandig is om hulp te zoeken of dat ik het nog even moet aankijken oid, maar gisteren ben ik aangerand geweest. Vandaag in de winkel raakte ik al helemaal in paniek toen een man naast me ging staan in de winkel en wilde ik gewoon echt gaan huilen in de winkel omdat ik me zo in paniek voelde en zo niet prettig. Later in de dag raakte mijn broertje me aan (hij weet er volgens mij niet van) en toen raakte ik ook in paniek en heb ik me daarna ook weer echt zo kut gevoeld en keihard willen huilen omdat ik me gewoon niet prettig voelde erbij.
Waarbij ik denk dat het een enorm sterk verband met gisteren heeft, maar dit is niet een fijn iets als het zo blijft dat ik aanrakingen of een manachtig iemand die naast me staat in paniek raak en wil gaan huilen.
Maar mijn vraag is of er naast gelijk hulp zoeken ook nog andere alternatieven zouden zijn om daar gelijk weer vanaf te raken of het nog aan te kijken of asap hulp te gaan zoeken?
Better safe than sorry; liever hulp zoeken dan zelf proberen op te lossen. Het heeft impact op je gehad, je hebt last van de gevolgen → zoek hulp.
Zijn je ouders op de hoogte?
Hoe moeilijk het ook kan zijn, probeer te praten met je ouders over wat er gebeurd is. Of anders in ieder geval met een vertrouwenspersoon op school en/of werk.
Het is ontzettend heftig om zoiets mee te maken, en het is eigenlijk ook nog ontzettend kort geleden gebeurd! Dus het is helemaal niet gek dat je er nu op reageert, en dat er misschien nare gedachtes of herinneringen daardoor naar bovn komen.
Praten erover is moeilijk, ik weet het uit ervaring, maar ik weet ook uit ervaring dat het ontzettend helpt! Eventueel zou je ook nog aangifte tegen de persoon die je aangerand heeft kunnen doen, als je bang bent dat het opnieuw zou kunnen gebeuren. (volgens mij kan dat tegenwoordig ook via internet als dat makkelijker voor je is)
Dankjulliewel voor jullie reacties.
Het heeft inderdaad toch wel impact op me gehad en het blijft ook maar de hele tijd door me heen gaan dat, dat is gebeurt. Hulp zoeken en dit direct aanpakken klinkt wel als het allerbeste, want als ik het niet direct aanpak denk ik dat het uiteindelijk gaat escaleren. Wel ben ik vanaf april 1 jaar in Engeland, dus moet ik er echt voor gaan om het tegen die tijd toch wel prima verwerkt te hebben en niet meer in paniek te raken wanneer iemand me aanraakt.
Mijn ouders weten hiervan, maar weten niet wat de impact hiervan is. Volgens mij denken ze ook wel dat ik dit makkelijk naast me neerleg, maar helaas.
Ik heb wel echt hele lieve vrienden die paraat voor me staan om me ieder moment van de dag op te vangen, en me te komen verzorgen, maar zelfs dat begint eigenlijk ook op den duur als lastigvallen aan te voelen om ze daarmee iedere keer mee aan te spreken. En ik denk dat dit ook wel voor mijn ouders geldt dat als ik zou aankaarten wat de last hiervan is, ik ze verder ook niet tot last hiermee wil zijn.
Klopt dat zeker, anderzijds is het wel echt naar om ieder moment van de dag daar even aan te denken en de desbetreffende persoon waarschijnlijk geeneens spijt hiervan heeft.
Ik hoop echt dat jij het al hebt kunnen verwerken Automaton, en ik zal zeker proberen er nog meer met mensen over te praten.
Aangifte heb ik diezelfde dag nog gedaan, waarbij de politie aan me vroeg of ik niet iets korts droeg en het zo misschien uitlokte. Ik snap dat het protocol is, maar dat heeft het eigenlijk nog sterker gemaakt om te denken dat ik me ook aanstel en zelf ervoor hebt gezorgd ofzo terwijl ik gewoon een lange jas en lange broek droeg. En zo’n vraag zou kunnen verwoord worden naar ‘wat droeg je op dat tijdstip?’ ipv hoe de agent het aan mij vroeg dus daar zit ik tegelijkertijd ook echt mee te strugglen
Kan je niet een klacht indienen over die agent? Ik vind het niet normaal als ze gaan vragen of je het uitdaagde…
Verder ben ik het met de rest eens. Ga hulp zoeken. Beter te vroeg dan te laat. 
Het is geen protocol om te vragen of je niet een te kort rokje droeg en het uitdaagde. Dat is gewoon een hufterige opmerking van een agent die met het verkeerde been zn bed uit is gestapt.
Anyway, hulp zoeken want je hebt last van de gevolgen.
Ga inderdaad hulp zoeken! Nu is het belangerijkest cruciale moment daarvoor. Sterkte!
Ik ga me nog even er in verdiepen of het wel of niet protocol is na Traveler haar reactie dat de agenten weten na een aanranding hoe jij erbij gekleed bent, een vriendin zei trouwens dat het protocol was maar de verwoording van de agent die met mij de aangifte deed wel verkeerd was, dus vandaar. Maar voor dat ik klaag over de agent ga ik me wel nog even er in verdiepen of het wel of niet gevraagd mag worden, omdat ongeacht hoe je erbij loopt je er gewoon niet om vraagt om op plekken betast te worden waar iemand zo vanaf moet blijven.
Morgen ga ik ook verder kijken wat de opties qua hulp zoeken zijn, want dat moet wel écht omdat ik nu mentaal gewoon helemaal tot het einde ben en ik zo niet in april 1 jaar Engeland kan gaan doen vanwege deze gesloopte toestand en je niet mag gaan als je in zo’n toestand zit. Dankjulliewel.