Hoi meiden.
Hopelijk begrijpen jullie wat ik hier probeer te zeggen. Als je vragen hebt stel ze gerust maar ik verwacht wel serieuze vragen en geen ‘omg’ of ‘je stelt je aan’ reacties. Dit is wel iets dat ik serieus neem in mijn leven en ondertussen neemt het m’n leven over.
Sorry voor de lange tekst.
De laatste paar jaar gaat het wat slechter met mij. Misschien speelt dit zich wel al sinds mijn peuterjaren, maar ik kom niet echt op een oorzaak uit.
Ik heb van jongs af aan al geleefd met het idee dat al mijn problemen voorbij zijn als ik een vriendje kreeg. Natuurlijk stom maar toch, het was een soort doel. Ik voelde me vaak depressief om school en om mensen die ik niet kon vertrouwen. Mijn ideeën richtten zich vooral zo dat ik dacht dat iedereen voor zichzelf leefde en niet aan anderen dachten, alleen als het niet in hun eigen voordeel werd gebracht. Ik zocht vrienden die ik met volle 100% kon vertrouwen maar uiteindelijk bleek altijd wel dat ze bij me weg wilde of achter m’n rug om over me zaten te kletsen.
Uiteindelijk had ik vorig jaar een geweldig schooljaar. Ik had geweldige vrienden en ik kon veel tijd met ze doorbrengen. Daarbij kwam wel dat al mijn schoolwerk achteruit liep en ik uiteindelijk het jaar niet haalde.
Sinds de zomervakantie heb ik ook een hele lieve vriend. Hij betekent alles voor me en we kunnen alles met elkaar delen. Hij weet van mijn problemen maar ondertussen suggereert hij of ik niet een psycholoog moet opzoeken om me te kunnen helpen. Dit doe ik liever niet uit privacy en ik voel me er totaal niet goed bij.
Dit schooljaar presteer ik hard voor school, ben ik pas in de late uurtjes thuis en heb ik dus weinig tijd voor vrienden. Vrienden hebben ook gezegd dat ik teveel met m’n vriend optrek en te weinig met hen, maar die tijd wordt meestal in school gestoken.
Maar:
De grootste draad in mijn leven is angst en hooggevoeligheid. Dit houd in dat ik heel erg snel gevoelig ben voor dingen. Ik huil snel en ik ben ook snel op m’n teentjes getrapt, dus daarbij ook snel depressief en chagrijnig.
Alles wat er in mijn leven gebeurt dat ‘anders’ is geeft mij paniek. Een toetsweek, een nieuwe baan en zelfs iets op internet bestellen en paniekerig worden over of het jurkje zal aankomen of niet kan voorkomen.
Het enige positieve vooruitzicht dat ik nu heb zijn weekenden en andere tijden dat ik (vooral) met mijn vriend(en) kan doorbrengen. In die tijden ben ik ook gewoon heel erg vrolijk, zolang ik niet aan school of werk hoef te denken.
Mijn ouders zijn niet echt de mensen waar ik mijn oplossing kan vinden. Mijn moeder is huisvrouw en altijd heel erg chagrijnig en mijn vader werkt. Aan tafel zeggen we haast nooit wat en als ik iets probeer te zeggen of doen doe ik het fout. Mijn ouders’ verlangens liggen vooral bij mijn schoolwerk en als ik thuis kom dan gaat het gelijk over school en m’n leven daarnaast vragen ze nooit naar. Ik en mijn ouders verschillen ook erg in interesses. Ze zijn biologen en graag in de natuur en graag alleen. Ze hebben geen vrienden waar ze wel eens mee uit gaan. (mijn vrienden beschrijven hun als oudbollig/ouderwets)
Een erg lang verhaal dus sorry daarvoor. Het komt erop neer dat ik nu in angst/paniek en met hooggevoeligheid leef. Ik vind het niet erg dat ik hooggevoelig ben maar ik wil er graag mee kunnen leven en niet telkens met angst leven en stress.
Als kleine toevoeging wil ik zeggen dat ik me perfect thuis voel bij mijn vriend’s gezinssituatie en daardoor ook wel een beetje jaloers ben op hen.
Ik besteed mijn vrije tijd vaak aan mijn vriend(en), media (tv/film/computer), en kunst.